Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

‘Geen speelschulden?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘De liefde van de vrouw van Akkerman ging niet verder dan de eenarmige bandiet. Maar daaraan was ze dan ook totaal verslaafd.’

De Cock snoof.

‘Misschien is ze dan nu genezen.’

Met zijn aluminium koffertje in de hand kwam Ben Kreuger de grote recherchekamer binnen. Hij liep naar De Cock en liet zich op de stoel naast diens bureau zakken. Zijn gezicht stond somber.

‘Jammer dat ik er gisteravond niet was toen Vledder bij ons kwam. Dan hadden we totaal geen trammelant gehad.’ Hij maakte zijn koffertje open, pakte daaruit een borrelglaasje en zette dat voor De Cock neer. ‘In opdracht van hoofdinspecteur Raaymaekers… ik kom het je terugbrengen.’

De oude rechercheur bekeek het glaasje aandachtig. Daarna dwaalde zijn blik terug naar Ben Kreuger.

‘Er… eh, er zitten nog spoortjes van aluminiumpoeder op,’ sprak hij aarzelend.

Ben Kreuger knikte gelaten.

‘Dat kan wel.’

De Cock keek de oude dactyloscoop schuins aan. Om zijn mond dartelde een glimlach.

‘Heb… eh,’ vroeg hij voorzichtig, ‘heb je het glaasje toch op vingerafdrukken onderzocht?’

Ben Kreuger knikte opnieuw en antwoordde traag: ‘Maar het resultaat krijg je van mij niet zwart op wit. Dat kan ik niet maken.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat vraag ik ook niet.’

Ben Kreuger wees naar het glaasje.

‘Het klopt,’ sprak hij simpel.

De Cock keek hem verbijsterd aan.

‘Het klopt?’ riep hij onthutst. ‘Waren het dezelfde vingerafdrukken als in het kleine kamertje van Jan Akkerman?’

Ben Kreuger klapte zijn koffertje dicht en stond langzaam op.

‘Dezelfde.’

Nadat Ben Kreuger met zijn aluminium koffertje de grote recherchekamer had verlaten, viel er een diepe stilte. De mededeling van de oude dactyloscoop, dat de vingerafdrukken die Justus van Aardenburg op het borrelglaasje had achtergelaten, overeenkwamen met de gevonden vingerafdrukken in het kamertje van de vermoorde Jan Akkerman, had een verpletterende uitwerking op beide rechercheurs. Het bericht had hen met stomheid geslagen.

Als gebiologeerd staarde Vledder naar het nietige borrelglaasje op het bureau van De Cock. De jonge rechercheur zuchtte omstandig.

‘Daar staat het klare en onomstotelijke bewijs voor het plegen van een gruwelijke moord.’ Vertwijfeld schudde hij zijn hoofd.

‘En wat kunnen we ermee doen? Niets… maar dan ook totaal niets. Dat is… eh, dat is toch om krankzinnig van te worden.’

Zijn kin leunend in het kommetje van zijn handen, steunde De Cock met zijn ellebogen op het blad van zijn bureau. Ook hij hield het kleine borrelglaasje, een kelkje op een hoog pootje, met zijn blik gevangen.

‘Toen ik gisteren dat borrelglaasje uit het prieel in Loenen aan de Vecht wegnam,’ sprak hij mijmerend, ‘heb ik mij de gevolgen niet gerealiseerd. Ik had ook die jonge hoofdinspecteur van de Dactyloscopische Dienst niet in het hoofd.’

Hij grinnikte vreugdeloos. ‘Onrechtmatig verkregen bewijs… vroeger hielden wij, rechercheurs, ons niet met die onzin op.’ Hij wees in de richting van het kelkje op zijn bureau.

‘Vroeger hadden wij op basis van zijn vingerafdrukken op dat borrelglaasje die Justus van Aardenburg in Loenen aan de Vecht heel eenvoudig als verdacht van moord op Jan Akkerman gearresteerd. En vanaf het moment van zijn arrestatie waren wij dan bevoegd geweest om… ook tegen zijn uitdrukkelijke wil… een volledig dactyloscopisch signalement van hem te maken… en dat als bewijs in een strafzaak tegen hem te laten dienen.’

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘Het is toch te gek. Kunnen wij dan nu niet op een rechtmatige wijze aan de vingerafdrukken van Justus van Aardenburg komen?’

In zijn stem trilde wanhoop.

De Cock glimlachte.

‘We kunnen hem heel gedwee, vriendelijk en onderdanig vragen of hij bereid is om vrijwillig zijn medewerking te verlenen.’

Het klonk cynisch.

‘En?’ vroeg Vledder.

‘Wat bedoel je?’

‘Als hij dat niet doet?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Niemand behoeft aan zijn eigen veroordeling mee te werken… ook dat staat in de wet.’

Vledder staarde hem ongelovig aan.

‘Met andere woorden: we staan gewoon machteloos. We weten wie de dader is… we kennen de moordenaar van Jan Akkerman… maar moeten hem ongemoeid laten. Is dat gerechtigheid?’

De Cock zuchtte.

‘Treur niet om aardse gerechtigheid… er is altijd nog een laatste oordeel.’

Vledder keek hem aan.

‘Een kreet van je oude moeder?’

De Cock antwoordde niet. Hij pakte uit een lade van zijn bureau het kelkje waaruit hij in het prieel in Loenen aan de Vecht zelf had gedronken, en zette dat naast het andere borrelglaasje. Een tijdje keek hij ernaar. Peinzend wat hij met de beide glaasjes kon doen… welke mogelijkheden daarin nog lagen besloten. En langzaam rijpte in zijn oude rechercheurshoofd een plan. Hij gebaarde in de richting van Vledder.

‘Maak ze alle twee beneden in de kantine goed schoon. En kijk of we ergens nog een aardig doosje hebben om ze goed in te verpakken.’

De jonge rechercheur keek hem niet-begrijpend aan.

‘En dan?’

De Cock glimlachte.

‘Dan pakken wij dat doosje in, doen er een stukje touw omheen en bevestigen daaraan een politielabel, waarop we duidelijk de naam Justus van Aardenburg schrijven. Meer is niet nodig. Dan rijden wij samen met onze nieuwe Golf naar Loenen aan de Vecht.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘En geven hem zijn borrelglaasjes terug?’

De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Dan geven we hem zijn borrelglaasjes terug.’ Hij stak gebarend de wijsvinger van zijn rechterhand omhoog. ‘Maar niet zomaar. Ik vertel Justus van Aardenburg eerst, dat wij in het kleine zijkamertje van de vermoorde Jan Akkerman zeer bruikbare vingerafdrukken hebben gevonden. Dan reik ik hem met een strak gezicht dat doosje aan en verzoek hem plechtig om het open te maken.’

Vledder maakte een korte schouderbeweging.

‘Dan vindt hij die twee glaasjes.’

De Cock knikte opnieuw.

‘Justus van Aardenburg is een intelligent man. Hij zal zich realiseren hoe ik aan die borrelglaasjes ben gekomen en dan onmiddellijk beseffen dat ik in het bezit ben van zijn vingerafdrukken.’

De uitdrukking op het gezicht van Vledder verhelderde.

‘En op dat moment vraag jij… ‘

De Cock grijnsde.

‘… heer Van Aardenburg, hebt gij nog iets te zeggen?’

Vledder glunderde.

‘Dat lukt,’ riep hij blij verrast, ‘dat lukt. Hij zal toegeven dat hij het heeft gedaan.’ Hij keek de grijze speurder bewonderend aan. ‘De Cock… je bent het nog steeds niet verleerd.’ Het gezicht van de jonge rechercheur versomberde plotseling. ‘En als Justus van Aardenburg op dat moment aan ons bekent dat hij Jan Akkerman heeft vermoord… is dat dan wel een recht-ma-tig verkregen bewijs?’

De Cock grijnsde.

‘Als hij bekent,’ sprak hij docerend, ‘bestaat er ten aanzien van hem een redelijk vermoeden van schuld en is Justus van Aardenburg in de zin van de wet een verdachte en zijn wij volledig in de rechtmatige uitoefening van onze bediening… zoals dat plechtig heet… om zijn vingerafdrukken af te nemen.’

De jonge rechercheur keek hem verwonderd aan.

‘Maar,’ riep hij onthutst, ‘wat een nonsens. Wat een onzinnig gedoe… een verschrikkelijk moeilijke omweg… met bovendien nog een glansje van bedrog.’ Hij wees wild naar de kleine borrelglaasjes op het bureau van De Cock. ‘We hebben toch de vingerafdrukken van Justus van Aardenburg… we weten toch dat die overeenstemmen met de vingerafdrukken die in het kamertje van de vermoorde Jan Akkerman zijn gevonden?’ Hij schudde vertwijfeld zijn hoofd. ‘Dit is niet normaal, De Cock. Dit grenst aan waanzin.’