Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

De oude rechercheur strekte zacht grinnikend zijn wijsvinger naar de jonge rechercheur uit.

‘Dick Vledder… dit is waarlijk de eerste verstandige opmerking die ik vandaag van je hoor… dit grenst aan waanzin.’

Ze reden met hun nieuwe Golf van de steiger achter het bureau weg. Het weer was omgeslagen. De zon en het gulle blauw gingen schuil achter een laag grauw wolkendek, waaruit een trage regen viel.

Vledder zette de ruitenwissers aan en De Cock bromde.

‘De lente was zo jubelend begonnen,’ jammerde hij. ‘Stralend. Met dartele lammetjes in de wei en vrolijke schapenwolkjes in de lucht.’ Worstelend met een knellende autogordel liet hij zich onderuitzakken. ‘Hoeveel dagen hebben we nu mooi weer gehad… drie, vier?’

Vledder antwoordde niet. Hij duimde naar het pakje op de achterbank van de Golf. ‘Ze hadden bij de kantine nog wat houtwol. Daar heb ik de glaasjes in gedaan… voor het stoten.’

De Cock drukte zich weer wat omhoog en blikte opzij.

‘Weet je waar ik niet uit kom?’

‘Nou?’

‘Het motief… Wat voor motief zou Justus van Aardenburg hebben gehad om Jan Akkerman naar het leven te staan? Ik kan niets zinnigs bedenken.’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Misschien deed hij het wel in opdracht van Charles van Abbekerken?’

‘Dus in opdracht van Chemie IJsselstein?’

‘Precies.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Justus van Aardenburg,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘maakte op mij niet de indruk een man te zijn, aan wie men zo, zonder meer, een opdracht tot moord kan geven.’

Vledder lachte.

‘Waarom zouden wij erover piekeren,’ sprak hij luchtig. ‘Als Justus van Aardenburg straks een bekentenis aflegt, dan vertelt hij ons wel waarom hij die Jan Akkerman om zeep hielp.’

De Cock zweeg en blikte om zich heen.

‘Hoe had je gedacht te rijden?’

Vledder zwaaide.

‘Ik heb het op de kaart nog even nagekeken… via de A2, de Utrechtseweg en dan bij afslag Vinkeveen eraf… richting Loenen.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik houd niet van die jachtige snelwegen. De vorige keer ben ik langs de Gaasp gereden via Weesp. Dat is veel rustiger.’

‘En dan… na Weesp?’

De Cock wuifde voor zich uit.

‘Ik wijs het je wel.’

De oude rechercheur trok zijn autogordel iets los en liet zich weer onderuitzakken. Pas toen ze de stad hadden verlaten, kwam hij overeind.

Als een registrerende videocamera nam hij de omgeving in zich op. De weg langs de Gaasp had hem de vorige keer al gefascineerd. Het was alsof die vreemd kronkelende weg hem iets te vertellen had.

Voorbij Weesp gaf hij Vledder de aanwijzing om over de brug rechtsaf de Dammerweg langs de Vecht te volgen, een vrij smal klinkerpad omzoomd door bomen.

Aan de andere zijde van het water lagen woonboten en links was de Bierhut, een klein café.

De weg slingerde zich naar Nederhorst den Berg. Links lag hotel-bar-restaurant Het Wapen van Nederhorst en rechts, tussen het prille groen, schemerde het fraaie kasteeltje Nederhorst.

Gedreven door een innerlijke stem, die hem maande om vooral oplettend te zijn, nam de grijze speurder de omgeving in zich op.

Nadat ze de lange lintbebouwing van Nederhorst den Berg achter zich hadden gelaten, volgden ze de provinciale weg naar Vreeland. Bij sluis en brug ’t Hemeltje maakte de weg een scherpe bocht naar links.

Vledder, die iets te snel de bocht in ging, hield de nieuwe Golf slechts met moeite in bedwang.

De Cock keek opzij.

‘Doe je voorzichtig,’ riep hij waarschuwend. ‘We hebben alle tijd. Justus van Aardenburg zit niet op ons te wachten.’

Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Wie zoekt er ook een weg uit met zo veel bochten.’

De Cock reageerde met verbazing.

‘Vind je het hier niet prachtig? Dit is Holland op z’n mooist.’

Vledder grijnsde breed, maar gaf verder geen commentaar.

Het landschappelijk schoon was kennelijk niet aan hem besteed.

Aan het einde van de provinciale weg stuurde de jonge rechercheur de nieuwe Golf behendig door de straatjes van het pittoreske Vreeland in de richting van Loenen aan de Vecht. Hij wees voor zich uit.

‘Weet je waar we zijn moeten?’

De Cock knikte.

‘Ik heb het de vorige keer ook gevonden. Die Justus van Aardenburg heeft een werkelijk schitterend buiten, daar in Loenen aan de Vecht. Beslist een juweel. Volgens mij is die vent schatrijk.’

Vledder snoof.

‘Als men echt schatrijk is… waarom pleegt men dan een moord?’

De grijze speurder plukte aan zijn neus.

‘Misschien wel,’ sprak hij glimlachend, ‘om nog rijker te worden. De meeste misdaden worden nu eenmaal uit hebzucht gepleegd.’

Ze reden Loenen binnen en De Cock gaf aanwijzingen over de te volgen route. Hij wees schuin voor zich uit.

‘Daar… die oprijlaan.’

Vledder minderde vaart en reed langs een fraaie poort naar binnen. Het grind knarste onder de banden.

De jonge rechercheur stopte de Golf achter de fraai gestroomlijnde donkerblauwe Jaguar, die voor de ingang van het buiten stond.

De rechercheurs stapten uit en gooiden de portieren achter zich dicht.

Vledder liep bewonderend om de fraaie Jaguar heen en schoof zijn onderlip naar voren.

‘Geloof me,’ meesmuilde hij, ‘daar koop je ook een aardige doorzonwoning voor. Kijk, zoiets zou ik nog wel eens willen hebben.’ Hij liep voor de Jaguar om naar de trappen van het bordes.

De Cock riep hem terug.

‘Laten we achterom gaan. Van Aardenburg is meestal in zijn prieel te vinden.’

Vledder slenterde achter de oude rechercheur aan door een kleine laan langs de zijkant van het gebouw.

Plotseling kwam in een sjokkend looppasje vanuit de richting van het prieel een bejaarde man op klompen.

De Cock herkende hem onmiddellijk als de oude tuinman, die hij bij zijn eerste bezoek aan het buiten van Van Aardenburg had ontmoet.

Voor de beide rechercheurs bleef de oude man hijgend staan. Zijn gezicht zag lijkbleek en uit zijn ogen straalde een vreemde blik van angst, verbijstering en verwarring.

‘Hij… eh, hij is dood,’ stamelde hij. ‘Hij… eh, hij is dood.’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Wie is er dood?’ vroeg hij streng.

De vraag drong niet tot de oude man door.

‘Hij… eh, is dood,’ stamelde hij opnieuw. ‘Hij… eh, is dood.’

De Cock duwde de oude man opzij en draafde naar het prieel. Vledder volgde.

Met de open deur van het prieel in zijn hand bleef De Cock even staan. Toen ging hij voorzichtig verder.

In het prieel, links bij een kleine koelkast, lag het lichaam van een man. Hij lag op zijn buik, zijn linkerbeen was iets opgetrokken en zijn beide armen staken gestrekt naar voren.

De Cock knielde bij de man neer en trok het lichaam aan de rechterschouder iets omhoog.

Vledder hijgde in zijn nek.

‘Justus van Aardenburg?’

De Cock knikte.

‘Met drie kogels in zijn borst.’

Nadat ze met enige uitleg, de zaak van de vermoorde Justus van Aardenburg aan de plaatselijke politie hadden overgegeven, reden Vledder en De Cock met maximum snelheid van Loenen aan de Vecht naar Amsterdam terug. In het interieur van de nieuwe Golf heerste een lamlendige mineurstemming.

Vledder had ronduit geweigerd om opnieuw de slingerende route langs Vreeland en Nederhorst den Berg te rijden, maar had voor de brede A2 gekozen.

Het weer was in korte tijd verslechterd. Donkere wolken joegen langs de hemel. Ook de regen was in hevigheid toegenomen. Dikke druppels kletterden op het dak. Met hoge snelheid passerende wagens wierpen zo veel water tegen de voorruit van de Golf, dat de jonge rechercheur het uitzicht bijkans werd ontnomen.

Om aan de magie van de zwiepende ruitenwissers te ontkomen, had De Cock zich diep onderuit laten zakken.