Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

‘Ik ben benieuwd of die Van Abbekerken op zijn begrafenis komt.’

‘Wanneer wordt Jan begraven?’

Mevrouw Akkerman slikte.

‘Morgen… morgenochtend om tien uur… op Westgaarde. Ik zal er wel alleen zijn, denk ik. We hebben al jaren geen kennissen of vrienden meer.’

Ze trok een zwart plastic handtasje, dat voor haar op tafel lag, naar zich toe en graaide erin. Daarna stak ze haar open rechterhand vol guldens en rijksdaalders voor zich uit.

‘Ik ben verdrietig,’ sprak ze huilend. ‘Ik… eh, ik ben echt heel erg verdrietig. Maar bij die kast zien ze mij niet meer.’ Ze keek met een betraand gezicht naar hem op. ‘Volgens mij, meneer De Cock… volgens mij werd dat Jan zijn dood.’

Vledder reed de Golf de Scheevenaarstraat uit en voegde zich in het drukke stadsverkeer. Het regende nog steeds. De kleurrijke lichtreclames aan het Damrak spiegelden in het natte asfalt.

De jonge rechercheur blikte opzij.

‘Vind je dat jouw verhoor van mevrouw Akkerman vanavond iets heeft opgeleverd? Ik bedoel… meer dan we al wisten?’

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje.

‘Ik denk dat jij gistermiddag bij jouw verhoor van mevrouw Akkerman het accent voornamelijk op haar gokverslaving hebt gelegd.’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Uiteraard, ik dacht daarin het motief voor de moord op Jan Akkerman te vinden.’ De jonge rechercheur gebaarde voor zich uit. ‘En je hebt nu zelf van haar gehoord dat ook zij vindt dat haar gokverslaving beslist iets met de dood van haar man heeft te maken.’

De Cock grinnikte.

‘En hoe wil je nu de gokverslaving van mevrouw Akkerman in verband brengen met de moord op Justus van Aardenburg in Loenen aan de Vecht?’

Vledder trok een beteuterd gezicht.

‘Ik wist op het moment dat ik mevrouw Akkerman verhoorde toch niet,’ riep hij verontschuldigend, ‘dat Justus van Aardenburg zou worden vermoord?’ Hij blikte scherp opzij. ‘Heb jij de moord op Justus van Aardenburg voorzien?’

Het klonk agressief.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Gezien zijn vingerafdrukken in het kamertje had ik hem als moordenaar gekwalificeerd… al begreep ik niet wat voor een motief hij zou moeten hebben gehad om Jan Akkerman neer te knallen.’

Vledder parkeerde de Golf op de steiger achter het bureau. De jonge rechercheur draaide het contact om, maar stapte niet direct uit.

‘Heb jij enig idee,’ vroeg hij bezorgd, ‘waarnaar Justus van Aardenburg en de moordenaar hebben gezocht?’

De Cock maakte zijn autogordel los.

‘Dat idee heb ik nog niet,’ sprak hij bedachtzaam, ‘maar de dood van Justus van Aardenburg werpt toch een nieuw licht op de zaak.’ Hij zuchtte diep. ‘Hopelijk is dat licht helder genoeg om een derde moord te voorkomen.’

Vledder keek hem verrast aan.

‘Een derde moord?’ riep hij geschokt.

De grijze speurder reageerde niet. Hij stapte uit de Golf en waggelde in zijn zo typische slentergang de steiger af.

Vledder sloot de Golf en kwam hem na.

In de Oudebrugsteeg wuifde De Cock naar een knap jong hoertje, dat groetend haar paraplu omhoog stak. Daarna sjokte hij de Warmoesstraat in. Peinzend. Haar naam wilde hem niet te binnen schieten.

Het oude politiebureau, zo zag hij tot zijn genoegen, stond er nog steeds. Toen hij de ruime hal binnenstapte, wenkte Jan Kusters hem vanachter de balie met een kromme vinger.

‘Wat zijn jullie laat!’ riep hij licht geprikkeld. ‘Het is al kwart over elf. Ik was bang dat je niet meer langs zou komen.’

De Cock liep kalm op hem toe.

‘We hebben ergens een lijk ontdekt en dat houdt altijd even op.’

De wachtcommandant ontging de spot. Hij stak zijn arm omhoog.

‘Er zit boven al meer dan een uur een man op je te wachten.’

‘Wat voor een man?’

‘Een betrekkelijk jonge man.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wie is het?’

Jan Kusters spreidde zijn handen.

‘Ik heb niet naar zijn naam gevraagd,’ sprak hij verontschuldigend. ‘Het was druk. Ik had nogal wat volk voor de balie toen hij naar je vroeg. Ik heb hem direct naar boven gewuifd. Ik dacht wel dat jij nog even zou komen binnenzeilen.’

De Cock knikte begrijpend. Hij slofte van de balie weg en liep de trap op.

Vledder volgde met lichte tred.

Toen de grijze speurder zachtjes hijgend de tweede etage had bereikt, zag hij bij de deur van de grote recherchekamer op de bank een stevig gebouwde jongeman zitten. De oude rechercheur schatte hem op achter in de twintig, zeker niet ouder.

Toen de jongeman De Cock in het oog kreeg, stond hij haastig van de bank op en kwam met een verlegen lachje om zijn mond naar hem toe. Aarzelend bracht hij zijn hand naar voren.

‘Ik ben Peter,’ sprak hij zacht, ‘Peter van Lunteren.’

De Cock leunde in zijn stoel achterover. Zijn scherpe blik tastte de gelaatstrekken af van de jongeman, die hij naast zijn bureau had laten plaatsnemen. Een rond gezicht met een wat platte neus, lichtblauwe ogen en blond, stoppelig kortgeknipt haar.

De oude rechercheur glimlachte.

‘Wat kom je doen?’

Peter van Lunteren keek hem verbaasd aan.

‘Ik dacht dat u mij nodig had?’

De Cock negeerde de vraag.

‘Ben je niet bang meer voor de beulen van Chemie IJsselstein?’

Peter van Lunteren knikte.

‘Ik ben nog steeds bang, maar ten opzichte van u wil ik niet langer verstoppertje spelen. Angelique en ik hebben vanmiddag lange tijd over u gesproken. Angelique vond dat u haar vanmorgen in de Rode Leeuw uiterst correct en eerlijk had behandeld en zij heeft mij ertoe weten over te halen om contact met u op te nemen.’

De Cock keek hem vragend aan.

‘Waarover?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Waarover wilde je contact met mij opnemen?’

Peter van Lunteren maakte een wanhopig gebaar. ‘Over mijn huidige situatie. Dat kan toch zo niet blijven? Ik kan mij niet eeuwig voor de mensen van Chemie IJsselstein verbergen.’

‘En de klacht die jij over hen hebt ingediend bij het VROM?’

Peter van Lunteren zuchtte.

‘Daar blijf ik bij. Ik heb het alleen wat klungelig aangepakt. Dat zie ik nu wel in.’ Hij dacht even na. ‘Angelique en ik logeren nu al enkele dagen bij een oude vriend van mij. Die woont op een comfortabele woonboot aan de Amstel. Mijn vriend heeft dezelfde opleiding gehad als ik. We nemen nu dagelijks watermonsters.’

De Cock knikte.

‘Je wilt alsnog het bewijs leveren dat Chemie IJsselstein gif in de Amstel loost.’

Op het gezicht van Peter van Lunteren kwam een grijns.

‘Dat wil ik nog steeds.’

‘Ondanks de dreigbrief?’

Peter van Lunteren trok zijn schouders iets op.

‘Daar til ik niet zo zwaar aan… al ben ik voortdurend op mijn hoede.’

De Cock kwam iets naar voren. Hij keek de jongeman voor zich nauwlettend aan.

‘Jan Akkerman is vermoord.’

De mond van Peter van Lunteren zakte open.

‘Wat?’ riep hij geschrokken.

De Cock knikte.

‘Drie kogels in zijn borst. En eenzelfde lot trof Justus van Aardenburg.’

Het gezicht van Peter van Lunteren zag bleek.

‘Ga… eh, gaat het toch rommelen,’ stotterde hij.

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Rommelen?’

Peter van Lunteren knikte.

‘Er is in de top van Chemie IJsselstein al jaren een soort machtsstrijd gaande. Het is dat die Van Abbekerken zo’n sluwe, meedogenloze man is, anders was hij al lang weggewerkt.’

‘Door wie?’

‘Door een van die andere Zeg-eens-A-klanten. Ik dacht dat zij alle drie wel dolgraag de plaats van Van Abbekerken wilden innemen.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar de jongeman uit.

‘Van Abbekerken heeft jou beschuldigd van chantage. Jij zou van Chemie IJsselstein vijf miljoen aan zwijggeld hebben geeist.’