Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

‘Wat is hier gebeurd?’

‘Een man doodgeschoten.’

De dactyloscoop blikte om zich heen.

‘Is hier voor mij nog wat te verdienen?’

De Cock knikte.

‘Ik zou maar gaan kwasten,’ raadde hij aan. ‘Zover ik weet, woonden hier alleen de vermoorde en zijn vrouw. Wat je verder aan handpalmen, greepjes en vingertjes vindt… is verdacht.’

Ben Kreuger maakte zijn koffertje open.

‘Ik moet zeker morgen naar Westgaarde voor de vingers van het slachtoffer?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Misschien zit hij al in onze collectie. De vermoorde heet Jan Akkerman. Hij was vroeger een gabber van Smalle Lowietje.’

Ben Kreuger lachte.

‘Dan zullen zijn vingertjes er wel tussen zitten.’

Vledder kwam het kamertje binnen. De jonge rechercheur groette de dactyloscoop, stak zijn arm omhoog en liep op De Cock toe.

‘Ze is verslaafd.’

‘Wie?’

‘De vrouw van Jan Akkerman.’

De Cock keek hem verrast aan.

‘Verslaafd?’

Vledder knikte.

‘Ze zitten zwaar in de schuld. Gokverslaving… al jaren. Zij gooit alles in die eenarmige bandiet.’

Toen rechercheur De Cock de volgende morgen, ruim een halfuur te laat, de grote recherchekamer van het politiebureau aan de Warmoesstraat binnenstapte, trof hij Vledder achter zijn elektronische schrijfmachine. De rappe vingers van de jonge rechercheur dansten over de toetsen.

De grijze speurder voelde zich wat loom. Hij miste in zijn bloed de lentespirit en blijheid, die er een dag tevoren nog in tintelden. Bedaagd hing hij zijn oude regenjas en hoedje aan de kapstok en ging daarna aan zijn bureau tegenover Vledder zitten.

De jonge rechercheur liet zijn vingers rusten en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan.

‘Je bent laat.’

Het klonk bestraffend.

De Cock reageerde verontwaardigd.

‘Nogal logisch,’ riep hij toch vrij geëmotioneerd. ‘Het is gisteravond nog vrij laat geworden. Ik ging pas om twee uur naar bed. Toen jij al naar huis was, hebben Ben Kreuger en ik in die woning aan de Scheevenaarstraat nog een uitgebreid onderzoek ingesteld.’

Vledder reageerde verbaasd.

‘Onderzoek?’ vroeg hij vol ongeloof. ‘Wat viel er gisteravond nog te onderzoeken?’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Ben Kreuger vond vreemde vingertjes.’ ‘Vreemde vingertjes?’

De Cock knikte traag. ‘Een aantal vingerafdrukken kwam in die woning aan de Scheevenaarstraat veelvuldig voor. Dat zijn vrijwel zeker de vingers van de bewoners: de heer en mevrouw Akkerman. Maar juist in dat aangrenzende kamertje vond Ben Kreuger afwijkende vingerafdrukken. Ze waren er op de deurstijlen en op een ladenkast die in dat kamertje stond. Er is door de moordenaar duidelijk naar iets gezocht.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen. ‘Naar wat?’

De Cock trok zijn schouders op. ‘Geen flauw idee. Het moet voor de betrokkene uiterst belangrijk zijn geweest… waardevol… anders pleeg je daarvoor geen moord.’

‘Is het bruikbaar materiaal?’

‘Wat bedoel je?’

‘Die vingerafdrukken?’

De Cock knikte.

‘Mooie duidelijke afdrukken. Ik heb de vingers en de greepjes op de folie gezien. Ze zijn heel goed te classificeren.’

Vledder glimlachte.

‘Misschien hebben we dit keer eens geluk… kunnen we de dader spoedig arresteren.’

De Cock wees naar de elektronische schrijfmachine.

‘Heb je alles al op papier gezet?’

‘Nog niet alles. Het is meer een ruwe schets voor ons latere proces-verbaal.’

De Cock knikte. Hij boog zich iets naar voren.

‘Laten we voor de zekerheid,’ sprak hij ernstig, ‘de resultaten van ons onderzoek van gisteravond even kort samenvatten: mevrouw Akkerman, eigen naam Greetje Jansen, lijdt al enige jaren, tot wanhoop van haar man, aan gokverslaving. Aanvankelijk woonde het echtpaar vrij riant, maar huurschuld dwong hen steeds opnieuw te verhuizen, tot ze uiteindelijk in de Scheevenaarstraat terechtkwamen.’

Vledder knikte.

‘Gisteravond,’ vulde hij aan, ‘kwam Jan Akkerman zoals gewoonlijk om achttien uur thuis. Zijn vrouw had, wat vaker voorkwam, verzuimd om eten te koken en daarom toog het echtpaar naar een Chinees restaurant in de Binnen Bantammerstraat. Nadat ze daar wat gegeten hadden, beproefde mevrouw Akkerman in datzelfde restaurant, voor de zoveelste maal, haar geluk aan een gokautomaat. Zo rond negentien uur… negentien uur vijftien… verliet Jan Akkerman, na een korte, maar heftige woordenwisseling met zijn vrouw over haar gokverslaving, terneergeslagen en wat verdrietig dat Chinese restaurant en ging naar huis.’

De Cock knikte.

‘Om tweeëntwintig uur dertig komt mevrouw Akkerman thuis, vindt de woningdeur op een kier, gaat naar binnen en vindt haar man op de vloer.

Ze is er in feite onmiddellijk van overtuigd dat hij dood is, maar beladen met schuldgevoelens wil ze dat feit niet erkennen. Ze pakt de telefoon, die overigens al jaren door Chemie IJsselstein wordt betaald, en meldt de politie dat ze haar man ernstig gewond in de woning heeft gevonden.’

De oude rechercheur zweeg even en dacht na.

‘Heb je nog navraag gedaan bij de buren, of ze iets hebben gehoord?’

Vledder wees naar beneden.

‘Het gelijkstraatse gedeelte is als opslagruimte in gebruik. Daar woont niemand.’

‘En de buren van de tweede etage?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Die hadden de televisie nogal hard aan en keken vol spanning naar een politiefilm, waarin veel werd geschoten.’

De Cock gromde.

‘Die nonsens op de televisie… dat moesten ze verbieden.’

Vledder lachte.

‘Dan moet je die Baantjer verbieden om over ons te schrijven.’

De Cock reageerde niet.

‘Jij hebt haar alibi nagetrokken?’

Vledder knikte.

‘Haar verklaring klopt. Verschillende personeelsleden van het Chinese restaurant hebben haar al die tijd aan de gokkast zien staan. Ze kennen haar goed. Ze komt daar vaker.’

De Cock strekte zijn armen naar voren.

‘Conclusie?’

Vledder trok een koele grijns.

‘We zoeken iemand met een 9 mm pistool, die meende bij Jan Akkerman iets te vinden.’

‘En mevrouw Akkerman?’

Vledder wuifde nonchalant.

‘Als feitelijke… materiële dader, komt ze volgens mij niet in aanmerking. Maar misschien dat ze ergens gokschulden heeft… grove gokschulden, die iemand met geweld heeft trachten te innen.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘En toen dat niet lukte schoot die iemand Jan Akkerman overhoop?’

Vledder stak zijn handpalmen naar voren.

‘Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurde. In die gokwereld is men bepaald niet zachtzinnig voor mensen die weigeren hun schulden te betalen. En misschien heeft de moordenaar uit de gokwereld na zijn daad nog naar geld gezocht… een verklaring voor de vingerafdrukken, die Ben Kreuger vond.’

De Cock keek hem fronsend aan.

‘Jouw betoog komt er dus op neer,’ sprak hij samenvattend, ‘dat mogelijk mevrouw Akkerman door haar gokverslaving indirect verantwoordelijk is voor de dood van haar man.’

Vledder knikte.

‘Ik vind dat wij met die mogelijkheid terdege rekening moeten houden. Als mevrouw Akkerman weer wat op verhaal is gekomen, moeten we haar nog maar eens aan de tand voelen.’

De Cock zuchtte.

‘Hoewel ik daar nog geen zinnig woord over kan zeggen… ben ik toch eerder geneigd om de motieven voor de moord op Jan Akkerman te zoeken in de richting van Chemie IJsselstein.’

Vledder sloeg zijn hand voor zijn mond en keek De Cock verschrikt aan.

‘Dat heb ik je nog vergeten te vertellen… ik ben gisteravond, nadat ik het alibi van mevrouw Akkerman had nagetrokken, vanaf dat Chinese restaurant niet direct naar huis gegaan.’