Albert Baantjer - De Cock en de Broeders van de haat

Vledder knikte.

“Inderdaad…een gemiste kans.” De jonge rechercheur grijnsde.

“Dat jou dat als oude rot in het vak nog kan overkomen.”

De Cock reageerde niet.

Vledder schoof de mouw van zijn jasje iets terug en keek op zijn horloge.

“Ik ben bang dat jouw telefoontje bij onze Petra van Sliedrecht achterdocht heeft gewekt…dat je haar hebt gewaarschuwd. Volgens mij is ze gevlogen. Het is al zeven minuten over elf en…”

De jonge rechercheur zweeg.

De deur van de grote recherchekamer ging langzaam open en in de deuropening verscheen de gestalte van een struise vrouw.

Ze droeg een kakikleurig linnen jack met brede opgestikte zakken. Onder een pantalon van dezelfde stof staken haar voeten in grove wandelschoenen. Met grote, onvrouwelijke passen stapte ze naar het bureau van de grijze speurder, daar boog ze zich iets voorover.

“Sorry, dat ik te laat ben.”

Haar stem klonk wat schor.

Met een diepe zucht keek De Cock naar haar omhoog en gebaarde naar de stoel naast zijn bureau.

“Neemt u plaats,” sprak hij benepen.

Petra plofte onelegant op de stoel en sloeg haar knieën over elkaar.

“Ik kan u jammer genoeg de bewijzen dat wijlen Friedrich Heinrich von Bodenwerder Alexander de Rijke chanteerde, niet leveren.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Waarom niet?”

“Ik heb ze niet meer. Ik vond vanmorgen in het kantoor van de stichting de laden van mijn bureau opengebroken. Het materiaal dat ik over de chantage had verzameld, is verdwenen.”

“Waren er verder nog sporen van braak?”

Petra schudde opnieuw haar hoofd.

“De toegangsdeur tot het kantoor heb ik normaal met mijn sleutel kunnen openen. Ik heb geen beschadigingen aan de deur opgemerkt.”

“Wie heeft er verder nog een sleutel van het kantoor?”

“Alle bestuursleden van de stichting hebben een sleutel,” zei ze gelaten.

“De dader zou dus een lid van het bestuur moeten zijn?”

Petra knikte.

“Daar lijkt het op.”

De Cock veranderde van onderwerp.

“U was vannacht nogal geschokt door de poging tot moord op Samuel Ridderspoor.”

Petra zuchtte.

“Samuel is een van de weinige leden van het bestuur die ik nog vertrouw. Dat vertrouwen had ook Alexander de Rijke in hem. Hij had Samuel als zijn opvolger aangewezen.”

De Cock boog zich iets naar de vrouw toe.

“Vanaf de moord op Friedrich von Bodenwerder hebben wij u als verdacht beschouwd.”

Het gezicht van Petra betrok.

“Mij?”

De Cock knikte.

“Onze verdenkingen jegens u werden nog versterkt toen wij ook bij het lijk van Herman van Hogenbroek de geur van uw parfum opmerkten.”

Met haar bijna fosforescerende groene ogen wijd opengesperd keek Petra van Sliedrecht de oude rechercheur geschokt aan.

“Mijn parfum?”

De Cock knikte opnieuw.

“Ik heb een scherpe reuk…van kinds af aan. Ik kan geuren heel goed onderscheiden.” De grijze speurder pauzeerde even.

“U was verder ook de vrouw die ons, zowel bij de moord op Von Bodenwerder als bij de moord op Van Hogenbroek, naar de plek van het misdrijf dirigeerde. U wist blijkbaar al…uit eigen bevindingen…wat wij daar zouden aantreffen.”

Het bolronde gezicht van Petra van Sliedrecht onder haar strakke pony kleurde dieprood.

“Dat zijn gedachtespinsels.” reageerde ze bijtend. “Bijeengedroomde feiten zonder enige realiteit.” Ze zuchtte diep. Haar boezem deinde. “Het parfum dat ik gebruik is Epithal 6. Zeer geliefd onder het type vrouw waartoe ik mijzelf reken. Ik vermoed dat duizenden Nederlandse vrouwen dit parfum gebruiken. Wilt u mij op basis van deze parfumgeur van moord beschuldigen?”

De toon van haar betoog was cynisch.

De Cock keek haar onbewogen aan.

“Die parfumgeur,” sprak hij gedragen, “is niet de enige basis van onze verdenkingen. Zeker voor de moord op Von Bodenwerder had u een redelijk motief. U haatte die man. U haatte die man om zijn chantagepogingen, om het verdriet dat hij Alexander de Rijke aandeed. En uw liefde voor Alexander grensde aan devotie.”

Petra van Sliedrecht reageerde niet direct. Ze boog haar hoofd.

Het sluike haar van haar pony hing als een franje naar beneden. Toen ze weer opkeek had ze tranen in haar ogen.

“Devotie,” lispelde ze. “Dat was het…devotie. Ik hield van die man met geheel mijn hart, met geheel mijn ziel, met geheel mijn verstand.”

De Cock knikte.

“En het was die devotie, die u tot moord dreef.”

Ze reageerde plotseling fel.

“Ik heb Friedrich von Bodenwerder niet vermoord. Niet echt. Niet in werkelijkheid. Ik geef toe, heel in het geniep, diep verborgen in de bodem van mijn ziel, heb ik wel eens met de gedachte gespeeld om Von Bodenwerder uit het leven van Alexander te verwijderen, uit zijn omgeving weg te rukken.”

“Moord?”

“Ja.”

“Maar het is er niet van gekomen?”

Petra schudde haar hoofd.

“Ik heb met de moorden op Von Bodenwerder en Van Hogenbroek niets te maken. Dat ik u naar Von Bodenwerder dirigeerde, kwam voort uit mijn angst dat deze man Alexander ook na zijn dood nog iets zou aandoen. Van Hogenbroek wilde ik oproepen voor het bijwonen van een vergadering van het bestuur van de stichting. Toen hij niet reageerde, heb ik u dat gemeld.”

Petra zweeg. Ze strekte haar rug en bracht haar rechterhand naar haar borst.

“In mijn hart groeit angst,” sprak ze bevend. “Ik heb Charles van Lochem, een ander lid van het bestuur, een paar dagen geleden opgeroepen voor een vergadering. Ik heb hem vanmorgen thuis nog gebeld. Hij nam niet op.”

De Cock keek haar verbijsterd aan.

“U denkt…”

Petra van Sliedrecht knikte.

“Dat ook hij is vermoord.”

Toen Petra van Sliedrecht de grote recherchekamer met een rood hoofd en een dreunende tred had verlaten, gebaarde De Cock naar de telefoon op zijn bureau.

“Probeer het eens.”

“Wat?”

“Het nummer van die Charles van Lochem. Als hij op ons bellen wel reageert bespaart ons dat een tocht naar de Herengracht.”

Vledder pakte een map met aantekeningen uit een lade van zijn bureau en schoof het toestel naar zich toe. Toen hij het nummer had ingetikt, hield hij de hoorn bijna een minuut lang omhoog, zodat zijn oudere collega kon meeluisteren. Er werd niet gereageerd.

De Cock maakte een wegwerpgebaar.

“Laat maar.”

Vledder legde de hoorn op het toestel terug.

“Hij is met vakantie.”

Het klonk niet overtuigend.

De Cock kwam met een zucht uit zijn stoel omhoog en slenterde naar de kapstok.

Vledder volgde gedwee.

Op de steiger achter het politiebureau stapte de jonge rechercheur met een somber gezicht achter het stuur van hun oude Golf. Toen De Cock naast hem was ingestapt, startte hij de motor en bleef daarna besluiteloos zitten. Mistroostig blikte hij opzij.

“Ik heb er helemaal geen zin in,” sprak hij somber. “Ik…eh, ik zie er gewoon tegen op om nog eens naar de Herengracht te rijden.”

De oude rechercheur maakte een grimas.

“Waarom?”

Vledder snoof.

“Ik ben bang dat wij een derde moord krijgen voorgeschoteld. Die Petra van Sliedrecht is in mijn ogen een soort wraakgodin. Als zij ons de naam van een man noemt, dan vinden wij hem vermoord.”

De Cock lachte.

“Een wraakgodin. Hoe kom je erop? De wraakgodinnen uit de mythologie der Grieken,” legde hij uit, “waren de vreselijke Erinyen — oorspronkelijk de zielen van mensen die om het leven waren gebracht. Het waren met bloed bevlekte wezens, die in de onderwereld moordenaars achtervolgden en hen tot waanzin brachten. Ze waren toornig, wraakzuchtig en met slangen en brandende fakkels bewapend.”

Vledder luisterde aandachtig.