Albert Baantjer - De Cock en de broeders van de zachte dood

De Cock toonde zijn liefste glimlach. ‘Ik verzeker u… ten onrechte. Er is veel roddel en achterklap. Sommige sensatiebladen…’ Hij maakte zijn zin niet af, wuifde uitnodigend naar de stoel bij het bureau van Vledder.

Ze aarzelde, keek wat onzeker naar De Cock: ‘Ik had liever met u alleen gesproken.’

De Cock trok zijn gezicht in een milde plooi. ‘Stort gerust uw hart uit. Rechercheur Vledder en ik hebben geen geheimen voor elkaar. Bovendien leven wij beiden in de greep van onze ambtseed.’

Ze nam omzichtig plaats, sloeg de lange slanke benen over elkaar en trok de zoom van haar rokje kuis naar voren.

‘Ik…eh,’ begon ze weifelend, ‘ik wilde de opsporing van mijn man verzoeken.’

De Cock keek haar scherp onderzoekend aan. ‘Reden voor ongerustheid?’

Monique van Bovenkerken liet haar tong langs haar volle rode lippen gaan. ‘Richard is precies een week geleden uit huis weggegaan. Als ik mij goed herinner, dan was dat de eerste februari. Sindsdien heb ik geen taal of teken meer van hem gehoord.’

‘Bleef hij wel meer een paar dagen weg?’

Ze schudde het hoofd. ‘Dat is nog nooit gebeurd. Sinds ons huwelijk is er geen nacht geweest die wij niet samen hebben doorgebracht.’

De Cock beet op zijn lip, onderdrukte een ondeugende opmerking. ‘U hebt bij familie geïnformeerd?’ vroeg hij ernstig.

Monique van Bovenkerken maakte een vaag gebaar. ‘Dat heeft weinig zin. Richard heeft al jaren geen enkel contact meer met zijn familie. Omdat men mij als zijn vrouw niet wenste te accepteren, heeft Richard alle banden met hen verbroken.’

‘U bent toch getrouwd?’

Ze knikte nadrukkelijk. ‘Richard en ik zijn heel wettig en plechtig in het huwelijk getreden. In het fraaie stadhuis van De Rijp in Noord-Holland. Ik heb voor alle zekerheid ons trouwboekje meegenomen.’

De Cock wuifde het weg. ‘Kinderen?’

Ze schudde het hoofd. Rond haar mond lag een droevige trek. ‘Richard heeft het niet gewild. Hij voelde zich daar te oud voor.’

De Cock fronste zijn stoppelige wenkbrauwen. ‘Te oud?’ vroeg hij met een zweem van ongeloof.

Ze pakte haar tasje, nam daaruit een foto en gaf die aan De Cock. Het was het portret van een goed geconserveerde vijftiger met een smalle snor en charmant grijs aan de slapen.

‘Richard is al een keer getrouwd geweest,’ legde ze uit. ‘Ik ben zijn tweede vrouw. Die eerste moet een verschrikkelijk mens zijn geweest.’

‘Gestorven?’

‘Nee. Gescheiden. Al jaren. Maar een enkele keer valt ze hem nog wel eens lastig.’

De Cock keek haar wat schuins aan. ‘Zou zijn verdwijnen verband kunnen houden met acties van zijn gescheiden vrouw?’

‘Hoe?’

De Cock gebaarde. ‘Alimentatie… andere financiële vorderingen?’

Monique van Bovenkerken trok haar fraaie schouders op. ‘Het is allemaal zo verward, zo onzeker. Ik weet niet wat ik denken moet. Ik ben bang.’

De Cock negeerde de opmerking. ‘Toen uw man vorige week het huis verliet… waar ging hij toen heen?’

Ze wuifde achter zich. ‘Naar de bank, bij ons om de hoek, op de gracht. Hij moest geld halen.’

‘En is hij daar geweest?’

Ze sloot even de ogen en zuchtte diep. ‘Ja, hij is in de bank geweest.’

‘En heeft hij geld gehaald?’

‘Dat neem ik aan.’

‘Hoezo… neem ik aan?’

Ze verschoof wat onrustig op haar stoel. ‘Toen ik kwam informeren, deden ze nogal geheimzinnig op de bank. Ze wilden mij niet zeggen hoeveel hij had opgenomen. Ik kreeg echter de indruk dat het een nogal aanzienlijk bedrag was.’

‘Moest uw man een grote betaling doen?’

Ze trommelde nerveus met haar vingers op het bureau. ‘Dat weet ik niet.’ Het klonk wat kriegel. ‘Richard vertelde mij nooit iets over zaken. Daar hield hij mij buiten. Misschien heb ik daar ook wel te weinig interesse voor getoond. Ik weet wel dat hij betalingen altijd via de bank deed. Daar had hij nooit baar geld voor nodig.’

‘Gokte uw man?’

‘U bedoelt roulette of zo… aan de speeltafel?’

‘Precies.’

Monique van Bovenkerken schudde beslist het hoofd. ‘Dat is niets voor Richard. Hoogstens een gokje op de beurs. En dan nog bescheiden.’

De jonge Vledder boog zich iets naar haar toe. ‘Heeft uw man misschien een verhouding…, is er een andere vrouw in het spel?’

Het was alsof ze door een adder werd gebeten. Monique van Bovenkerken sprong op, haar gezicht zag rood en haar ogen schoten vuur. ‘Richard is geen vrouwengek. Hij is een gewone lieve degelijke man.’

De Cock kwam sussend tussenbeide. ‘We proberen u alleen te helpen,’ sprak hij zacht. ‘We zoeken naar motieven voor het plotselinge verdwijnen van uw man. Een andere vrouw kan zo’n motief zijn.’

Ze keek hem aan. ‘Er is geen andere vrouw.’ Het klonk fel, overtuigend.

De Cock kauwde op zijn dikke onderlip. ‘U… eh… u was beiden zeer gelukkig?’

Het scheen alsof er iets in haar knapte. Ze ging weer op haar stoel zitten, pakte een minuscuul zakdoekje en depte haar ogen. De Cock liet haar een tijdje begaan, zag hoe haar schouders schokten. Na een poosje vatte hij haar bij de kin en tilde haar hoofd iets op.

‘U denkt aan een ongeluk.’

Ze schudde triest het hoofd.

‘Ik denk aan moord.’

De jonge rechercheur Vledder maakte met zijn armen een theatraal gebaar. ‘Ik denk aan moord.’ Spottend imiteerde hij de stem van Monique van Bovenkerken.

Hij grijnsde en veranderde van toon. ‘Waarom denkt zij aan moord? Ze heeft daaromtrent niets zinnigs gezegd. Geen feitelijkheden.’ Hij wees naar de foto op zijn bureau. ‘En heb je het gezicht van die man goed bekeken? De ogen, de lippen, het smalle snorretje? Het type van een levensgenieter… een bon vivant . Als je mij vraagt, heeft hij zijn spaarcentjes van de bank gehaald en is er met een andere vrouw vandoor.’

De Cock hield het hoofd een beetje schuin. ‘Ik moet je eerlijk zeggen, ik vind die Monique van Bovenkerken bijzonder aantrekkelijk.’

Vledder keek hem aan. ‘Je bedoelt… als je zoveel moois in huis hebt, dat je dat dan niet snel voor iets anders inruilt.’

‘Zo is het.’

Vledder keek zijn oude leermeester grinnikend aan. ‘Volgens die theorie zouden alle knappe blonde vrouwen een gelukkig en ongestoord huwelijksleven leiden. Je weet deksels goed, dat daar in de praktijk geen snars van klopt. Ook mannen van knappe blonde vrouwen worden op hun tijd wel eens ontrouw.’

De Cock knikte instemmend. ‘Toch ben ik wel geneigd de uitspraken van Monique van Bovenkerken ernstig te nemen. Je moet de vrouwelijke intuïtie niet onderschatten. Ze zei heel beslist dat er geen andere vrouw in het spel was en toonde een gevoelsmatige zekerheid dat haar man was vermoord.’

De jonge rechercheur schudde geërgerd het hoofd. ‘Wat bracht ze voor concrete aanwijzingen? Niets, helemaal niets. Ze is zes jaar met haar Richard getrouwd. Wel, mannen zoals hij krijgen elke zeven jaar een kriebel in het bloed. De seventh-year-itch . Dan willen ze plotseling wat anders.’ Hij hield de rechterhand plat op de borst. ‘En moeten wij ons daar druk over maken?’

‘Moord is een misdrijf.’

Het gezicht van Vledder werd rood. ‘Wie praat er over moord?’ schreeuwde hij.

De grijze speurder plooide zijn gezicht in verwondering.

‘Je hebt het zelf gehoord,’ reageerde hij laconiek. ‘Monique van Bovenkerken.’

Vledder maakte een wegwerpgebaar.

Op dat moment ging de telefoon. Hij nam de hoorn op en luisterde. Na een paar seconden hield hij zijn hand voor het spreekgedeelte en keek naar De Cock op.

‘Het is voor jou. De wachtcommandant. Beneden aan de balie is ene broeder Crispijn. Hij wil je spreken.’

‘Laat hem komen.’