Albert Baantjer - De Cock en de Broeders van de haat

Door de felle regen viel de duisternis snel in. De Cock drukte zich iets omhoog.

“Weet je het huis van Samuel Ridderspoor te vinden?”

Vledder knikte.

“Feilloos. Ik heb het op de kaart nagekeken. Afslag Bussum volgen, dan naar rechts, vervolgens links naar de Brediusweg en weer rechts naar de Jan Toebacklaan. Daar moeten we zijn op nummer 217.”

“Heb je hem gebeld dat wij komen?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Dat leek mij niet verstandig.” Hij lachte. “Het moet een verrassing blijven.”

De Cock strekte zijn wijsvinger naar hem uit.

“Jij doet vanavond bij hem thuis het verhoor.”

Vledder blikte opzij.

“Jij niet?”

“Het is jouw idee.”

“Jij gelooft niet in een huurmoordenaar?”

De Cock schudde zijn hoofd, maar gaf verder geen commentaar.

“Heb je het testament van Alexander de Rijke dat jij bij Van Hogenbroek hebt gevonden, al aan de rechercheurs van bureau Lijnbaansgracht afgegeven.”

Vledder knikte.

“Ze kwamen vanavond op de recherchekamer, net toen ik boven de post nakeek.”

“En?”

“Wat?”

“Nemen zij het onderzoek naar de moorden op Von Bodenwerder en Van Hogenbroek van ons over?”

Vledder lachte.

“Voor geen goud. Ze blijven erbij dat er tussen die moorden geen enkel verband bestaat.”

De Cock snoof.

“Ik had niets anders verwacht.” Hij zweeg even. “Konden ze al iets zeggen over de moordenaar van Alexander de Rijke…zijn achtergronden…zijn motief?”

Vledder gebaarde achteloos.

“Een milieuactivist, behorende tot de groep van Norman van Dijk, maar dat wisten we al.”

De Cock liet zich weer onderuitzakken. Even kauwde hij op zijn onderlip en keek toen schuin omhoog naar Vledder.

“Heb je al bericht van het laboratorium in Rijswijk over de vlek op het overhemd van Herman van Hogenbroek?”

“Ja.”

“Wat is het?”

“Geslagen eiwit.”

Verder zwegen ze tijdens de rit.

Vledder vond in Bussum zonder veel moeite de statige Jan Toebacklaan.

Nummer 217 bleek een grote villa niet een brede oprijlaan. De jonge rechercheur parkeerde de Golf een tiental meters voorbij de gemetselde stenen pilaren die het begin van de oprijlaan markeerden.

Ze stapten uit en slenterden waakzaam de brede, door hoge rododendronstruiken omzoomde oprijlaan op. Het was er aardedonker. Het grove grind knarste onder hun voeten. Vanuit een raam rechts van de toegang brandde achter gesloten gordijnen enig licht.

Voor de imposante toegangsdeur bleven ze even staan en luisterden. Buiten het ruisen van de regen was er geen enkel geluid in de omgeving waarneembaar.

Vledder vond rechts van die deur aan de muur een koperen bouton en drukte. In het inwendige van de villa klonk luid het ‘dingdong’ van een bel. Ze wachtten ruim een halve minuut.

Toen er geen reactie kwam, belde Vledder nog eens. Ook op het tweede bellen werd niet gereageerd.

Plotseling reed van achter de villa met hoge snelheid een grote zwarte wagen met gedoofde lichten de oprijlaan af. De banden gierden in de scherpe bocht naar de Jan Toebacklaan.

De Cock reageerde geschokt.

“Heb jij iets kunnen waarnemen?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Een grote zwarte wagen, meer kan ik er niet van zeggen. Ik heb geen kenteken gezien en ik heb ook geen glimp van de bestuurder kunnen opvangen.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Er klopt iets niet.”

Gehaast pakte hij uit een steekzak van zijn regenjas het apparaatje van Handige Henkie. Bij het licht van zijn zaklantaarn koos hij de juiste sleutelbaard en in luttele seconden had hij de zware toegangsdeur geopend en stapte naar binnen.

Vledder volgde.

De Cock nam in de hal de deur naar rechts, die naar het verlichte vertrek voerde. In het front van een monumentale schouw stond op een grote eikenhouten tafel een enkel glas. Er was niemand. Zijn intuïtie volgend sjokte de oude rechercheur door de villa op weg naar de keuken. Het licht van zijn zaklantaarn danste voor hem uit. In de keuken ving het dansende licht de gestalte van een man. Hij zat op een houten stoel met zijn ellebogen steunend op een ronde tafel. Het hoofd van de man hing voorover.

De Cock stapte voorzichtig naderbij. Toen de man even bewoog en kreunde, duwde de oude rechercheur het hoofd aan de kin iets omhoog. Hij scheen vol in zijn gezicht en herkende Samuel Ridderspoor.

De adem van Vledder kriebelde in zijn nek.

“Is hij dood?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Hij ademt, kreunt en hij heeft geen wurgkoord met stokjes om zijn nek.”

Vledder zocht en vond het knopje van het licht. Toen het aanfloepte keek Samuel Ridderspoor even lodderig op en liet toen zijn hoofd weer zakken.

De jonge rechercheur zuchtte.

“De man is verdoofd. Duidelijk. Ik ken de symptomen. Ik vermoed dat hem gammahydroxybutyraat is toegediend…die verrekte verkrachtingsdrug. Resten van dat gore spul zaten volgens het rapport van het laboratorium in Rijswijk ook in de glazen bij Von Bodenwerder en Van Hogenbroek.”

De Cock keek hem verwonderd aan.

“Heb je dat rapport al binnen?”

Vledder knikte.

“Het lag vanavond op jouw bureau. Ik heb het snel even ingekeken. Het zat bij het rapport over die grijze vlek op het overhemd van Herman van Hogenbroek.”

De Cock blikte om zich heen.

“We zullen de politie van Gooi- en Vechtstreek moeten waarschuwen en op hen moeten wachten voor tekst en uitleg. Wij mogen het onderzoek naar deze poging tot moord niet op ons nemen.”

“Dat is het volgens jou…poging tot moord?”

De Cock knikte nadrukkelijk.

“Absoluut. Ons aanbellen heeft de moordenaar of moordenares gestoord. Dat heeft Samuel Ridderspoor het leven gered. Hij mag jou wel dankbaar zijn.”

“Waarvoor?”

De Cock glimlachte.

“Omdat jij vanavond zo vurig voor een huurmoordenaar pleitte, kwamen wij nu net op tijd.”

Vledder pakte glimlachend zijn mobieltje.

“Ik zal ze ook een ambulance laten sturen.”

De Cock wees naar de gebogen figuur.

“Komt hij weer bij?”

Vledder knikte.

“Maar dat kan nog wel even duren,” verzuchtte hij. “Soms komen ze pas na uren weer bij hun positieven. Ik hoop alleen dat hij zich dan nog iets herinnert…weet wie hij op bezoek heeft gehad.”

De Cock boog zich over de verdoofde Samuel Ridderspoor.

Daarna liep hij snuivend de keuken rond.

Vledder keek hem verwonderd aan.

“Wat is er?”

De Cock zwaaide om zich heen.

“Ik mis het parfum van Petra van Sliedrecht.”

Het was al bijna tien uur toen De Cock de volgende morgen de grote recherchekamer binnenstapte. Hij liet de deur achter zich dichtklappen en wierp zijn hoedje met een sierlijke boog naar de kapstok. Toen hij doel had getroffen en zijn hoedje aan een haak bleef hangen, dansten de grillige accolades rond zijn mond een samba van blijdschap. Daarna wurmde hij zich uit zijn regenjas, hing die onder zijn hoed en slofte naar Vledder, die zijn rappe vingers over het toetsenbord van zijn computer liet dartelen.

“Ben je hier al lang?”

Vledder liet zijn vingers even rusten en keek op.

“Vanaf negen uur…dat is onze tijd.”

De Cock keek hem verstoord aan.

“Ik ging vannacht pas om drie uur naar bed. Die luitjes van de Gooi- en Vechtstreek waren nogal nieuwsgierig. Ze wilden van de hoed en de rand weten.”

Vledder knikte.

“Terecht. Ons verhaal over de vreemde moorden op enkele leden van de Bond van Haters van Geweld blinkt niet uit in helderheid. Trouwens…ons hele onderzoek rammelt. Wat hebben wij tot nu toe bereikt?”

De Cock antwoordde niet direct. Hij ging zitten, steunde met zijn ellebogen op het blad van zijn bureau en liet zijn hoofd in het kommetje van zijn handen rusten.