Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Peter van Lunteren grijnsde.

‘Ik heb dat zotte verhaal van Angelique gehoord. Het komt vast en zeker uit de koker van Van Abbekerken. Dat is zo zijn manier van doen. Zo manipuleert hij zijn medewerkers.’

‘Ook de directeuren?’

Peter van Lunteren knikte nadrukkelijk.

‘Ik weet zeker dat ze alle drie zijn bloed wel kunnen drinken, maar op een of andere manier zijn ze bang voor die vieze vetzak.’

De Cock leunde weer iets achterover.

‘Ik wil nog eens met je teruggaan naar dat feestje… dat feestje voor het personeel van Chemie IJsselstein. Wanneer was dat precies?’

‘Jongstleden zaterdag twee weken geleden.’

‘Waren alle directeuren op dat feestje aanwezig?’

Peter van Lunteren knikte.

‘Zonder hun vrouwen, die lieten ze bij dergelijke personeelsfeestjes altijd thuis.’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Was die Justus van Aardenburg getrouwd?’ riep hij verrast. ‘Ik heb op zijn buiten in Loenen aan de Vecht geen vrouw gezien.’

Peter van Lunteren glimlachte.

‘Van Van Aardenburg werd gefluisterd dat hij niet zo op vrouwen was gesteld. Maar de andere directeuren hebben allen een wettige eega.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Angelique vertelde mij dat Van Abbekerken het haar op dat feestje nogal lastig maakte en ook vrij veel whisky dronk.’

Peter van Lunteren grinnikte.

‘Ze waren alle vier flink aangeschoten.’

‘Alle vier?’

Peter van Lunteren knikte.

‘Ze hebben na het beëindigen van dat feestje hun wagens dan ook wijselijk laten staan. Jan Akkerman heeft ze naar huis gereden. Dat gebeurde wel vaker… bijvoorbeeld na een rijkelijk in alcohol gedrenkte vergadering. De directeuren wonen toch alle vier op dezelfde route.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Hoe weet je dat Jan Akkerman de directeuren die avond naar huis reed? Heeft hij je dat verteld?’

Peter van Lunteren schudde zijn hoofd.

‘Ik sprak nooit met Jan Akkerman. Hij kwam ook maar zelden op onze vestiging aan de Amstel.’

‘Hoe weet je het dan?’

Peter van Lunteren gebaarde voor zich uit.

‘Angelique en ik hebben hen die avond zien instappen en met de grote Mercedes van Van Abbekerken zien wegrijden. Dat gebeurde pal voor onze neus. Wij stonden samen op de vluchtheuvel op de laatste tram te wachten.’

De Cock wreef nadenkend over zijn brede kin.

‘Jij weet iets,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘van de interne verhoudingen bij Chemie IJsselstein… Heb jij een verklaring voor de moord op Justus van Aardenburg en Jan Akkerman?’

Peter van Lunteren knikte traag.

‘Charles… Charles van Abbekerken.’

Vledder zwaaide geëmotioneerd met zijn armen.

‘Je liet hem gaan,’ riep hij verbijsterd. ‘Je liet hem gewoon gaan.’

De Cock keek Vledder verwonderd aan.

‘Over wie heb je het?’

Vledder wees naar de deur van de recherchekamer.

‘Die Peter van Lunteren.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

‘En? Had ik hem vast moeten houden? Op basis waarvan? Die lasterlijke aanklacht, waarvan ik nog geen letter op papier heb staan? Bovendien staat de wet daar geen voorlopige hechtenis op toe.’

Vledder snoof.

‘Straks is hij weer weg… ondergedoken.’ De jonge rechercheur keek De Cock argwanend aan. ‘En wat was er met jou en Angelique Sondervan vanmorgen in de Rode Leeuw?’

De Cock glimlachte.

‘Ik heb je vanmorgen toch verteld dat ik een ontmoeting had op het Damrak, maar je was zo opgewonden omdat de commissaris naar mij had gevraagd, dat je verder geen belangstelling toonde.’

‘Jij hebt dus vanmorgen op het Damrak Angelique Sondervan ontmoet?’

De Cock knikte.

‘Ik zag haar jagershoedje voor mij uit dansen. Daar ben ik achteraan gegaan. Omdat ik geen kans zag om haar voortdurend te volgen… en op die manier de schuilplaats van Peter van Lunteren te vinden… heb ik haar bij de Rode Leeuw naar binnen gedrukt en heb onder het genot van een kop koffie een praatje met haar gemaakt.’

Vledder grinnikte.

‘Je zult je wel weer uiterst galant hebben gedragen,’ sprak hij cynisch.

‘Is dat een verwijt?’ De Cock spreidde zijn handen. ‘Je ziet dat het vruchten afwerpt… Peter van Lunteren komt zichzelf melden.’

‘En je liet hem weer onbekommerd gaan… zelfs zonder naar zijn schuilplaats te vragen.’

‘Een comfortabele woonboot aan de Amstel.’

Vledder grijnsde.

‘Hoeveel comfortabele woonboten denk je dat er aan de Amstel liggen?’

De Cock lachte ontspannen.

‘Die lasterlijke aanklacht van Chemie IJsselstein interesseert mij voorlopig minder en dat zal ik meester Medhuizen, onze officier, morgen wel vertellen. Ik zal hem ook zeggen dat hij ons weer met een akelige zaak heeft opgezadeld.’

Vledder scheen niet naar hem te luisteren. De jonge rechercheur schudde nadenkend zijn hoofd.

‘Ik vind toch dat jij je ten opzichte van die Peter van Lunteren te argeloos opstelt.’

‘Hoezo?’

Vledder keek hem met een ernstig gezicht aan.

‘Die man zit ten aanzien van de directie van Chemie IJsselstein boordevol haatgevoelens en angst. En dat is een hele gevaarlijke combinatie.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Jij denkt dat een boze Peter van Lunteren vanuit zijn schuilplaats aan de Amstel stelselmatig bezig is om al de directieleden van Chemie IJsselstein en hun aanhang uit te roeien?’

Vledder strekte zijn hand naar hem uit.

‘Vind je dat zo’n gekke gedachte?’

De Cock schudde traag zijn hoofd.

‘Het is een mogelijkheid,’ sprak hij nadenkend. ‘Een mogelijkheid, die aandacht verdient.’ Hij keek naar de grote klok boven de deur en zuchtte. ‘Het is alweer knap laat.’ Langzaam kwam hij uit zijn stoel omhoog en beende naar de kapstok. Met zijn hoedje scheef op zijn hoofd kwam hij terug. ‘Ga morgen naar Westgaarde en steun mevrouw Akkerman bij de begrafenis van haar man. Noteer wie er belangstelling toont.’ Hij stak gebiedend zijn wijsvinger omhoog. ‘En laat onze nieuwe Golf staan, die heb ik nodig.’

Vledder keek hem verrast aan. ‘Jij?’

De Cock knikte. ‘Ik ga een ritje maken.’

‘Waarheen?’

‘Breukelen.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Breukelen… wat is er in Breukelen?’

De Cock grijnsde.

‘Daar woont Van Abbekerken… Charles van Abbekerken.’

In de stromende regen reed De Cock opnieuw langs de Gaasp naar Weesp. De oude rechercheur kon de route zo langzamerhand wel dromen. Maar hij genoot nu niet zo als toen hij voor de eerste keer op pad ging naar Justus van Aardenburg. Het vrolijke lentebeeld ontbrak. Bovendien had hij het gevoel dat de zaak in een stadium was gekomen, waarin hij uiterst voorzichtig diende te manoeuvreren.

Voorbij Weesp volgde hij weer de Dammerweg langs de Vecht. Het water stond hoog. De vele regen van de laatste dagen had de rivier bijna buiten zijn oevers gebracht.

Hij nam wat gas terug en vestigde zijn aandacht op het café de Bierhut links van de weg, maar na een korte overweging besloot hij door te rijden.

Nederhorst den Berg maakte een trieste, bijna verlaten indruk. Het natte, gure weer hield de mensen in hun huizen.

Bij hotel-bar-restaurant Het Wapen van Nederhorst bracht De Cock de Golf tot stilstand en nam de omgeving in zich op. Na enige tijd stapte hij uit, ging het restaurant binnen en zocht zich een plaatsje aan een tafeltje bij het raam.

Een kelner slofte naar hem toe en De Cock bestelde een kop koffie. Toen de kelner de bestelling bracht, keek de oude rechercheur naar hem op.

‘Ik ben op zoek,’ loog hij, ‘naar ene Philip Achterberg, een directeur van een groot bedrijf. Volgens mijn informatie zou hij hier ergens in Nederhorst den Berg moeten wonen.’