Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

‘Nee?’

De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Ik ben eerst nog even naar de Jordaan, naar de Egelantiersgracht gereden. Ik wilde weten of Angelique Sondervan al iets van haar vriend Peter van Lunteren had gehoord.’

‘En?’

Vledder slikte. ‘Angelique Sondervan… ze is weg.’

De Cock keek hem verrast aan. ‘Wat heet… weg,’ snauwde hij.

Vledder spreidde zijn handen.

‘Ze is verdwenen. Toen ik haar niet thuis trof, heb ik bij de buren geïnformeerd… lieve mensen, bij wie Angelique wel over de vloer kwam. Ze hebben haar gistermiddag, kort na ons bezoek, zien vertrekken… een valiesje in haar hand.’

De Cock stond van zijn stoel op en begon met zijn typische, waggelende gang door de grote recherchekamer te stappen. Wanneer hij in de problemen zat, deed hij dat graag. In de cadans van zijn tred lieten zijn gedachten zich gemakkelijker ordenen.

Wat had chauffeur Jan Akkerman in zijn bezit gehad… wat wist hij… en voor wie was die wetenschap zo bedreigend, dat hij of zij bereid was om hem naar een andere en wellicht betere wereld te helpen?

Zeg-eens-ja-directeur Philip Achterberg noemde Jan Akkerman het factotum van Chemie IJsselstein. Letterlijk zei hij: ‘Jan Akkerman kent alles, weet alles, ziet alles en hoort alles. Gelooft u mij, er is in ons bedrijf niets dat aan de aandacht van Jan Akkerman ontsnapt.’

Wist Jan Akkerman van mogelijke giflozingen van Chemie IJsselstein in de Amstel? Had hij daarvan bewijzen en moest hij daarom, net als Peter van Lunteren, verdwijnen? Had de, in de ogen van de oude speurder, louche Charles van Abbekerken, potentaat en verlicht despoot van Chemie IJsselstein, wellicht een huurmoordenaar ingeschakeld?

Huurmoordenaars, zo bedacht De Cock cynisch, werden de laatste jaren steeds goedkoper. Hij ademde diep. Maar waar moest zo’n huurmoordenaar dan naar zoeken? En had hij gisteravond gevonden waarnaar hij zocht?

De grijze speurder sloot even zijn ogen. De vragen stormden op hem af.

De gedachte aan een mogelijke huurmoordenaar liet hij weer varen. Huurmoordenaars kregen in de regel niet de opdracht om naar iets belastends te zoeken. Dat was voor de opdrachtgever meestal te riskant. Ze werden ingehuurd om te doden… meer niet.

Bij het bureau van Vledder bleef hij staan. De vingers van zijn jonge collega dansten alweer over de toetsen van zijn elektronische schrijfmachine. Hij keek even peinzend naar De Cock op.

‘Ben je er al uit?’

De oude rechercheur schudde zijn hoofd en zuchtte.

‘Ik weet niet goed hoe ik die Jan Akkerman moet plaatsen. In een driehoek met Peter van Lunteren en Angelique Sondervan? Of moet ik hem koppelen aan de ware heer en directeur Philip Achterberg, een man, voor wie Jan Akkerman blijkbaar hand- en spandiensten verrichtte?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Volgens mij heeft Chemie IJsselstein met de dood van Jan Akkerman niets te maken. Hij was bij die onderneming als chauffeur in dienst… wel, daar houdt het bij op. De oorzaak van zijn dood… de motieven voor de moord… liggen in zijn privésfeer.’

‘Je bedoelt de gokverslaving van zijn vrouw?’

Vledder knikte.

‘Je zult het zien,’ sprak hij geruststellend, ‘als we mevrouw Akkerman opnieuw gaan verhoren, dan komen we wel ergens.’

De Cock wreef over zijn kin. Hij had zijn twijfels over de zienswijze van zijn jonge collega, maar hield die voor zich.

‘Hoe laat is de sectie?’

Vledder keek op zijn horloge.

‘Over goed drie kwartier… op Westgaarde, met dokter Rusteloos. Ik rijd met Appie Keizer mee, die heeft daar in de buurt van de Ookmeerweg een onderzoekje. Hij haalt mij ook weer op.’

De Cock knikte.

‘Ik heb de broeders gevraagd om het lijk gekleed in de koelkast te stoppen. Ze zouden hem, zo hebben ze mij beloofd, pas in jouw bijzijn ontkleden. Uitgaande van de schietrichting hebben Ben Kreuger en ik gisteravond nog naar kogelinslagen gezocht. Die hebben we niet gevonden. Volgens mij zitten er nog kogels in zijn kleding.’

Vledder keek op.

‘Hebben jullie gisteravond na het onderzoek die woning aan de Scheevenaarstraat verzegeld?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ben Kreuger en ik hebben alles overhoop gehaald… er is niets meer te vinden. We hebben de woningdeur gewoon afgesloten en de sleutel aan de buren gegeven.’

‘Mevrouw Akkerman kan er dus in?’

‘Zeker.’

Vledder schoof zijn schrijfmachine van zich af.

‘Zal ik… eh, zal ik mevrouw Akkerman na de sectie nog eens verhoren? Ik had gisteravond een goed contact met haar. Ze was erg openhartig.’

De Cock knikte.

‘Dat is goed. Vraag haar vooral hoe zij haar gokverslaving beleeft… of ze daar ook illegale gokhuizen in betrekt… of dat haar voorkeur beperkt blijft tot de geldverslindende gokautomaat… de eenarmige bandiet.’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder reikte over zijn schrijfmachine heen en pakte de hoorn van het toestel. Hij luisterde intens en maakte een paar aantekeningen. Toen legde hij de hoorn op het toestel terug.

De Cock keek hem gespannen aan.

‘Wie was dat?’

‘Ben Kreuger.’

‘En?’

Het gezicht van Vledder versomberde.

‘De afwijkende vingerafdrukken, die jullie gisteravond hebben gevonden, komen niet in de collectie voor. Hij kan ze niet identificeren… niet terugbrengen op een persoon.’

De Cock liet zich in de stoel achter zijn bureau zakken. De teleurstelling lag op zijn gezicht te lezen. Na enkele minuten kwam hij weer overeind. Hij strekte zijn open rechterhand naar Vledder uit.

‘Geef mij de sleutels van de Golf.’

De jonge rechercheur keek hem verbaasd aan.

‘Wat wil je dan?’

‘Ik ga naar Loenen aan de Vecht.’

De mond van Vledder viel half open.

‘Wat is daar?’

De Cock beende naar de kapstok.

‘Daar woont Zeg-eens-ja-directeur Aardenburg.’ Met zijn oude hoedje op zijn hoofd draaide hij zich om en liep een paar passen terug. ‘Zie je… ik houd het nog steeds op Chemie IJsselstein.’

De Cock nam er zijn gemak van. Hij voegde zich met de nieuwe Golf voorzichtig in het drukke stadsverkeer, bereikte via het Waterlooplein de Wibautstraat en reed langs Duivendrecht naar Diemen.

Naar zijn idee had hij alle tijd. De gerechtelijke sectie op Westgaarde schatte hij op zo’n anderhalf uur. Hij had dokter Rusteloos in vroegere jaren in dat oude sectielokaal aan de Overtoom vaak bezig gezien en wist dat de patholoog-anatoom er bij zijn autopsies een hoog werktempo op na hield.

De oude rechercheur was blij dat Vledder nu de secties bijwoonde. Hij had het nooit prettig gevonden om zo’n lijkensnijder bezig te zien. Het was, zo vond hij, altijd een onthutsende en ook ontluisterende ervaring om met het inwendige van een dood mens geconfronteerd te worden. Hij had er nooit aan kunnen wennen.

Bij Diemen verliet hij met de Golf de snelweg en ging langs het industriegebied Verrijn Stuart naar de fraaie oude slingerende weg langs de Gaasp.

Na de sectie, zo bedacht hij, wilde Vledder mevrouw Akkerman opnieuw verhoren. En ook dat kostte tijd.

Hoewel hij dat verhoor liever zelf had gedaan, wilde hij de plannen van zijn jonge collega niet dwarsbomen.

Hij was blij dat Vledder in deze zaak tot wat meer eigen initiatieven kwam en ook vasthield aan zijn eigen ideeën. Dat was voor zijn latere carrière beslist noodzakelijk.

De grijze speurder blikte om zich heen. Het was prachtig zonnig weer. De hemel was strakblauw met slechts hier en daar een statige cumuluswolk. Beneden in het nog onvermoeide groen liepen lammetjes in de wei. En links van hem was de Gaasp.

Een paar kilometer voorbij Weesp ging hij rechts richting Nederhorst den Berg en reed vandaar naar Vreeland. Daarna vervolgde hij zijn weg langs de Loosdrechtse Plassen en de Vecht. De Vecht… na de Amstel, in zijn ogen, het mooiste riviertje van Nederland.