Albert Baantjer - De Cock en de broeders van de zachte dood

Vledder keek hem vragend aan. ‘Technisch?’

De Cock knikte. ‘Droeg een duikpak.’

Vledder klapte zijn leermeester op de schouder. ‘Dat kan het zijn,’ riep hij enthousiast. ‘Een duikpak.’ Zijn gezicht versomberde. ‘Blijft natuurlijk de vraag: Waarom gaat iemand begin februari te water?’ Hij zweeg even en schudde droef het hoofd. ‘Het is een vreemde geschiedenis. Voorlopig zie ik het nog niet zitten. Het lijkt allemaal zo onzinnig. Er is ook geen enkel denkbaar motief.’ Hij keek naar De Cock op. ‘Zouden we voor de eerste keer falen?’

De grijze speurder blikte olijk terug.

‘Dat kan toch niet. Dan komt dit boek nooit uit.’

Vledder lachte bevrijd. ‘Heb je al uitgezocht met wie Richard van Bovenkerken dat buitenlandse telefoongesprek voerde?’

‘Je bedoelt naar Cortina d’Ampezzo?’

‘Ja.’

De Cock schoof zijn dikke onderlip naar voren. ‘Ik had gehoopt dat Richard van Bovenkerken met het echtpaar Schoonenbeek had gesproken. Ik had dan enige relatie tussen de beide dubbele moorden kunnen aantonen.’ Hij zweeg even, krabde zich achter in de nek. ‘Ik had dan veel sterker gestaan bij mijn onderhoud met de commissaris.’

‘En?’

‘Op het moment dat Richard van Bovenkerken dat telefoongesprek voerde, was het echtpaar Schoonenbeek al uit Cortina d’Ampezzo vertrokken.’

Vledder reageerde verwonderd. ‘Met wie sprak hij dan?’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Het enige dat de telefoondienst mij kon zeggen, is dat hij voor een tijdsduur van net negen minuten een verbinding tot stand had gebracht met het Albergo Cristallo aan de Viale Bernini.’

‘En dat is?’

De grijze speurder spreidde beide armen. ‘Een allemachtig super de luxe hotel aan de rand van Cortina d’Ampezzo.’

Vledder keek hem onderzoekend aan. ‘En daar heeft het echtpaar niet gelogeerd?’

De Cock schudde grinnikend het hoofd. ‘Ik zei het je toch… de heer Schoonenbeek was een modale werknemer… met het daarbij behorend bescheiden inkomen.’

‘Te bescheiden voor het Albergo Cristallo.’

‘Zo is het.’

Vledder plofte op de stoel achter zijn bureau. ‘Toch is het opmerkelijk,’ sprak hij nadenkend. ‘Het echtpaar Schoonenbeek wordt na een wintervakantie in Cortina d’Ampezzo levenloos uit een stinkende gracht gevist. Eenzelfde lot ondergaan Blonde Tieneke en Richard van Bovenkerken nadat hij met Cortina d’Ampezzo heeft getelefoneerd.’

De Cock keek op hem neer. ‘Je bedoelt… te opmerkelijk om aan een toeval te geloven.’

‘Precies, er moet toch iets zijn?’

De Cock zweeg een tijdje. Plotseling draaide hij zich om en slenterde naar de kapstok. ‘Ga je mee?’

Vledder kwam lui achter zijn bureau vandaan. ‘Waarheen?’

‘Naar Ouderkerk aan de Amstel.’

‘Wat moeten we daar?’

‘Een bezoek brengen aan een vrouw… Rosita Stuyvenburg.’

De jonge rechercheur reageerde verwonderd. ‘Wie is Rosita Stuyvenburg?’

De Cock drukte zijn hoedje op het hoofd en keerde zich om. ‘De ex-vrouw van Richard van Bovenkerken. Ik heb het adres van het bevolkingsregister. Ze woont aan de Ronde Hoep… met twee volwassen zoons.’

Ze reden langs de kronkelende Amstel. Het water van de rivier stond bijna tot aan de weg. De Cock blikte rond. Een grauw wolkendek ontnam aan het landschap alle kleur. Hij trok de kraag van zijn regenjas wat omhoog en zakte onderuit. De zaak van de dubbele verdrinkingen zat hem dwars. En dat niet alleen omdat het hem niet gelukt was de officier van justitie tot een gerechtelijke sectie te bewegen. De hele affaire had ogenschijnlijk geen basis, geen bodem. Er was geen enkele lijn in te ontdekken. De betrokkenen hadden weinig met elkaar gemeen. De heer en mevrouw Schoonenbeek vormden een vrij kleurloos paar. Wat bezielde de dader om hen zo nadrukkelijk naar het leven te staan? Hij grinnikte wat droef voor zich uit. Of had de officier van justitie gelijk? Was het toch zelfmoord?

De achtergronden van Blonde Tieneke meende hij voldoende te kennen. Een jong hoertje van de Wallen. Ook hier waren weinig verrassingen te verwachten. De enige van het viertal die wat kleur had, wat reliëf, was Richard van Bovenkerken. Hoe oud was hij toen hij stierf? Ruim een halve eeuw. Wat had hij in die lange tijd gedaan? Hoe kwam hij aan dat vele geld? Wat moest hij met die vijfenzeventigduizend gulden die hij kort voor zijn dood van de bank had gehaald? Waar had hij dat geld voor nodig gehad? En wat misschien nog belangrijker was… waar was dat geld gebleven? Er kwam een grijns op zijn gezicht. Het leek hem de moeite waard om in dat leven wat te gaan spitten.

Vledder keek hem van opzij aan. ‘Binnenpretjes?’

De Cock trok zich omhoog. ‘Onaantrekkelijke vrouwen zijn steeds jaloers op hun man, mooie vrouwen nooit. Dat moet Oscar Wilde eens hebben gezegd.’

Vledder reageerde verrast. ‘Waar slaat dat op?’

De grijze speurder glimlachte fijntjes. ‘Ik heb Rosita Stuyvenburg nog niet gezien.’

Ze namen de brug over de Amstel en reden na het stoplicht de smalle Dorpsstraat van Ouderkerk aan de Amstel binnen. Links stond het oude stadhuis. De Cock bekeek het met enige weemoed. Tijd, bedacht hij, was als kwikzilver. Alles wat je daarvan probeerde vast te houden, glipte door je vingers. Maar was tijd er om vast te houden? Hij glimlachte. Tijd was er om te beleven, bewust, intens. Hij keek nog eens naar het witgekalkte kale gebouw. Hij bewaarde er dierbare herinneringen aan. Het was hier, dat hij nu al meer dan een kwart eeuw geleden in het huwelijk trad. En hij voelde zich nog steeds gelukkig.

Voorbij het stadhuis gingen ze rechtsaf langs de oude joodse begraafplaats en de grote statige Hervormde Kruiskerk. Een eng straatje voerde naar een typisch Hollandse ophaalbrug. De Ronde Hoep lag buiten de feitelijke woonkern van de oude stad aan de rechteroever van de Amstel. De smalle Amsteldijk leidde onder een machtige verkeersbrug naar een reeks scherpe bochten.

Vledder verminderde de snelheid van de oude Volkswagen en reed over het knarsende grind van een brede oprijlaan. De Cock keek op. Voor hem lag een fraaie villa met een houten gevel en een overstekend zadeldak. Een gordel van coniferen omzoomde een enorme tuin.

‘Is dit het?’

Vledder raadpleegde zijn notitieboek. ‘Dit is het adres dat jij mij opgaf.’

De Cock tuitte zijn lippen. ‘Indrukwekkend. Richard van Bovenkerken was blijkbaar in staat om zijn ex-vrouw een vorstelijk bedrag aan alimentatie te betalen.’

Vledder trok zijn schouders op. ‘Misschien had die Rosita Stuyvenburg een eigen kapitaal.’

Ze stapten uit de auto en liepen naar de voordeur. Aan de muur hing een kunstig gesmede klepel. De Cock trok eraan. Ergens ver weg in het huis luidde een bel.

Het duurde een paar minuten. Toen ging de zware deur langzaam open. Half in de deuropening stond een wat lange, statige vrouw. De Cock schatte haar op achter in de veertig. Ze droeg een donkerblauwe, bijna zwarte japon, waarop een fraaie zilveren medaillon aan een ketting. Het diepzwarte haar was strak langs het gezicht gekamd en eindigde in een rol op het hoofd. Ze keek de beide mannen licht verwonderd aan en trok vragend haar donkere wenkbrauwen omhoog.

De grijze speurder nam zijn hoed in de hand en maakte een lichte buiging.

‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk. Hij wuifde opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs van het eh… toch wel roemruchte politiebureau aan de Warmoesstraat.’

Ze reageerde verrast. Ze hield het hoofd iets schuin. Haar donkere ogen lichtten op. ‘Amsterdam?’

De Cock knikte. ‘U bent Rosita Stuyvenburg?’

‘Inderdaad.’

De Cock gebaarde wat verlegen. ‘Wij eh… wij wilden even met u praten. En wel over het vrij plotseling verscheiden van uw eh… ex-echtgenoot, de heer Richard van Bovenkerken.’