Albert Baantjer - De Cock en de Broeders van de haat

Vledder keek hem bezorgd aan.

“Zijn ze er weer?”

De grijze speurder knikte en sloot zijn ogen. Minutenlang bleef hij zo zitten. Zijn markante gezicht leek een stalen masker. Om de pijn te verdrijven zette hij zijn tanden in zijn onderlip.

“Het trekt alweer wat weg,” sprak hij mat.

Vledder keek hem droevig aan.

“Is het werkelijk zo erg?”

“Wat?”

De jonge rechercheur wees naar De Cocks pijnlijke onderdanen.

“Die…eh, die duiveltjes…dat je er geen gat meer in ziet?”

De Cock antwoordde niet direct. Hij tilde zijn benen weer van het bureau. Zijn gezicht stond somber.

“Ik zie nog geen enkele opening. De moorden zijn met grote precisie uitgevoerd. In een vast patroon.”

Vledder zuchtte.

“Waar moeten we dan op wachten…tot hij of zij bij een volgende moord een kapitale fout maakt?”

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

“Het enige wat de drie slachtoffers met elkaar gemeen hebben is dat zij behoorden tot het bestuur van de door Alexander de Rijke gestichte Bond van Haters van Geweld. Moet ik daar een motief uit destilleren?”

Vledder stak zijn wijsvinger omhoog.

“Je vergeet één ding…ze bewoonden alledrie een grachtenpand. Misschien steekt het motief niet in het lidmaatschap van de Bond van Haters van Geweld, maar is een of andere gek bezig om alle bewoners van de beroemde grachtengordel uit te roeien.”

Het idee deed De Cock glimlachen. De pijn in zijn kuiten zakte weg.

“Samuel Ridderspoor woont in Bussum…niet in de Amsterdamse grachtengordel. Heb je al nadere berichten van onze collega’s van Gooi- en Vechtstreek?”

Vledder knikte.

“Niets nieuws. De herinneringen van Samuel Ridderspoor zijn er niet helderder op geworden. Zijn omschrijving van de raadselachtige vrouw die hem bezocht en bedwelmde, blijven van een treurige vaagheid.”

De Cock ademde diep.

“We moeten nog eens naar Bussum om hem gezamenlijk uitgebreid te verhoren.”

De grijze speurder staarde enige tijd zwijgend voor zich uit.

De lichtgele vlek op het overhemd van de dode Charles van Lochem intrigeerde hem. Ineens verhelderde zijn blik. Hij stond van zijn stoel op en begon door de grote recherchekamer te stappen. Het was een oude gewoonte van De Cock. In de cadans van zijn tred lieten zijn gedachten zich gemakkelijker ordenen.

Bij het bureau van Vledder bleef hij staan.

“Hoe laat moet je op Westgaarde zijn voor de sectie op het lijk van Herman van Hogenbroek?”

Vledder keek op zijn horloge.

“Ik mag langzaamaan wel opstappen. Ik heb een afspraak met dokter Rusteloos om vier uur.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Wat laat.”

De jonge rechercheur knikte.

“Dokter Rusteloos krijgt het steeds drukker. Het aantal moorden in ons land neemt jaar op jaar toe. Hij moest drie secties in Rotterdam afwerken voor hij naar Amsterdam kon komen.”

De Cock liep opmerkelijk kwiek naar de kapstok.

Vledder kwam hem aarzelend na.

“Wat ben je van plan?” vroeg hij argwanend. “Ga je mee naar de sectie?”

De Cock kroop onder zijn oude hoedje en schudde zijn hoofd.

“Voor je naar Westgaarde gaat, breng je mij naar het kantoor van de…eh, de Broeders van de Haat.”

Vledder trok zijn neus iets op.

“Wat ga je daar doen?”

De Cock glimlachte.

“Een praatje maken met Petra van Sliedrecht…vragen of ze bereid is tot medewerking.”

“Waarmee.”

“Het oplossen van drie moorden.”

Vledder liep met open mond achter hem de grote recherchekamer af.

Bij de deur draaide De Cock zich half om.

“Ik weet het.”

“Wat?”

“Die gele vlek op het overhemd van de dode Charles van Lochem.”

“Nou?”

“Het is whisky.”

De Cock blikte om zich heen. Het kamertje waarin hij en Vledder zich bevonden, was maar klein. De oude rechercheur schatte de ruimte op hooguit vier bij drie meter. Achter hem stonden een paar grote, grijsgelakte stalen kasten, een rieten prullenbak en een oude, gammele bureaustoel.

Het kamertje grensde aan de kantoren van de stichting van de Bond van Haters van Geweld aan de even zijde van de Brouwersgracht. In de zijmuur had De Cock door de technische dienst twee kijkgaatjes laten aanbrengen. Een voor hem en een voor Vledder. Ze boden een blik op het vertrek dat Petra van Sliedrecht als haar privé-kantoor had ingericht. Via een deur en een kleine gang konden de rechercheurs vanuit hun kamertje de achterkant van dat vertrek bereiken. De Cock had het met Vledder een paar maal uitgeprobeerd. Het was in zeven seconden te doen.

Het had de oude rechercheur nogal moeite gekost om Petra van Sliedrecht te bewegen haar medewerking te verlenen. Ze wees aanvankelijk al zijn plannen van de hand. Toen De Cock haar in vertrouwen de naam van de dader noemde, was ze in huilen uitgebarsten. Pas toen hij haar had weten te overtuigen van het feit dat die moordenaar beslist zijn luguber moordwerk zou voortzetten en er meerdere slachtoffers zouden vallen, gaf ze zich gewonnen en toonde ze zich bereid om volledig mee te werken.

De Cock slaakte een diepe zucht van verlichting toen hij aan dat moment terugdacht. Het was een gok geweest. Een pure gok en een blind vertrouwen op zijn intuïtie.

Wanneer Petra was blijven weigeren, zelfs nadat hij haar de naam van de dader had geopenbaard, dan liep hij het risico dat hij nooit tot een sluitende bewijsvoering zou komen. Hij liep dan zelfs het gevaar dat Petra de dader zou inlichten, met als gevolg een vlucht naar het buitenland. Met de beperkte bewijsvoering die hij voorhanden had, was een verzoek tot uitlevering van de dader onmogelijk. Geen officier van justitie, wist hij, die daarop zou ingaan.

De Cock deed het licht in de ruimte uit en keek via een van de kijkgaatjes naar het verlichte vertrek waarin Petra achter haar bureau had plaatsgenomen. Op verzoek van de grijze speurder droeg ze een hooggesloten blouse, die tot pal onder haar kin reikte. Onder die blouse, wist De Cock, stak een kraag van hard plastic. Hoewel hij hoopte de dader te kunnen arresteren voor hij het wurgkoord kon hanteren, had hij die kraag als veiligheid om de hals van Petra laten aanbrengen.

Om in alle kalmte en rust zijn voorbereidingen te kunnen treffen had hij die morgen de toegangsdeuren aan de Brouwersgracht laten sluiten met een opschrift dat de kantoren van de stichting die dag gesloten zouden blijven. Hij wilde onder alle omstandigheden voorkomen dat zijn plannen bij de leden van het bestuur zouden uitlekken.

De Cock had opnieuw medewerking verkregen van zijn trouwe helpers Appie Keizer en de sterke robuuste Fred Prins. Appie Keizer stond als zwerver gekleed met een geleende Golf op de hoek van de Palmgracht. Voor Fred Prins had De Cock van het Hoofdbureau een oude bestelauto gecharterd met een opschrift van een gefingeerd bouwbedrijf. Het voertuig werd door rechercheurs van het Hoofdbureau wel gebruikt om bij woningen van criminelen te posten. Vanuit die bestelauto kon Fred Prins de toegangsdeur van het kantoor in het oog houden.

Vledder stootte De Cock van opzij aan.

“Heb je je mobieltje ingeschakeld?”

De oude rechercheur knikte.

“Een uurtje geleden heb ik met Appie Keizer en Fred Prins geoefend. Het is voor het eerst dat ik zo’n apparaatje in mijn bezit heb. Ik weet nu hoe het werkt. De mobieltjes van Appie Keizer en Fred Prins zijn geprogrammeerd. Ik hoef alleen maar een nummer in te toetsen.”

Vledder lachte.

“Het wordt ook tijd dat je eens aan een computer begint. Dan hoef ik niet altijd rapporten en processen-verbaal op te maken.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Daar begin ik voorlopig niet aan. Mijn vingers zijn te dik voor zo’n toetsenbord. Ik had vroeger al moeite met een Remington.”