Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Voorzichtig manoeuvrerend had Vledder de steiger achter het bureau bereikt en vond er een plekje om te parkeren.

Ze stapten uit en slenterden naar de Warmoesstraat.

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, kwam Jan Kusters haastig achter zijn bureau vandaan en liep met licht gebogen hoofd om de balie heen naar hen toe. De wachtcommandant leek deerlijk aangeslagen.

‘Wat hebben jullie uitgespookt?’ vroeg hij angstig, gedempt. ‘Commissaris Buitendam is boven. Hij kwam een halfuurtje geleden met een gezicht als een donderwolk het bureau hier binnenstappen en vroeg waar jullie waren. Ik zei hem dat ik dat niet wist. Toen zei hij dat ik hem onmiddellijk moest bellen wanneer jullie binnenkwamen.’

De Cock keek hem onnozel aan.

‘Bel hem.’

Jan Kusters liep terug naar zijn bureau en belde. Na een paar seconden legde hij de hoorn op het toestel terug en wees naar boven.

‘Jullie worden op zijn kamer verwacht.’

Commissaris Buitendam zat als een vertoornde vader achter zijn immens grote bureau. Zijn gezicht zag bleek en zijn neusvleugels trilden.

‘Waar waren jullie vanavond?’ opende hij streng.

De Cock keek hem verbaasd aan.

‘Op onderzoek,’ antwoordde hij ontwijkend. ‘Zoals rechercheurs dat plegen te doen.’

Commissaris Buitendam zwaaide met een slanke hand.

‘Ik ben vanavond thuis vanuit Breukelen gebeld door Charles… Charles van Abbekerken… een zeer belangrijk man bij Chemie IJsselstein.’ Buitendam pauzeerde even en slikte. ‘Een zeer belangrijk man in onze gehele Nederlandse industriële wereld.’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Ik ben niet onder de indruk.’

Commissaris Buitendam negeerde de opmerking.

‘De heer Van Abbekerken,’ ging hij op strenge toon verder, ‘was uiterst ontstemd. Hij is van plan om een schriftelijke klacht tegen jullie beiden in te dienen bij meester Medhuizen, onze officier van justitie, die hij persoonlijk heel goed kent.’

De Cock gniffelde.

‘Leuk als je goede kennissen hebt.’

Commissaris Buitendam keek hem woedend aan. Hoog op zijn wangen verschenen kleine blosjes.

‘Het schijnt,’ sprak hij met geaffecteerde stem, ‘dat jullie beiden ergens in Loenen aan de Vecht op een onrechtmatige wijze een landgoed zijn binnengedrongen en dat daar… De Cock, de onder jouw hoede staande Vledder… een reeks ongefundeerde en ongemotiveerde beschuldigingen heeft geuit en de heer Charles van Abbekerken onterecht voor moordenaar heeft uitgekreten.’

De Cock lachte.

‘Wat een taalgebruik,’ riep hij spottend. ‘Is dat van u… of heeft de heer Van Abbekerken u deze volzinnen ingefluisterd?’

De commissaris brieste.

‘Ik geef slechts weer wat de heer Van Abbekerken mij heeft gezegd en wat de basis zal zijn van zijn schriftelijke klacht bij justitie.’

De Cock hief zijn armen ten hemel.

‘On-gefundeerd… on-gemotiveerd… on-terecht.’ De oude rechercheur grinnikte. ‘Als hij dat on even weglaat, dan komen we veel dichter bij de waarheid. Ziet u, de door mijn jonge collega Vledder geuite beschuldigingen waren niet ongefundeerd… niet ongemotiveerd en zeker niet onterecht.’ Hij zweeg even voor het effect. ‘Charles van Abbekerken is een moordenaar.’

Toen rechercheur De Cock de volgende morgen monter en vals fluitend de grote recherchekamer binnenstapte en zijn oude hoedje trefzeker op de haak wierp, trof hij Vledder gewoontegetrouw achter zijn elektronische schrijfmachine.

De jonge rechercheur liet zijn dansende vingers even rusten en blikte met enige verbazing naar de grote klok boven de deur.

‘Je bent aardig op tijd,’ stelde hij genoeglijk vast. ‘Ga je je leven beteren?’

De grijze speurder liet zich in de stoel achter zijn bureau zakken en schudde zijn hoofd.

‘Maak je geen zorgen,’ sprak hij achteloos. ‘Dit is geen garantie voor de toekomst.’

Vledder keek hem vriendelijk aan.

‘Ik ben je nog dankbaar voor gisteravond,’ sprak hij warm. ‘Toen commissaris Buitendam mij over die affaire in Loenen aanviel, nam je het heel goed voor mij op. Ik was daar erg blij mee.’

De Cock glimlachte.

‘Dat zal ik altijd doen, Dick Vledder. Daar heb je van mijn kant recht op. Hoe vaak heb ik jou niet in haast onmogelijke situaties gebracht?’

Vledder trok een grimas.

‘Ik begrijp nu zo ongeveer hoe die ruzies tussen jou en de commissaris steeds verlopen. Die man stelt zich veel te star op.’

De Cock knikte.

‘Dat doen wij allen op z’n tijd,’ sprak hij vergoelijkend. ‘En, och, misschien maak ik het er wel eens een beetje naar.’

‘Je bedoelt dat je het uitlokt?’

De Cock staarde even voor zich uit.

‘Ik appelleer aan een kwaal van vermoedelijk heel veel chefs bij onze politie… Commissaris Buitendam wordt onzeker zo gauw hij meent dat zijn autoriteit wordt aangetast. Dan wil hij je onmiddellijk uit zijn omgeving kwijt.’

Vledder grinnikte.

‘En stuurt hij je zijn kamer af… zoals ons beiden gisteravond.’

De Cock lachte.

‘Ik ben blij dat jij het ook eens meemaakte.’

Vledder trok een bedenkelijk gezicht.

‘Zouden we nog kwaad kunnen met die klacht van Charles van Abbekerken?’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Het is nog maar de vraag of Charles van Abbekerken er werkelijk toe over zal gaan om tegen ons bij justitie een officiële schriftelijke klacht in te dienen.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Waarom niet?’

De Cock gebaarde in zijn richting.

‘Uit jouw woorden zal hij hebben begrepen dat wij hem wel degelijk verdenken. Maar hij tast uiteraard volkomen in het ongewisse hoeveel ons onderzoek tot nu toe heeft opgeleverd. En ik waag te betwijfelen of hij daarvan openbaarheid wenst.’

Vledder keek hem vragend aan.

‘Dat begrijp ik niet.’

De Cock tikte met een wijsvinger op zijn bureau.

‘Als Charles van Abbekerken ons aanvalt, dan hebben wij uiteraard het recht om ons te verdedigen en om uit te leggen hoe en waarom uit jouw gekweld gemoed de de kreet “moordenaar” kwam.’

Vledder grinnikte.

‘Op dergelijke momenten, De Cock,’ sprak hij bewonderend, ‘ben je geweldig. Die klacht lag toch wel een beetje zwaar op mijn maag. Ik heb er de hele nacht niet goed van kunnen slapen. Ik vond toch ook dat ik mij te veel had laten gaan.’

De Cock grijnsde.

‘Het is de kracht van sluwe mensen, dat ze bijna nooit hun geduld verliezen en er op rekenen en hopen dat een ander dat wel doet.’

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Zou Charles van Abbekerken gisteravond in het buiten van Justus van Aardenburg de bewuste foto’s hebben gevonden?’

De Cock krabde zich achter de oren.

‘Als Justus van Aardenburg de foto’s van de moord werkelijk in zijn bezit had en ze niet slim genoeg had opgeborgen, dan bestaat de mogelijkheid dat Charles van Abbekerken ze nu tijdens het ontbijt rustig zit te bekijken.’

Vledder trok een somber gezicht.

‘Ik ben niet blij met die gedachte.’

De Cock schudde traag zijn hoofd.

‘Ik ook niet.’

De jonge rechercheur keek vragend naar hem op.

‘En verder?’

‘Wat bedoel je?’

‘Met ons onderzoek?’

De vriendelijke accolades rond de mond van de grijze speurder plooiden zich tot een milde glimlach.

‘Als jouw theorie juist is, dan dienen wij nu Herman Akersloot te waarschuwen dat voor zijn leven kan worden gevreesd.’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde.

Vledder boog zich iets naar voren en greep de hoorn van de haak.

De Cock monsterde zijn gezicht. Hij wist door de jaren heen hoe zijn jonge collega reageerde.

Het gezicht van Vledder veranderde van rood naar wit in asgrauw. Met een blik van verbijstering legde de jonge rechercheur de hoorn op het toestel terug.