Albert Baantjer - De Cock en de Broeders van de haat

“Zijn er rechercheurs van bureau Lijnbaansgracht hier in jouw etablissement geweest om te informeren naar een mogelijke huurmoordenaar?”

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd.

“Geen hond gezien.”

De Cock lachte.

“De sprak van rechercheurs, geen honden.”

Smalle Lowietje snoof.

“Jou en Vledder uitgezonderd, maar verder…”

De Cock keek hem bestraffend aan.

“Ik dacht dat wij vrienden waren!”

Smalle Lowietje maakte een afwerend gebaar.

“Ik heb het niet zo erg op de prinsemarij. [5] Bargoens voor politie. Ik ben in het verleden ook een paar maal op een slinkse manier in de bajes gekukeld.”

De Cock lachte.

“Als jij voor elk gebbetje in je leven zou zijn opgepikt, dan had je nu nog een paar jaar bajes voor de boeg.”

Smalle Lowietje pakte de fles Napoleon en schonk De Cock nog eens in.

“Als jij met pensioen gaat, kom ik met een bloemetje en hou een toespraak namens de meiden en jongens uit de buurt. Er is niemand die de pest aan jou heeft.”

De uitdrukking op het gezicht van de tengere caféhouder veranderde. Het kreeg een peinzende uitdrukking.

“Over een huurmoordenaar gesproken…er is hier een paar dagen geleden een mannetje geweest. Hij vroeg mij of ik iemand kende die een karweitje voor hem wilde opknappen.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Wat voor een karweitje?”

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd. “Daar was het mannetje nogal vaag over, maar ik kreeg het idee dat hij iemand zocht die voor hem een moord wilde plegen.”

De Cock boog zich iets naar hem toe.

“Kende jij dat mannetje? Ik bedoel, was hij wel eens meer in jouw etablissement geweest?”

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd.

“Ik heb hem niet naar zijn naam gevraagd. Dat doe je niet in die omstandigheden. Ik heb hem wel goed in me opgenomen. Het was een kleine, gezette man. Met een hoekig gezicht en een wat weke kin.”

“Zou je hem bij weerzien herkennen?”

“Absoluut.”

“Hoe oud schatte je hem?”

“Een jaar of vijftig. Hij droeg zo’n wollig colbertje met van die stukken leer op de ellebogen.”

De mond van Vledder viel open.

“Samuel Ridderspoor.”

Gul nagewuifd door Smalle Lowietje verlieten de beide rechercheurs het schemerig intieme lokaaltje op het hoekje van de Barndesteeg en sjokten verder over de natte Achterburgwal.

Twee bodempjes cognac Napoleon in bolle glazen vulden het bruisend bloed in hun aderen met een blijde warmte.

De drukte op de Wallen was inmiddels toegenomen. Het schuifelende leger van behoeftigen was in korte tijd aanzienlijk gegroeid.

Vledder zwaaide grijnzend naar de mannen die voor een exotisch hoertje in de rij stonden.

“Dat komt door de broeierige atmosfeer die er in de stad hangt,” concludeerde hij. “Dat is vaak het gevolg van een verrassende regen na warme dagen.” De jonge rechercheur lachte vrolijk. “Weet je hoe wij dat vroeger noemden?”

“Geen idee.”

“Pikstaanderig weer.”

De Cock reageerde niet op de uitdrukking van Vledder. Hij had ook geen belangstelling voor de bronstige mannen op de gracht.

Dat fenomeen kende hij. Na jaren dienst in de Warmoesstraat verbaasde het hem niet meer. Hij kende de entourage.

De oude rechercheur keek naar de druipende bomen aan de wallenkant. Na een lange reeks zomers zonnige dagen had zich een dicht wolkendek als een grauwe sluier over Amsterdam gespreid.

Er viel een fijne motregen, die de geluiden van de stad smoorde.

De Cock likte met het puntje van zijn tong speels een regendruppel van zijn bovenlip.

Vledder keek hem van terzijde aan. De lach was van zijn gezicht verdwenen.

“Wat doen we,” vroeg hij bezorgd, “met het verhaal van Smalle Lowietje?”

De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en schoof zijn hoedje iets naar voren.

“Het bezoek van Samuel Ridderspoor?”

Vledder knikte.

“Hij heeft duidelijk naar de mogelijkheid gezocht om een huurmoordenaar te contracteren.”

De Cock trok achteloos zijn schouders op.

“Gelukt?”

Vledder hield even zijn pas in.

“Ja,” riep hij ineens luid. “Ik ben geneigd om die vraag van jou met ‘ja’ te beantwoorden. Ik geloof echt dat het Samuel Ridderspoor uiteindelijk is gelukt zo’n huurmoordenaar te vinden.”

De Cock keek zijn jonge collega niet-begrijpend aan.

“Waar maak je dat uit op?”

Vledder ademde diep.

“Ondanks het feit,” legde hij geduldig uit, “dat Samuel Ridderspoor volgens Charles van Lochem uiterst fel en emotioneel reageerde toen het bestuur zijn uitverkiezing negeerde, acht ik de man zelf niet tot het plegen van een moord in staat.”

De Cock veinsde verwondering.

“Waarom niet?”

“Daar is hij volgens mij de man niet naar…klein, gezet, weinig atletisch. Maar volgens mijn informaties wel stinkend rijk.”

De Cock knikte begrijpend.

“Je bedoelt rijk genoeg om een moordenaar te huren?”

Vledder reageerde heftig.

“Precies. Rijk genoeg. Bovendien zijn de prijzen voor moord de laatste jaren sterk gekelderd. Een huurmoordenaar was voor hem de makkelijkste weg om zich van zijn rivaal, Herman van Hogenbroek, te ontdoen.”

De Cock keek hem vragend aan.

“En waarom moest ook Friedrich von Bodenwerder van het toneel verdwijnen?”

Vledder reageerde emotioneel.

“Von Bodenwerder hoorde, gezien zijn reputatie, in het bestuur van de stichting niet thuis. Dat was een algemene opvatting. Hij was de rotte appel.”

De Cock glimlachte.

“Rotte appel…motief voor een huurmoord?”

Het klonk cynisch.

Vledder zwaaide.

“Misschien komen we er nog eens achter dat Von Bodenwerder niet alleen Alexander de Rijke chanteerde, maar ook de steenrijke Samuel Ridderspoor.”

De Cock grijnsde.

“Dat is speculatief,” sprak hij smalend. “Voor die chantage hebben we geen enkele aanwijzing.”

Vledder bleef weer even staan.

“Wat weten we van de seksuele geaardheid van Samuel Ridderspoor?” riep hij fel. “Ik heb het nagetrokken. Samuel Ridderspoor is volgens het bevolkingsregister niet gehuwd en is ook nooit gehuwd geweest.”

“En?” vroeg Vledder, terwijl hij brede gebaren maakte.

“Misschien is hij een pedofiel en kwam regelmatig bij Von Bodenwerder en zijn jeugdige vriendjes over de vloer?”

De Cock keek Vledder onderzoekend aan…monsterde het felle rood van zijn gelaat. Het emotioaele betoog van zijn jonge collega had hem getroffen.

“Wat wil je?”

Vledder keek hem bewogen aan.

“Wat ik wil?”

De Cock knikte.

“Wat wil je ten aanzien van die Samuel Ridderspoor ondernemen?”

De jonge rechercheur weifelde.

“Ik…eh, ik wil met hem praten…vragen wat zijn bezoek aan Smalle Lowietje betekende…en in hoeverre hij betrokken is bij de moorden op Fredrich Heinrich von Bodenwerder en Herman van Hogenbroek.”

De Cock blikte op zijn horloge.

“Dat gaan we doen,” sprak hij instemmend. “Eerst even naar de Kit, kijken of er nog bijzonderheden zijn en dan halen we onze Golf op.”

Vledder keek hem argwanend aan.

“Nu…vanavond nog…naar Bussum?”

De Cock knikte.

“En als Samuel Ridderspoor bekent mag je hem arresteren.”

De Cock nam in de kantine van de Warmoesstraat snel een broodje gezond en kroop daarna aaast Vledder in de oude Golf. Het schemerde al toen ze vanaf de randweg in Amsterdam de Al richting Bussum bereikten. De motregen was opgehouden. Maar kort na het knooppunt Diemen kletterden ineens vette regendruppels op het dak van de Golf. Vledder zette de ruitenwissers aan.

De Cock liet zich onmiddellijk ver onderuitzakken. De oude rechercheur ontweek met zijn blikken de zwiepende ruitenwissers. Ze werkten op hem als een hypnose. Als hij bleef kijken kreeg hij de neiging om de bewegingen van de wissers met zijn hoofd te volgen tot hij er bij in slaap viel.