Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Zijn gezicht verstarde. Vervuild? Verpest door het kankerverwekkende nitrobenzeen of een ander bedreigend gif? Ineens waren zijn gedachten terug bij de zaak, die hem nu al enige dagen bezighield.

Had Chemie IJsselstein werkelijk illegaal gif in de Amstel geloosd? Hoelang bleef Peter van Lunteren nog onder water? Waar was Angelique Sondervan? En waarom moest Jan Akkerman sterven? Hield dat alles verband met elkaar? Zo ja, hoe?

Hij keek nog eens om zich heen. En waarom ging hij in feite naar Loenen? Wat dacht hij daar te vinden? Zeker, de heer Aardenburg zou wel op zijn riante buiten vertoeven. Volgens zijn informatie kwam Philip Achterberg, net als de andere directieleden, vrijwel nooit op het hoofdkantoor aan de Amsterdamse Keizersgracht.

Maar wat kon hij met die man doen? Waarom wilde hij van Chemie IJsselstein na dictator Charles van Abbekerken ook zo graag al die andere Zeg-eens-ja-knikkende directeuren leren kennen? Verstandelijk had hij daar geen basis voor. Alleen zijn gevoel, zijn intuïtie, zei hem dat het belangrijk was.

Met gefronste wenkbrauwen reed hij Loenen binnen en bemerkte daar tot zijn schrik, dat hij had vergeten zijn autogordel vast te maken.

De Cock reed met de nieuwe Golf over het grind van de oprijlaan. Hij stopte achter een fraai gestroomlijnde donkerblauwe Jaguar die voor de ingang van het buiten stond en stapte uit.

Voor de trappen van het bordes bleef hij staan en bezag bewonderend de prachtige architectuur van het landhuis. De schatrijke Amsterdamse kooplieden uit de achttiende eeuw, bedacht hij, konden het zich permitteren om voor het stichten van hun lusthoven aan de Vecht gerenommeerde bouwmeesters aan te trekken. Een oude, wat gebogen man op klompen, waarboven een wijde ribfluwelen broek met doorgesleten knieën en een licht verschoten blauwe slobbertrui, sjokte vanaf een heg met coniferen nieuwsgierig op hem toe.

Op ruim twee meter afstand van De Cock bleef hij staan, keek hem zonder enige gêne van onder tot boven schattend aan en vroeg toen met half toegeknepen ogen: ‘Zoekt u iets?’

De Cock wees voor zich uit.

‘Is dit het huis van de heer Aardenburg?’

De oude man stak schuddend een kromme wijsvinger omhoog.

‘Van Aardenburg,’ verbeterde hij.

De Cock glimlachte.

‘Dan ben ik verkeerd voorgelicht. Ik dacht dat Aardenburg alleen voldoende was.’

De man schudde zijn hoofd. ‘Van… Van Aardenburg.’

De Cock duimde over zijn schouder naar de Golf.

‘Ik kom uit Amsterdam,’ legde hij vriendelijk uit. ‘Ik had graag een onderhoud met de heer… eh, de heer Van Aardenburg.’

De oude man knikte goedkeurend.

‘Wie kan ik zeggen dat er is?’

De oude rechercheur lichtte zijn hoedje.

‘Mijn naam is De Cock met… eh, met ceeooceekaa. Ik ben rechercheur van politie van het bureau Warmoesstraat in Amsterdam.’

De bejaarde man keek hem achterdochtig aan.

‘Politie… iedereen kan wel zeggen dat hij van de politie is. Kunt u zich legitimeren?’

De grijze speurder knikte nadrukkelijk. Hij pakte zijn legitimatiebewijs uit de binnenzak van zijn colbert en liet het zien.

De oude man boog zich iets naar voren, keek er even naar en wenkte toen met diezelfde kromme wijsvinger. ‘Loop maar zover achter mij aan. Meneer zit in het prieel.’ Hij slofte voor De Cock uit naar de zijkant van het gebouw. Aan het einde van een kleine laan draaide hij zich om en stak zijn hand op.

‘Blijf hier maar even staan.’

De Cock deed gewillig wat er van hem werd verlangd. Na enkele minuten kwam de oude man terug en gebaarde achter zich.

‘Het is goed,’ sprak hij hoofdknikkend. ‘Meneer kan u ontvangen. Loopt u maar door, dan ziet u hem wel staan.’

Een lange statige man, gekleed in een lichtgrijze pantalon, waarop een donkerblauwe blazer met in gouddraad geborduurde emblemen, liep met uitgestoken hand op hem toe.

‘Justus,’ jubelde hij, ‘Justus van Aardenburg.’ Hij glimlachte breed. ‘Rechercheur De Cock van de Warmoesstraat. Wat een verrassing. Ik heb veel over u gehoord, maar nooit gedacht dat u mij nog eens hier op mijn buiten zou bezoeken.’

De Cock drukte de hem toegestoken hand.

‘Mijn oude moeder zei altijd,’ sprak hij plechtig, ‘ de wegen des Heren zijn ondoorgrondelijk .’ Onderwijl nam hij de man goed in zich op. Hij schatte hem op rond de veertig, krachtig, sportief, met kort blond krullend haar, scherpe grijze ogen, een smalle neus en een iets te slappe kin.

Justus van Aardenburg draaide zich om en ging de oude rechercheur voor naar een sfeervol prieel met een schitterend uitzicht over het water van de Vecht. Daar liet hij hem plaatsnemen in een lage, gerieflijke, zacht kreunende rotan fauteuil. Handenwrijvend bleef hij voor hem staan.

‘Mag ik u iets aanbieden?’

De grijze speurder dacht snel na. In luttele seconden draaide de motor van zijn denken op volle toeren. Hij glimlachte beminnelijk, bracht zijn rechterhand omhoog en hield zijn duim en wijsvinger enkele centimeters uit elkaar.

‘Het is nog wel een vroeg uur,’ sprak hij vriendelijk, verontschuldigend, ‘maar zo’n kleintje… hebt u dat ook?’

Justus van Aardenburg lachte.

‘U bedoelt, onze puur vaderlandse jenever? Zeker, ik heb jajem in huis.’ Hij pakte uit een laag buffet twee borrelglaasjes, zette die op een ronde tafel tussen de fauteuils, liep naar een kleine koelkast en kwam terug met een nog halfgevulde vierkante fles. Voorzichtig schonk hij in.

‘Ik ben werkelijk benieuwd wat u naar Loenen heeft gevoerd.’ Hij nam een slokje, zette zijn glaasje weer neer en ging tegenover De Cock zitten. ‘Niets ernstigs, hoop ik?’

De oude rechercheur pauzeerde even voor het effect.

‘Jan Akkerman is vermoord.’

Justus van Aardenburg kwam met een ruk naar voren.

‘Wat?’ riep hij geschrokken.

De Cock knikte.

‘Gisteravond schoot iemand hem een paar kogels door zijn hart.’

‘Waar… waar is dat gebeurd?’

‘Bij hem thuis.’

‘Hebt u de dader al gearresteerd?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Voorlopig hebben wij nog geen enkele aanwijzing in welke richting wij de dader of daderes moeten zoeken. Ik heb niet de indruk gekregen dat Jan Akkerman iemand was die snel vijanden maakte.’

Justus van Aardenburg schudde zijn hoofd.

‘Die Jan Akkerman was een alleraardigste vent. Al jaren bij ons in dienst. Nooit te beroerd om iets te doen. Verschrikkelijk… vermoord.’

Er kwam een wat vreemde grijns op het gezicht van de directeur. ‘Dan zal Charles van Abbekerken toch naar een nieuwe chauffeur moeten omzien.’ Hij zweeg even en liet zijn blik op De Cock rusten. ‘Kwam u alleen naar Loenen om mij dat te vertellen?’

In zijn stem trilde ongeloof.

De grijze speurder schudde zijn hoofd.

‘Ik wilde graag van u weten wat er op de laatste directievergadering ten aanzien van Peter van Lunteren is besloten.’

Justus van Aardenburg keek hem aan. Zijn gezicht lachte, maar zijn grijze ogen stonden waakzaam.

‘Heeft… eh, heeft Charles van Abbekerken u dat niet verteld?’ vroeg hij onzeker.

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘De heer Van Abbekerken heeft mij inderdaad van die vergadering een soort verslag gedaan, maar ik heb redenen om aan te nemen dat het geen juiste weergave van de besluitvorming was.’

Justus van Aardenburg trok zijn wenkbrauwen op.

‘U bedoelt te zeggen dat hij loog?’

De Cock bracht zijn beminnelijkste glimlach.

‘Juist.’

‘In welk opzicht?’

De oude rechercheur spreidde zijn handen.

‘Charles van Abbekerken wilde mij doen geloven, dat Peter van Lunteren al eens een poging tot chantage had gedaan. Hij zou van Chemie IJsselstein vijf miljoen gulden hebben geëist… zwijggeld in verband met het illegaal lozen van gif in de Amstel.’