Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

De kelner knikte.

‘Hij woont verderop… rechts van de weg, voorbij kasteel Nederhorst.’

De Cock glimlachte dankbaar.

‘Komt hij hier vrij regelmatig in de zaak?’

De kelner schudde zijn hoofd.

‘Ik zie hem hier zelden. Een enkele keer komt hij wel eens aan de bar om iets te drinken… meestal in gezelschap van een stel andere heren.’

‘Wanneer is dat voor het laatst geweest?’

De kelner dacht even na.

‘Zo’n veertien dagen geleden… op een zaterdag. Ik herinner mij dat nog goed, omdat hij die dag onze laatste bezoeker was en ik nog een tijdje met hem aan de bar heb zitten praten.’

De Cock toonde belangstelling.

‘Waar waren op dat moment die andere heren van zijn gezelschap?’

De kelner gebaarde naar buiten.

‘Die waren al vertrokken.’ Er kwam een glimlach van herinnering op het gezicht van de kelner. ‘Ze kregen nog ruzie.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Ruzie… waarover?’

‘Wie er zou gaan rijden.’

De Cock reageerde verbaasd.

‘Er is toch altijd een chauffeur in hun gezelschap?’

De kelner knikte.

‘Toen ook. Maar een van de heren… een nogal dikke man… wilde dat de chauffeur de sleuteltjes van de wagen aan hem gaf.’

‘En?’

‘De chauffeur weigerde aanvankelijk. Maar die dikke begon te schreeuwen… deed bepaald onaardig tegen die chauffeur… dreigde zelfs met ontslag.

Daarna begonnen ook de beide andere heren zich ermee te bemoeien en eisten de sleuteltjes van de wagen op.’

‘Waarom?’

‘Ze vonden dat de dikke te ver heen was… te dronken om nog goed te kunnen rijden.’

‘Wie won?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Wie bestuurde uiteindelijk de wagen?’

De kelner haalde zijn schouders op.

‘Dat heb ik niet gezien. Daar heb ik niet op gelet. Ze gingen schreeuwend en scheldend de deur uit.’

Vledder keek hem lachend aan.

‘Hoe was het in Breukelen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik ben niet in Breukelen geweest. Zo ver ben ik niet gekomen.’

Vledder lachte opnieuw, een tikkeltje spottend.

‘Je zou er ook niemand hebben aangetroffen. Charles van Abbekerken was vanmorgen op Westgaarde bij de begrafenis van Jan Akkerman… keurig in het zwart.’

De Cock keek naar hem op.

‘Wie waren er nog meer?’

Vledder zwaaide.

‘Een hele stoet. Mevrouw Akkerman was van die enorme belangstelling voor de begrafenis van haar man heel erg onder de indruk.’ De jonge rechercheur grinnikte. ‘Ik denk dat Charles van Abbekerken al het kantoorpersoneel van Chemie IJsselstein aan de Keizersgracht in Amsterdam de strikte opdracht heeft gegeven om de begrafenis bij te wonen.’

‘De andere directeuren?’

Vledder knikte.

‘Herman Akersloot en Philip Achterberg waren er ook… beiden stemmig gekleed.’

De Cock grijnsde.

‘Ik ben erg benieuwd,’ sprak hij spottend, ‘wat Charles van Abbekerken allemaal gaat organiseren wanneer binnenkort zijn mededirecteur Justus van Aardenburg ter aarde wordt besteld. De man schijnt een voorliefde te hebben voor spektakel.’

Vledder schoof zijn onderlip naar voren.

‘Vanmorgen liet Charles van Abbekerken zich anders wel van zijn goede kant zien,’ sprak hij met enige bewondering. ‘Het bleek, dat voor de arme Jan Akkerman zelfs geen fatsoenlijke begrafenisverzekering was afgesloten. De kosten van de begrafenis worden nu voor een groot deel door Chemie IJsselstein betaald en Charles van Abbekerken heeft mevrouw Akkerman toegezegd, dat hij het salaris van chauffeur Akkerman voorlopig zal doorbetalen.’

De Cock trok een grimas. ‘Bloedgeld… of behoort Charles van Abbekerken tot het type: ruwe bolster, blanke pit?’

In de stem van de oude rechercheur trilde de twijfel.

Vledder keek de grijze speurder onderzoekend aan.

‘Jij zou toch vanmorgen naar Breukelen rijden? Ik bedoel… wat had je in het hoofd?’

De Cock maakte een schouderbeweging.

‘Ik wilde die route nog eens rijden.’

‘Je bedoelt die kronkelweg langs Weesp, Nederhorst den Berg, Vreeland?’

De Cock knikte.

‘Dezelfde route, die wij gistermiddag samen hebben gereden op weg naar Justus van Aardenburg in Loenen aan de Vecht.’

‘Met de borrelglaasjes.’

‘Precies.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

‘Maar waarom?’

De Cock antwoordde niet direct. Hij bracht zijn handen naar voren, drukte de vingertoppen tegen elkaar en zocht naar een goede formulering.

‘Een paar dagen geleden,’ begon hij voorzichtig, ‘tijdens zijn bezoek hier aan ons, gaf Herman Akersloot mij een aanwijzing… een hint. Toen ik hem bleef lastig vallen met vragen over illegale giflozingen bij Chemie IJsselstein, zei hij: “U bent een scherpzinnig man, rechercheur, toch denkt u in een verkeerde richting… een richting waaraan u zich zult vastklampen, maar die tot niets leidt. Vraag eens naar de foto’s van het personeelsfeestje.”’

Vledder knikte.

‘Dat herinner ik mij nog.’

De Cock zuchtte.

‘Omdat ik geen enkel verband zag tussen de moord op Jan Akkerman en het personeelsfeestje van Chemie IJsselstein, heb ik aan die opmerking aanvankelijk geen waarde gehecht. Ik dacht ook dat het zo’n kreet was om mij op een vals spoor te zetten. Toch bleef die opmerking van Herman Akersloot in mijn gedachten zweven en gistermorgen in de Rode Leeuw vertelde Angelique Sondervan mij, dat er op het personeelsfeestje foto’s waren gemaakt en wel door… Jan Akkerman. Angelique zei letterlijk… hij flitste maar raak.’

De blik van Vledder verhelderde.

‘Daarom bracht jij dat onderwerp ook tijdens jouw gesprek met mevrouw Akkerman ter sprake.’

De Cock knikte.

‘Ik heb de stellige overtuiging dat die foto’s iets met de dood van Jan Akkerman te maken hebben. De vraag die mij bezighoudt is… hoe? Wat heeft Jan Akkerman gefotografeerd, dat voor anderen begeerlijk of gevaarlijk was?’

Vledder keek hem wat verward aan.

‘Volgde je in verband met die foto’s van het personeelsfeestje vanmorgen de route naar Nederhorst den Berg en Vreeland?’

In zijn stem trilde ongeloof.

De Cock schudde iets geprikkeld zijn hoofd.

‘Op dat feestje,’ antwoordde hij geduldig, ‘zo weten we, zowel van Peter van Lunteren als van Angelique Sondervan, is niets bijzonders gebeurd… althans niets dat direct aanleiding kon geven tot moord. Ook de opdringerige flirt van Charles van Abbekerken ten opzichte van Angelique Sondervan kan men moeilijk als een prelude tot moord beschouwen. Ik vroeg mij dus af wat er nadien is gebeurd… dus na het feestje… iets waarbij Jan Akkerman op een of andere manier was betrokken.’

Vledder gniffelde.

‘Hij bracht als een braaf chauffeur zijn koppeltje half aangeschoten directeuren naar huis.’

De Cock knikte.

‘Dat deed hij ook… maar hij kwam vermoedelijk niet verder dan Nederhorst den Berg.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Hoe kom je daarbij?’

De Cock zwaaide voor zich uit.

‘Omdat ik vanmorgen een verrukkelijke kop koffie heb gedronken in Het Wapen van Nederhorst en een kelner mij vertelde, dat de heren directeuren die bewuste zaterdagavond daar nog een afzakkertje hadden genomen en nadien ruzie kregen over de vraag wie verder de Mercedes zou besturen.’

‘En?’

‘Wat bedoel je?’

‘Wie reed?’

De oude rechercheur trok zijn schouders op en leunde achterover in zijn stoel. Daarna gebaarde hij wat vermoeid naar de telefoon.

‘Bel eens met de rijkspolitie, die opereert in de regio Nederhorst den Berg, Vreeland, Loenen aan de Vecht en Breukelen. Vraag of er zaterdag… veertien dagen geleden… ’s avonds laat… of in de vroege ochtend van zaterdag op zondag… ergens op die route een melding is geweest van een ernstig verkeersongeval.’