Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

De jonge rechercheur maakte zijn zin niet af. Geklop op de deur van de grote recherchekamer onderbrak hem. Hij draaide zich half om en riep: ‘Binnen!’

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen een vrij lange man in een donkergroene loden mantel. Huiverend en handenwringend kwam hij naderbij. Er gleed een milde glimlach om zijn lippen. ‘Overdag is het aandoenlijk lenteweer, maar de avondlucht is nog koeltjes… kil.’ Hij sprak geaffecteerd, met sterk aangezette a-klanken.

Bij het bureau van de oude rechercheur bleef hij staan.

‘Ik denk dat ik bij u moet zijn.’ Hij glimlachte opnieuw. ‘U bent rechercheur De Cock?’

De grijze speurder knikte.

‘De Cock… met ceeooceekaa,’ sprak hij zoet grijnzend. ‘Voor het geval dat u later een klacht over mij schrijft. Ik vind het dan altijd prettig als in zo’n klacht mijn naam goed is gespeld.’

Het klonk wat sarcastisch.

De man negeerde de opmerking. Hij maakte in de richting van De Cock een lichte buiging.

‘Mijn naam is Akersloot… Herman Akersloot. Ik hoorde dat u vanmorgen mijn compagnon de heer Van Aardenburg in Loenen met een bezoek hebt vereerd. Ik concludeerde daaruit, dat ik ook een dezer dagen een bezoek van u kon verwachten. Om u een tocht naar mijn huis in Vreeland te besparen, kom ik zelf naar het hol van de leeuw.’

De Cock grinnikte.

‘Van die leeuw is nog maar weinig overgebleven,’ reageerde hij cynisch. ‘In de loop der jaren zijn hem vrijwel alle nagels uit zijn klauwen gerukt.’ Hij gebaarde naar de stoel naast zijn bureau. ‘Maar dat zijn uw zorgen niet. Gaat u zitten.’

Herman Akersloot knoopte zijn loden mantel met elegante gebaren los en nam zorgvuldig plaats. Op zijn vriendelijk ovaal gezicht lag een glans van welwillendheid.

‘Ik heb van Justus van Aardenburg begrepen dat u hooglijk was geïnteresseerd in de directievergadering, die aan onze voormalige laborant Peter van Lunteren was gewijd.’

‘Inderdaad.’

Herman Akersloot maakte een nonchalant gebaar.

‘Justus van Aardenburg heeft daar nogal moeilijk over gedaan. Zo moeilijk wil ik niet zijn. Ik zeg het u heel simpel: het idee om Peter van Lunteren als chanteur te presenteren was van Charles van Abbekerken.’

‘Was u het daarmee eens?’

Herman Akersloot verschoof iets op zijn stoel.

‘Ach,’ sprak hij verontschuldigend. ‘In de regel heeft Charles van Abbekerken briljante ideeën. Hij regeert Chemie IJsselstein al jaren met ijzeren hand. En succesvol, moet ik zeggen.’

De Cock grijnsde.

‘En om Peter van Lunteren… een onschuldige Peter van Lunteren als chanteur voor te stellen… vond u ook een briljant idee?’

Herman Akersloot toonde enige onrust.

‘Het is bij Chemie IJsselstein niet de gewoonte dat men zich tegen Charles van Abbekerken verzet.’ Hij stak zijn handen trillend naar voren. ‘Bovendien mist de beschuldiging van Peter van Lunteren alle grond. De klacht die hij bij het VROM in Den Haag heeft ingediend is vals. De jongeman vergist zich. Hij beweert dat Chemie IJsselstein vaten met nitrobenzeen in de Amstel heeft geloosd. Maar dat is niet waar. Die vaten met nitrobenzeen zijn door mij weggehaald.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen. ‘Door u?’

Herman Akersloot zuchtte.

‘Niet door mij persoonlijk, maar door mijn onderneming. Ik ben naast directeur van Chemie IJsselstein ook mededirecteur van AVM-Akersloot bv, een afvalverwerkingsmaatschappij gevestigd in Diemen. Wij zijn gespecialiseerd in het afhalen, verwerken en afbreken van chemisch afval.’

De Cock keek hem schuins aan.

‘Chemie IJsselstein behoort tot uw vaste cliëntèle?’

Herman Akersloot knikte nadrukkelijk.

‘Vrijwel vanaf de oprichting.’

De Cock wreef nadenkend over zijn kin.

‘Wie is uw mededirecteur bij de AVM-Akersloot bv?’

Over het vriendelijke ovale gezicht van Herman Akersloot gleed een glimlach.

‘Justus… Justus van Aardenburg.’

De Cock wreef met zijn duim en wijsvinger langs zijn ogen. Hij voelde zich vermoeid en ontmoedigd.

Achterover geleund in zijn stoel keek hij de man voor zich geruime tijd zwijgend aan. Herman Akersloot, zo concludeerde hij, was een goed geconserveerde vijftiger met charmant grijs aan de slapen en lichte blosjes op de konen. Het type van een aristocraat. Een man die zekerheid uitstraalde.

De grijze speurder kwam weer iets naar voren.

‘Jan Akkerman is gisteravond vermoord.’

Herman Akersloot knikte.

‘Dat heb ik vernomen.’

De Cock keek hem strak aan.

‘Enig idee wie voor zijn dood verantwoordelijk is?’

Herman Akersloot schonk hem een geknepen lachje.

‘Wat weet ik van het privéleven… van de perikelen van een particulier chauffeur?’

De Cock boog zich nog iets dichter naar hem toe.

‘Jan Akkerman was veel meer dan alleen een particulier chauffeur,’ sprak hij zacht. ‘Jan Akkerman was bij Chemie IJsselstein een factotum. Jan Akkerman kende alles… wist alles… hoorde alles. Er was bij Chemie IJsselstein niets dat aan de aandacht van Jan Akkerman ontsnapte.’

Over het gezicht van de oude rechercheur gleed een brede grijns. ‘Misschien,’ ging hij bijna fluisterend verder, ‘wist Jan Akkerman dat Peter van Lunteren gelijk had… dat die vaten met nitrobenzeen helemaal niet door uw eigen onderneming, de AVM-Akersloot bv, waren weggehaald… maar dat de inhoud illegaal in de Amstel was geloosd?’

Herman Akersloot sloot even zijn ogen en slikte. Zijn adamsappel danste op en neer.

‘Een veronderstelling… niet meer dan dat.’

De Cock knikte gelaten.

‘Inderdaad… een veronderstelling. Maar veel meer dan dat… een uiterst redelijke veronderstelling. Met die lasterlijke aanklacht van Chemie IJsselstein tegen haar vroegere werknemer, de laborant Peter van Lunteren, en het op handen zijnde openbare proces daarover, zou Jan Akkerman voor u en Chemie IJsselstein een uiterst vervelende getuige zijn.’

Herman Akersloot keek hem secondenlang aan. Zijn lang ovaal gezicht stond ernstig.

‘Een getuige die zou moeten verdwijnen… het zwijgen zou moeten worden opgelegd?’

‘Precies.’

Herman Akersloot kwam overeind, verschoof iets aan zijn sjaal en knoopte zijn loden mantel vast. Ook De Cock kwam overeind. De beide mannen stonden oog in oog.

De directeur knikte traag. ‘U bent een scherpzinnig man, rechercheur,’ sprak hij ernstig. ‘Toch denkt u in de verkeerde richting. Ik neem ook aan dat u zich aan die richting zult vastklampen. Maar ik zeg u… dat leidt tot niets.’

Herman Akersloot liep bij hem vandaan. Na enkele meters draaide hij zich om. Zijn gezicht stond strak. ‘Vraag eens,’ sprak hij zacht, ‘naar de foto’s van het personeelsfeestje.’

Nonchalant, zijn handen diep in de zakken van zijn regenjas gestoken, sjokte De Cock de volgende dag over het zonovergoten Damrak.

In stille bewondering bleef hij een moment staan en blikte met welgevallen naar een jonge vrouw, die welgevormd en luchtig gekleed aan hem voorbijwiegde.

Toen hij haar nakeek trof zijn blik boven haar hoofd het fraaie front van het Centraal Station. Amsterdam, zo vond hij, was een prachtige stad. Maar soms bekroop hem het mistroostige gevoel, dat er te veel verkeerde mensen woonden.

Hij schoof de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge. Het was, zo zag hij, al bijna tien uur. Het benauwde hem niet dat hij weer eens een uur te laat aan de Kit kwam. Hij had zich na de lange vermoeiende dag van gisteren de luxe veroorloofd om eens lekker uit te slapen. Een stevig ontbijt en een straffe wandeling met zijn trouwe hond hadden zijn geest verkwikt. Hij voelde zich weer volkomen weerbaar om de strijd tegen de misdaad voort te zetten.

Neuriënd slenterde hij verder.

Ineens ontwaarde hij op het Damrak, in de mensenstroom voor hem, een zacht deinende weelde aan lichtblond haar, met daarop een fantasierijk jagershoedje. Een moment stond hij besluiteloos, toen ging hij het hoedje behoedzaam achterna.