Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Justus van Aardenburg drukte zijn lippen opeen.

‘En dat is een leugen?’

De Cock knikte traag. ‘Dat is een leugen.’

Justus van Aardenburg fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wie zegt dat?’

De Cock gniffelde.

‘Meneer Van Aardenburg, u verwacht van mij toch niet,’ vroeg hij met een cynische ondertoon, ‘dat ik deze vraag beantwoord?’

Justus van Aardenburg boog zich iets naar voren. Zijn ogen flikkerden kwaadaardig.

‘Is dat mietje bij u geweest?’

De Cock veinsde onbegrip.

‘Welk mietje?’

Justus van Aardenburg snoof.

‘Philip… mooie Philip Achterberg. Die vent met zijn maniertjes heb ik nooit vertrouwd.’

De Cock stond op. Hij gaf duidelijk te kennen dat hij het onderhoud als beëindigd beschouwde. Ook Justus van Aardenburg kwam overeind. Op zijn gezicht lag een verbeten trek. Samen verlieten ze het prieel en liepen in de richting van het landhuis. Plotseling draaide De Cock zich om en maakte een verontschuldigend gebaartje. ‘Ik heb mijn hoedje binnen laten liggen.’ In draf ging hij terug.

Met zijn trouwe hoofddeksel schuin achter op zijn hoofd kwam hij na korte tijd weer uit het prieel terug en liep aan de zijde van Justus van Aardenburg door de korte laan naar het bordes aan de voorzijde.

Bij de nieuwe Golf bleven ze tegenover elkaar staan.

De Cock keek de man voor zich nog eens monsterend aan. Van één ding was hij overtuigd… Justus van Aardenburg was in wezen geen Zeg-eens-ja-knikker. De grijze speurder glimlachte.

‘Waarom loog Van Abbekerken?’ vroeg hij nonchalant.

‘Rechercheur De Cock, u verwacht van mij nu toch niet,’ vroeg Van Aardenburg met een cynische ondertoon, ‘dat ik deze vraag beantwoord.’

De grijze speurder trok het portier van de Golf open, stapte lachend in en reed in een verkeerde versnelling het grindpad af.

Justus van Aardenburg keek hem na. Peinzend.

Toen De Cock die avond, zo tegen de schemering, de grote recherchekamer aan de Warmoesstraat binnenstapte, keek Vledder hem met grote ogen aan.

‘Ben je nu pas terug uit Loenen?’

De oude rechercheur antwoordde niet direct. Hij deed zijn oude hoedje af en legde zijn regenjas behoedzaam voor zich op zijn bureau. Daarna keek hij op.

‘Ja… nu pas.’

‘Ongeluk gehad?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Onze Golf staat nog puntgaaf op de steiger. Geen schrammetje.’ Hij trok zijn schouders iets op. ‘Het was alleen zo uitzonderlijk mooi aan die Loosdrechtse Plassen met dat vriendelijke zonnetje en dat stralende blauw aan de hemel, dat ik de verleiding niet kon weerstaan. Bij het restaurant de Driesprong ben ik gestopt, heb op mijn gemak een verrukkelijke uitsmijter genuttigd en daarna heb ik nog een tijdlang van het fraaie uitzicht over de plassen genoten.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Ik ben de hele dag aan het ploeteren geweest,’ sprak hij jammerend. ‘Eerst die gerechtelijke sectie op Westgaarde en daarna in de middag een lang en uitputtend gesprek met mevrouw Akkerman en jij… jij neemt een baaldag.’

De Cock glimlachte.

‘Ik heb nergens van gebaald,’ reageerde hij jolig. ‘Integendeel, ik heb mij de gehele dag kostelijk geamuseerd.’

Vledder snoof.

‘Je bent niet bij de recherche om je te amuseren. Daar word je niet voor betaald.’

De grijze speurder trok een grimas. Hij voelde zich als een jochie dat na erg ondeugend te zijn geweest, door zijn vertoornde vader op het matje wordt geroepen. Het idee prikkelde zijn lachlust.

Vledder monsterde de grijns op zijn gezicht.

‘Had die Aardenburg nog iets te vertellen?’

De Cock stak baldadig een kromme wijsvinger omhoog.

‘Van… Van Aardenburg.’

Vledder zuchtte.

‘Had hij nog iets te vertellen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Vertellen… nee.’

De oude rechercheur voelde in de zakken van zijn regenjas voor zich op het bureau en nam daaruit twee verkreukelde servetjes. Voorzichtig vouwde hij ze open en twee borrelglaasjes werden zichtbaar.

Met zijn middel- en wijsvinger in het glaasje zette hij ze op hun voetje. Hij wees voor zich uit. ‘Ik had ook voor cognac- of longdrinkglazen kunnen kiezen, maar die nemen zo veel plaats in.’

Vledder bezag het met stomme verwondering.

‘Hoe kom je aan die glaasjes?’

‘Gestolen.’

De mond van Vledder viel half open.

‘Gestolen?’

De Cock knikte.

‘Ik had er feitelijk maar eentje nodig, maar ik nam ze allebei maar mee. Om te voorkomen dat Van Aardenburg bij de terugkomst in zijn prieel zou merken dat plotseling zijn borrelglaasjes waren verdwenen, heb ik uit het buffet twee schone borrelglaasjes op tafel gezet. Bij jenever valt dat niet op. Die servetjes lagen los in datzelfde buffet.’

Vledder schudde vertwijfeld zijn hoofd.

‘Wat moet je met die glaasjes.’

De Cock wees grijnzend naar het voor hem meest rechter glaasje.

‘Daarop staan de vingertjes van Van Aardenburg.’

Vledder kwam de grote recherchekamer binnen en liep naar het bureau van De Cock. De grijze speurder keek naar hem op en tastte zijn gelaatstrekken af.

‘Is ze er nog steeds niet?’ vroeg hij bezorgd.

De jonge rechercheur schudde bedroefd zijn hoofd.

‘Er brandde geen licht bij haar en de deur van haar woning was op slot. Ik ben nog even bij de buren op visite geweest. Die mensen maken zich ook erg ongerust. Ze hebben Angelique Sondervan niet meer gezien.’

‘Peter van Lunteren?’

‘Is ook niet meer aan de Egelantiersgracht komen opdagen. Het heeft er veel van weg dat beiden zich ergens schuilhouden.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘En het glaasje… heb je het borrelglaasje aan Ben Kreuger gegeven?’

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

‘Ben Kreuger was er niet… op karwei. Die nieuwe chef van de Dactyloscopische Dienst heeft het glaasje van mij aangenomen en veilig gesteld. Als Ben Kreuger terugkwam, zou hij het aan hem geven.’ De jonge rechercheur zweeg even. Zijn gezicht betrok. ‘En hij vroeg een proces-verbaal.’

De Cock keek hem verrast aan.

‘Een proces-verbaal,’ riep hij geschrokken. ‘Wat voor een proces-verbaal?’

Vledder spreidde zijn beide handen.

‘Hoe jij aan dat borrelglaasje kwam!’

De Cock keek hem verward aan.

‘Gestolen… dat weet je toch? Meegenomen terwijl niemand het zag.’

Vledder zuchtte.

‘Dat heb ik hem ook verteld. Ik heb hem precies uitgelegd hoe jij vanmorgen in Loenen aan de Vecht aan dat borrelglaasje bent gekomen en wat voor een belang dat voor ons heeft. Maar hij zei dat hij zonder een ambtsedig proces-verbaal van jou geen officieel onderzoek zou laten verrichten.’

De Cock snoof.

‘Hoe heet die vent?’

‘Wie?’

‘Die nieuwe chef van de Dactyloscopische Dienst?’

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘Raaymaekers… hoofdinspecteur Raaymaekers.’

De Cock grijnsde.

‘Zeker nog jong.’

Vledder reageerde wrevelig.

‘Is dat een bezwaar… jong zijn?’

De oude rechercheur knikte.

‘Soms… soms is het verrekt lastig,’ zuchtte hij.

‘Ik heb alleen een vaag gevoel dat Chemie IJsselstein iets met de dood van Jan Akkerman te maken heeft. Maar ik heb geen enkel bewijs. Ik kan in deze zaak geen van de directeuren nog als verdachte aanmerken. Ik kan hen dus niet dwingen om hun vingerafdrukken aan mij af te staan.’ Hij maakte een wanhopig gebaar. ‘Wat blijft mij dan over?’

Vledder keek hem verongelijkt aan.

‘Dat moet je mij niet vragen,’ riep hij licht geïrriteerd. ‘Ik vertel je alleen wat die… eh, die jonge hoofdinspecteur Raaymaekers van de Dactyloscopische Dienst mij heeft gezegd. Ik begrijp best dat je daar de smoor over in hebt, maar ik kan er niets aan doen dat die vent zich zo… eh, zo koppig, zo formeel, zo…’