Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Vledder boog zich iets voorover, zocht in de kleine adresmolen op zijn bureau naar het juiste nummer en greep de telefoon.

De Cock stond van zijn stoel op en begon nerveus en gespannen door de grote recherchekamer te stappen.

Hij hoorde Vledder praten, maar de woorden van de jonge rechercheur drongen niet tot hem door. Zijn gedachten concentreerden zich geheel op de mogelijkheden die hij nog had om de zaak volledig tot klaarheid te brengen.

Het gesprek met de kelner van Het Wapen van Nederhorst had hem de overtuiging gegeven dat hij op het goede spoor zat.

Philip Achterberg kon hij uitsluiten. Hij moest zijn aandacht uitsluitend richten op de vier mannen, die na het bezoek aan Het Wapen van Nederhorst met de Mercedes waren vertrokken… ongetwijfeld in de richting van Vreeland.

Van die vier mannen was Jan Akkerman vermoord. Ook Justus van Aardenburg leefde niet meer. Er bleven dus maar twee mannen over: Herman Akersloot en Charles van Abbekerken. Hij hoorde hoe Vledder het telefoongesprek afbrak en de hoorn op het toestel teruglegde. Langzaam slenterde hij naderbij.

Het gezicht van zijn jonge collega stond strak. Zijn handen met gespreide vingers omklemden het blad van zijn bureau. De knokkels zagen wit.

‘Moord,’ sprak hij toonloos.

De Cock staarde hem verbijsterd aan.

‘Moord?’

Vledder knikte.

‘Op zondagmorgen, rond de klok van tien uur, is op de weg naar Vreeland, nabij de brug en sluis ’t Hemeltje in het water van de Vecht het lijk van een zestienjarig meisje aangetroffen. Een bejaarde man die in zijn tuin, grenzend aan de Vecht, ging werken, zag haar in een ondiep gedeelte liggen en waarschuwde de politie.’

De Cock boog zich naar hem toe.

‘Zij bleek vermoord?’

Vledder sloot even zijn ogen.

‘De rijkspolitie noemt het moord. Reconstructie wees uit dat ze enkele meters voorbij ’t Hemeltje met haar bromfiets was aangereden.

Van die aanrijding zijn duidelijke sporen gevonden… zowel op de weg als aan haar bromfiets. Men moet het meisje na de aanrijding hebben opgepakt en haar met haar bromfiets over de leuning van de brug in het water van de Vecht hebben gegooid.’

De jonge rechercheur zweeg even en kauwde nerveus op zijn onderlip. ‘Bij… eh, bij sectie,’ ging hij hakkelend verder, ‘heeft de patholoog-anatoom water in haar longen aangetroffen.’

De Cock voelde hoe het bloed in zijn aderen kookte en zijn lichaam van woede begon te trillen.

‘De schoften,’ siste hij tussen zijn tanden. ‘Ze leefde dus nog… en verdronk.’

De Cock liet zich in de stoel achter zijn bureau zakken. Hoewel hij iets dergelijks min of meer had verwacht, had het bericht van de dood van het meisje hem deerlijk geschokt. Hij keek op.

‘Heb je alles?’

Vledder maakte een verontschuldigend gebaar.

‘Ik heb van dat telefoongesprek snel een paar aantekeningen gemaakt. Maar ik sta niet in voor de volledigheid.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Heb je haar naam?’

Vledder raadpleegde zijn aantekeningen.

‘Annemarie… Annemarie van Grevelingen. Ze was leerlinge op een mavo.’

‘Waar woonde ze?’

‘In Vreeland. Ik heb hier ook ergens haar adres genoteerd.’

De Cock staarde voor zich uit.

‘De rijkspolitie heeft bij haar onderzoek nog geen vorderingen gemaakt?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Men heeft aanvankelijk met man en macht aan de zaak gewerkt. Maar de inspanningen hebben tot nu toe weinig resultaten opgeleverd. Het recherchebijstandsteam is inmiddels wegens gebrek aan personeel tot twee man teruggebracht.’ De jonge rechercheur ademde diep. ‘Ze zullen vandaag of morgen wel bij je aankloppen. Men was erg nieuwsgierig waarom wij belangstelling voor het geval hadden.’

De Cock knikte.

‘Ik vrees toch dat ik ze niet zo erg veel zal kunnen vertellen. Uitgaande van hetgeen wij nu weten, kunnen we hooguit stellen, dat we een ernstig vermoeden hebben dat de inzittenden van de wagen van Charles van Abbekerken bij de moord betrokken waren. Maar hoe bewijzen we dat?’ De oude rechercheur trok een denkrimpel in zijn voorhoofd. ‘Zijn er nog sporen gevonden van het voertuig waarmee Annemarie van Grevelingen werd aangereden?’

Vledder knikte.

‘Volgens de rijkspolitieman die mij te woord stond, worden op het gerechtelijk laboratorium kleine partikeltjes lak bewaard, die aan de bromfiets van het meisje, maar ook op de plek van de aanrijding zijn gevonden.’

De Cock grijnsde.

‘Ik moet plotseling denken aan de opmerking van mevrouw Akkerman gisteren, dat Charles van Abbekerken aan hoogmoedswaanzin leed.’

De ogen van Vledder werden groot.

‘Nu begrijp ik,’ riep hij onthutst, ‘waarom Jan Akkerman een nieuwe wagen onder zijn kont kreeg, terwijl de vorige nog nauwelijks was ingereden.’ De mond van de jonge rechercheur hing half open. ‘Charles van Abbekerken was helemaal niet gek. Met die vorige wagen was dat meisje aangereden.’

De Cock knikte.

‘Chauffeur Jan Akkerman zal van Charles van Abbekerken uiteraard de opdracht hebben gekregen om zich van die belastende wagen te ontdoen.’ De oude rechercheur zweeg even en dacht na. ‘En wat Jan Akkerman met die wagen heeft gedaan, is een geheim dat hij inmiddels in zijn graf heeft meegenomen.’

Vledder keek hem verwachtingsvol aan.

‘Motief voor de moord op Jan Akkerman?’

De Cock blikte terug.

‘Een motief voor Charles van Abbekerken?’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Dat bedoel ik.’ De jonge rechercheur verschoof onrustig op zijn stoel. ‘We weten niet wie er op het moment dat het meisje bij die brug werd aangereden, aan het stuur van de Mercedes zat?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘De kelner zei dat Charles van Abbekerken… hij noemde hem een nogal dikke man… bij het vertrek uit Het Wapen van Nederhorst de contactsleuteltjes van de Mercedes wilde hebben. Jan Akkerman weigerde aanvankelijk die sleuteltjes te geven. Daarna eisten de twee andere heren de sleuteltjes op, omdat zij van mening waren dat Charles van Abbekerken te ver heen was… te dronken om goed te kunnen rijden. Wie uiteindelijk de wagen bestuurde, wist de kelner niet.’

Vledder keek hem vragend aan.

‘Wie denk je?’

De Cock maakte een mistroostig gebaar.

‘Ik denk dat Jan Akkerman uiteindelijk voor de autoriteit is gezwicht.’

‘Je bedoelt dat óf Charles van Abbekerken óf Herman Akersloot reed.’

De Cock stak waarschuwend zijn rechterwijsvinger op.

‘Je vergeet dat op dat moment ook Justus van Aardenburg nog leefde… en in de wagen zat.’

Vledder stak in wanhoop zijn armen omhoog.

‘En waarom werd hij dan vermoord?’

De Cock grijnsde breed.

‘Dick Vledder,’ riep hij bedroefd, ‘dit is een ellendige zaak.’

De Cock maakte een verontschuldigend gebaar.

‘Ik weet… het is de laatste dagen elke avond laat geworden.’ De grijze speurder wees naar de grote klok boven de deur van de recherchekamer. ‘Het is nu vier uur,’ stelde hij kalm vast. ‘Ik wil toch nog even naar Vreeland.’

Vledder trok een vies gezicht.

‘Wat wil je daar dan doen?’

‘Praten… praten met de ouders van het slachtoffer… de ouders van Annemarie van Grevelingen.’

‘Verwacht je daar wat van?’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Niet veel, maar misschien zijn zij op de hoogte van details die voor ons belangrijk kunnen zijn. Bovendien ligt Vreeland op onze route.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Waarheen?’

De Cock glimlachte.

‘Loenen… Loenen aan de Vecht. Ik heb bij de politiemensen die gisteren in Loenen de zaak van ons hebben overgenomen, eens geïnformeerd naar kogels en hulzen en wat er met het slachtoffer is gebeurd. In afwachting van de gerechtelijke sectie door onze vriend dokter Rusteloos, ligt het lijk van Justus van Aardenburg in Utrecht.’