Albert Baantjer - De Cock en de broeders van de zachte dood

De Cock zat onderuitgezakt naast hem. Het groene controlelampje van de mobilofoon gaf zijn gezicht een macabere glans.

De jonge rechercheur draaide achter het Koninklijk Paleis om de brede Raadhuisstraat in. Daar verhoogde hij de snelheid.

De Cock keek op. ‘Waar ga je heen?’

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Ik breng je naar huis. Het is al laat.’

De grijze speurder schudde resoluut het hoofd.

‘Ik wil eerst met de portier van het hotel praten.’

Vledder schudde vertwijfeld het hoofd. ‘Wat kan die man je nu vertellen? Dat het liefdespaar daar zoals gebruikelijk een suite heeft gehuurd.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Brengt ons dat iets verder?’

De Cock reageerde niet. ‘Zet me maar voor het hotel af,’ zei hij simpel, ‘ik ga wel even alleen naar binnen.’

De jonge rechercheur zweeg. Nors. Voor een groot hotel aan het Leidseplein bracht hij de wagen tot stilstand.

De Cock trok de kraag van zijn jas omhoog en drukte zijn hoed stevig op het grijze haar. Toen stapte hij de regen in.

De portier, in blauw met veel goud, ontving hem minzaam.

‘Rechercheur De Cock,’ herhaalde hij traag. ‘Een bekend geluid. En het gaat over het echtpaar Van Bovenkerken?’

De Cock knikte. ‘Als ik goed ben geïnformeerd, dan waren ze hier vorige week nog.’

De portier zette zijn bril op en bladerde in een enorm register. Zijn dikke vinger gleed langs lange lijsten met namen. De vinger stopte. ‘Dinsdagmiddag… Vorige week dinsdagmiddag om zestien uur zijn ze uitgeschreven.’

‘Waren ze er lang?’

‘Een dag en een nacht.’

‘U had dienst toen ze vertrokken?’

De portier knikte. ‘Ik had dienst die middag. Ik ken de heer Van Bovenkerken ook vrij goed. Hij was in ons hotel een geziene gast. Hij kwam hier vaak, meestal in gezelschap van een blonde dame. Ik moet zeggen…’

‘Die middag,’ drong De Cock aan.

De portier krabde even onder zijn pet. ‘Het was een nogal overhaast vertrek, herinner ik mij. Hij had een reeks telefoongesprekken gevoerd en plotseling stond hij voor mij en vroeg om de rekening.’

‘Bleef hij anders langer?’

‘Zeker. Meestal een dag of drie.’

De Cock keek hem verwachtingsvol aan. ‘Weet u met wie hij die telefoongesprekken voerde?’

De portier trok een verontschuldigend gezicht.

‘Dat weet ik niet. Ik kan hier beneden op het tableau slechts zien dat een bepaald toestel in gesprek is. Meer niet. De verbindingen komen automatisch tot stand.’ Hij gebaarde met een opgestoken vinger. ‘Maar hij heeft een gesprek naar het buitenland aangevraagd. Misschien, dat ik dat nog voor u kan nagaan.’

‘Was de heer Van Bovenkerken nerveus, gespannen?’

De portier nam de bril af. ‘Gehaast, zou ik zeggen. Dat is het juiste woord. Hij gaf mij de opdracht om met spoed zijn donkerblauwe Jaguar te laten voorrijden. Dat heb ik ook onmiddellijk laten doen. Ik liet de geringe bagage in de wagen brengen en was de dame behulpzaam bij het instappen.’

De Cock wreef zich achter in de nek.

‘Was er verder nog iets bijzonders bij het vertrek?’

De portier glimlachte. ‘Zijn fooi… die was extreem hoog.’

De regen kletterde De Cock in het gezicht. Hij slenterde naar de Volkswagen en stapte in. Peinzend ging hij zitten.

‘En?’ vroeg Vledder gespannen.

De grijze speurder zuchtte. ‘Ze zijn nogal overhaast vertrokken.’

‘Meer niet?’

‘Nee.’

De jonge Vledder draaide zich half naar hem toe.

‘Ik begrijp je niet, De Cock,’ sprak hij met een zweem van ongeduld. ‘Dit is toch een ordinair geval. Waarom ben je zo geïnteresseerd in het verdwijnen van die heer Van Bovenkerken?’

De Cock antwoordde niet direct, plukte met duim en wijsvinger aan zijn onderlip. ‘Omdat eh…’ begon hij weifelend, ‘omdat ik misschien iets weg heb van Manke Greetje… oud en sentimenteel.’

Plotseling begon de mobilofoon in de wagen te kraken.

‘De rechercheurs van de Warmoesstraat De Cock en Vledder worden verzocht met spoed te komen naar de Keizersgracht bij de Herenstraat.’

De Cock pakte de hoorn. ‘Wat is daar?’

Het was even stil.

‘Naast de woonboot van de familie Vervoort drijven de lichamen van een man en een vrouw.’ De stem zweeg even. ‘En gelet op uw telexbericht van heden…’

De Cock boog zich gespannen naar voren. ‘Zitten ze aan elkaar vast?’ onderbrak hij fel.

Het was opnieuw even stil. Toen begon het apparaat weer te kraken. ‘De vingers van de rechterhand van de man zijn nauw verstrengeld met die van de linkerhand van de vrouw.’

De Cock likte aan zijn droog geworden lippen. Hij blikte opzij naar Vledder.

Diens gezicht was lijkbleek.

* Ontvangen van de klanten van een prostituee.

Vanaf de brug staarde rechercheur De Cock naar het glinsterende water van de Keizersgracht. Er was een lichte stroming. Er werd gespuid. Een doorweekt matras schuurde langs de schoeiing.

De schijnwerper van een politiewagen hield de beide lichamen in een spookachtig licht. Ze dreven schuin voorover. Zachtjes deinden de kruinen in het grachtenwater. Zo af en toe kwam de brede rug van de man iets omhoog. Het lange blonde haar van de vrouw wuifde als wier om een meerpaal.

Het gezicht van de grijze speurder stond strak. Nog niet zo lang geleden hadden op dezelfde plek een stel branieschoppers een eenzame Turkse gastarbeider in het water gegooid. De man, die de zwemkunst niet machtig was, verdronk jammerlijk. Zijn angstkreten trilden nog tegen de gevels. Hij zag hoe de broeders van de Geneeskundige Dienst met behulp van een paar agenten de beide lichamen in een net probeerden te vangen. Het lukte niet best. Een van de broeders blikte naar hem omhoog.

‘Moeten ze aan elkaar blijven?’

De Cock maakte van zijn handen een toeter. ‘Wacht even!’ brulde hij terug.

Met wat elleboogwerk wrong hij zich door een haag van nieuwsgierigen naar de woonboot. Hij lichtte beleefd zijn hoedje voor de bewoners, die wat bedrukt bijeen stonden. Daarna slenterde hij door naar het open achterdek. Hij legde vertrouwelijk een hand op de schouder van een van de broeders.

‘Ik heb een fotograaf aangevraagd,’ legde hij uit. ‘Die is onderweg. Ik had graag een paar plaatjes voor ze uit elkaar gaan.’

De beide broeders knikten begrijpend en lieten het zware net weer wat vieren.

De Cock hurkte bij het water neer. Hij zag duidelijk hoe de vingers ineengestrengeld waren. Strak. Verstijfd in de dood. Aan de ringvinger van de man schitterde een witgouden ring met diamanten.

Achter hem hijgde Vledder in zijn nek. ‘Zijn ze het?’ vroeg hij hees.

De Cock knikte traag. ‘Ik heb de gezichten nog niet helemaal kunnen zien. Alleen een zijkant. Maar het is praktisch zeker… Richard van Bovenkerken en Blonde Tieneke… aan elkaar.’

Vledder schudde het hoofd. ‘Hoe onzinnig,’ stamelde hij.

Bram van Wielingen, de al wat oudere politiefotograaf, tikte de grijze speurder op de rug. ‘Ik heb weinig tijd,’ riep hij wat nors. ‘Ik hoop, dat je niet te veel noten op je zang hebt.’

De Cock kwam uit zijn gebukte houding omhoog. Hij keek de fotograaf wat spottend aan. ‘Tijd?’ zei hij gemelijk. ‘Jij hebt voor mij net zoveel tijd als ik wil dat je hebt.’

Bram van Wielingen maakte een wrevelig gebaartje. ‘Kom, De Cock,’ sprak hij verontschuldigend, ‘Louise, mijn oudste dochter is vandaag jarig en ik heb haar beloofd nog even langs te komen.’

De grijze speurder reageerde niet. Hij wees naar de beide lichamen in het water.

‘Komt je dat bekend voor?’

‘Wat bedoel je?’

‘Die in elkaar gehaakte armen… de vingers in elkaar.’

Bram van Wielingen boog zich voorover naar het water.