Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Ze reden Vreeland uit en volgden de mooie weg naar Loenen aan de Vecht.

Vledder keek naar De Cock.

‘Hoe vaak denk je deze route nog te rijden?’

De oude rechercheur klemde zijn lippen op elkaar.

‘Zo vaak als ik denk nodig te hebben om deze zaak tot een oplossing te brengen.’

Vledder zuchtte omstandig.

‘Waarom arresteren we die Charles van Abbekerken niet en stellen hem ten aanzien van de dood van dat meisje in staat van beschuldiging? Ik dacht dat wij daarvoor toch aanwijzingen genoeg hebben?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Charles van Abbekerken is een sluwe man. Denk maar eens over je bewijsvoering na. Je hebt juridisch gezien geen poot om op te staan. De wagen waarmee de aanrijding plaatsvond is weg. De man die het voertuig liet verdwijnen is dood. Als Charles van Abbekerken inderdaad de man is die wij zoeken, dan is er van het ongeval bij ’t Hemeltje nog maar één getuige over: Herman Akersloot. En dat is een man die pas zal gaan praten als we hem onder grote druk kunnen zetten.’

‘Hoe?’

De Cock trok zijn autogordel iets terug, liet zich onderuitzakken en schoof zijn oude hoedje tot op zijn ogen.

‘We hebben nog maar één kans,’ verzuchtte hij.

‘Het vinden van de foto’s van Jan Akkerman.’

Ze reden Loenen aan de Vecht binnen en De Cock drukte zich overeind. Hij gebaarde voor zich uit.

‘Zet de wagen hier maar ergens in een van die straatjes neer. Het lijkt mij niet verstandig om de Golf voor het bordes van het buiten te parkeren.’

Vledder gniffelde.

‘Je bent hier zeker incognito? Ik bedoel: zonder een officieel bevel tot huiszoeking.’

De Cock lachte.

‘Wat moet ik met een officieel bevel tot huiszoeking? Aan wie moet ik die tonen… aan een dode Justus van Aardenburg?’

Het grind van de oprijlaan knarste onder hun voeten. De Cock liep aan de Jaguar voor het bordes voorbij naar de korte laan aan de zijkant van het buiten. Vledder stootte hem aan.

‘Je denkt toch niet dat Van Aardenburg dergelijke belangrijke foto’s in zijn prieel bewaart?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘De sloten op de deuren aan de achterzijde van een huis zijn meestal van een eenvoudiger constructie dan die aan de voorzijde.’

Hij sjokte voort. Bij de vorige bezoeken aan het buiten had de oude rechercheur goed opgelet. Voorbij de korte laan nam hij links een pad, dat naar een witgeschilderde houten trap voerde. Boven aan de trap was een deur.

De Cock nam uit zijn zak het apparaatje dat hij eens van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen en koos met kennersblik de juiste sleutelbaard uit het koperen houdertje.

Binnen enkele seconden had hij de deur van het slot en ging naar binnen. Vledder volgde.

Via een soort serre met rieten meubelen en een weelde aan exotische planten, bereikten ze een brede gang, die naar een ruime hal voerde. Diffuus licht viel door een hoog, gebrandschilderd raam.

Vledder zwaaide breed om zich heen naar de lambrisering en de vele eikenhouten deuren die op de hal uit kwamen.

‘Jij mag kiezen,’ fluisterde hij. ‘Welke deur nemen we het eerst?’

De Cock bleef enige tijd besluiteloos staan. Hoewel hij de nodige ervaring had in het doen van onderzoeken in vreemde woningen, was het toch vaak een zaak van intuïtie… van het aanvoelen waar de bewoner de voor hem belangrijke dingen bewaarde.

‘We nemen de meest rechter…’ Ineens stokte de oude rechercheur. Buiten op de oprijlaan knerpte het grind.

Een wagen stopte en een portier werd dichtgeklapt.

Vledder hijgde.

‘Daar komt iemand.’

De Cock knikte traag. Een moment overwoog hij om terug te gaan naar de achterzijde, naar de deur waardoor zij waren binnengekomen, maar hij besefte tegelijk dat het daarvoor te laat was.

In de monumentale buitendeur werd een sleutel gestoken en seconden later zwaaide de deur open. Een zware, wat gezette man stapte de hal binnen, keek op en bleef daarna als versteend staan.

De Cock grijnsde breed.

‘Welkom… heer Van Abbekerken.’

Charles van Abbekerken had zich vrij snel van de schrik hersteld. Op zijn bolle, vlezige gezicht verscheen een grijns en in zijn opvallende, lichtblauwe ogen lag een twinkeling.

‘Wat een verrassing,’ riep hij opgewekt. ‘Wie had daarop kunnen rekenen… een compleet comité van ontvangst. Ongelooflijk. En dat nog wel door het puikje van onze recherche-elite.’

De Cock glimlachte. De oude rechercheur kon een dergelijke, half spottende reactie wel waarderen.

‘Ook u hebt ons verrast,’ sprak hij vriendelijk. ‘Wij waren op uw bezoek niet voorbereid. Mogen wij de reden van uw komst vernemen?’

Charles van Abbekerken knikte.

‘Ik heb over een paar dagen in Amsterdam een belangrijke vergadering,’ legde hij geduldig uit. ‘Tijdens de voorbereidingen bemerkte ik dat ik voor die vergadering een paar belangrijke documenten mis… documenten die Justus van Aardenburg onder zijn beheer had.’

Hij wuifde om zich heen. ‘Justus van Aardenburg kwam vrijwel nooit op het hoofdkantoor van Chemie IJsselstein aan de Keizersgracht in Amsterdam. Ik sta hem al jaren toe om ten behoeve van onze onderneming de noodzakelijke werkzaamheden op zijn buiten in Loenen aan de Vecht te verrichten.’

Charles van Abbekerken stak gebarend de wijsvinger van zijn rechterhand omhoog. ‘Echter, onder de strikte voorwaarde, dat ik te allen tijde toegang had tot zijn administratie… ook als hij met vakantie was, of anderszins afwezig.’ Hij tastte in de zijzak van zijn regenjas en diepte daaruit een sleutel op. ‘Vandaar dat ik dit huis steeds vrijelijk kan betreden.’ Hij zweeg even en maakte een beleefde buiging. ‘Tevredengesteld, mijne heren?’

Vledder deed een stap naar voren. Het gedrag en de toon van Charles van Abbekerken ergerden hem bovenmatig.

‘Dit is in feite een dodenhuis,’ sprak hij hoorbaar geprikkeld.

‘Kon u die vergadering niet verdagen tot na de begrafenis van Van Aardenburg?’

Charles van Abbekerken reageerde heftig.

‘Ik ben de leider van Chemie IJsselstein… een grote organisatie met heel veel werknemers en tal van buitenlandse verplichtingen. Ik kan de productie van ons bedrijf toch niet laten vertragen of stopzetten omdat een of andere gek meent mensen uit mijn naaste omgeving te moeten ombrengen?’

Vledder kneep zijn lippen op elkaar.

‘Ik geloof er niets van dat u hier komt op zoek naar documenten voor een vergadering. Dat is een goedkoop excuus… een uitvlucht om uw aanwezigheid hier te verklaren. Uw interesse gaat uit naar een serie foto’s… foto’s van de moord op een zestienjarig meisje nabij de brug en sluis ’t Hemeltje bij Vreeland… een moord, die door uw chauffeur Jan Akkerman flitsend in beeld is gebracht.’

Charles van Abbekerken kneep zijn ogen half dicht.

‘U… eh, u spreekt wartaal, jongeman. Ik weet niets van foto’s en nog minder van een moord.’

Vledder wilde van geen opgeven weten. Zijn gezicht stond strak en zijn neusvleugels trilden.

‘Waar is de Mercedes gebleven,’ beet hij hem toe, ‘waarmee dat meisje werd aangereden voordat ze met haar brommertje als oud vuil in het water van de Vecht werd gedumpt?’

Charles van Abbekerken zette zijn benen iets uit elkaar en bracht zijn handen in wanhoop omhoog.

‘Ik begrijp niet waarover u spreekt?’

Vledder snoof.

‘U rijdt nu in een nieuwe Mercedes. Waar is de vorige Mercedes gebleven… nog splinternieuw… nauwelijks ingereden?’

Charles van Abbekerken slikte.

‘Jan Akkerman had een ongelukje met die wagen,’ sprak hij aarzelend. ‘Volgens mijn chauffeur was de Mercedes daarbij total loss geraakt. Als ik het goed heb begrepen, had hij ergens aan de kant van de weg een boom geraakt en was met wagen en al in een vaart gereden… een kanaal, en was het een wonder dat hij het er nog levend had afgebracht.’