Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

Vledder keek hem wantrouwend aan.

‘En?’

De Cock maakte een achteloos gebaar.

‘Ik wil eens op mijn gemak in het buiten van Justus van Aardenburg zoeken.’

‘Waarnaar?’

‘De foto’s van het personeelsfeestje.’

Vledder keek hem schattend aan.

‘Verwacht je dat die daar zijn?’

De Cock knikte traag.

‘Tenzij iemand ze reeds heeft weggehaald.’

‘De moordenaar?’

‘Bijvoorbeeld.’

Vledder boog zich iets naar hem toe.

‘Jij denkt dat Justus van Aardenburg omwille van de foto’s van het personeelsfeestje is vermoord?’

In zijn stem trilde de twijfel.

De Cock zuchtte.

‘Dat denk ik,’ sprak hij gelaten en hij streek met zijn hand door zijn grijze haren. ‘Ik heb er geen bewijzen voor, maar ik heb een sterk vermoeden dat Jan Akkerman die gehele tragedie in Vreeland heeft gefotografeerd.’

Vledder keek de oude rechercheur met grote ogen aan.

‘Je… eh, je bedoelt,’ stotterde hij geschrokken, ‘dat ongeval waarbij die Annemarie van Grevelingen de dood vond?’

De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Dat ongeval… ja.’

Vledder slikte.

‘Wat brengt je op dat idee?’

De Cock gebaarde nonchalant voor zich uit.

‘Van de vier mannen in de Mercedes was hij die avond de enige man die volkomen nuchter was. De drie anderen waren min of meer aangeschoten. Jan Akkerman had op het feestje foto’s gemaakt en had vrijwel zeker de camera, waarmee hij die foto’s had genomen, nog bij zich in de wagen.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Maar het was donker,’ riep hij uit. ‘Middernacht. Als Jan Akkerman werkelijk foto’s van het ongeval heeft gemaakt, dan moet hij flitslicht hebben gebruikt… dan moeten de anderen toch hebben gemerkt dat er werd gefotografeerd?’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Dat zal beslist,’ reageerde hij bedaard. ‘Het is alleen de vraag wanneer men zich de consequenties van het nemen van die foto’s heeft gerealiseerd. Je moet bedenken dat de anderen dronken waren en bovendien door het ongeval in een soort shocktoestand verkeerden.’

Vledder keek hem verrast aan.

‘Je wilt zeggen dat men zich pas later bewust is geworden van de gevaren, die de foto’s met zich meebrachten?’

De Cock knikte.

‘Vooral voor de dader of daders… de man die aan het stuur van de wagen zat… de man die het vermoedelijk toch wel ernstig gewonde meisje met haar brommer in het water van de Vecht wierp.’

Vledder greep naar zijn hoofd.

‘Ik begrijp nu,’ verzuchtte hij, ‘waarom Jan Akkerman moest sterven. Hij vormde voor de anderen een bijna dodelijke dreiging.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar de jonge rechercheur uit.

‘Voor welke anderen?’

Vledder telde op zijn vingers.

‘Charles van Abbekerken, Herman Akersloot…’ Hij stokte plotseling. Hij keek De Cock verward aan. ‘Maar… maar,’ hakkelde hij, ‘waarom werd dan Justus van Aardenburg vermoord?’

De Cock trok een grimas.

‘Ik denk omdat men wist of vermoedde dat hij de bewuste foto’s in zijn bezit had.’

Vledder viel ontredderd in zijn stoel terug.

‘Gestolen uit de woning van Jan Akkerman… de diefstal waarbij hij zijn vingerafdrukken achterliet.’

De Cock glimlachte.

‘Nu zijn er globaal twee mogelijkheden: óf de moordenaar heeft de bewuste foto’s gevonden en meegenomen, óf ze liggen nog steeds ergens in het buiten van Justus van Aardenburg.’

Vledder knikte traag.

‘Daarom wil jij naar Loenen aan de Vecht.’

De Cock grinnikte.

‘Inderdaad.’ Hij schudde bedroefd zijn hoofd. ‘Maar ik had wel een ellenlange uitleg nodig om je daarvan te overtuigen.’

Mevrouw Van Grevelingen wees naar een portretje van een vrolijke tiener in een lijstje op de schoorsteenmantel.

‘Annemarie was een lief kind. Ik heb nog twee andere dochters.’ Ze zuchtte diep. ‘Maar dat maakt het verlies van zo’n kind toch niet goed. Vooral de manier waarop je zo’n kind kwijtraakt, vreet aan je ziel. Ze gaat zo gezond en wel de deur uit en de volgende dag vinden ze haar in het water van de Vecht… met haar brommertje. Dat had ze pas van ons gekregen… voor haar verjaardag. En ze was er zo blij mee. Vooral de afstanden naar school. Dat deed ze eerst op de fiets. Zo’n brommertje was voor haar een uitkomst.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Waar kwam Annemarie die bewuste avond vandaan?’

‘Ze had opgepast bij kennissen van ons… jonge mensen met jonge kinderen. Annemarie paste vaak bij ze op. Ze deed het graag. Omgaan met kinderen… dat was haar lust en haar leven. In de regel is ze dan kort na middernacht weer thuis.

We maakten ons niet direct ongerust, maar toen ze er om één uur nog niet was, hebben we die kennissen gebeld. Die zeiden dat Annemarie al een uur geleden was vertrokken.’ Mevrouw Van Grevelingen slikte. ‘We hebben dat stuk weg wel tienmaal gereden… mijn man en ik. En later nog een paar maal met die kennissen van ons. We begrepen er niets van. Maar wie denkt er nu aan dat ze zo’n kind in het water smijten?’

Mevrouw van Grevelingen stond op en liep de kamer uit. Na enkele seconden kwam ze terug. Ze droeg een lange beige regenmantel met een capuchon.

‘Gaat u mee?’ vroeg ze vriendelijk.

De Cock keek haar niet-begrijpend aan.

‘Waarheen?’

Over het gezicht van mevrouw Van Grevelingen gleed een glimlach. Ze maakte een hoofdbeweging naar de deur.

‘Naar ons kerkhof. Ik wil u even het graf van Annemarie laten zien. We hebben er een mooie steen op laten plaatsen. Het is nu helemaal klaar.’

Vledder en De Cock stonden op en sjokten achter haar aan de straat op.

Het regende nog steeds… een fijne miezerige motregen. De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en schoof zijn hoedje iets naar voren.

Mevrouw Van Grevelingen wees voor zich uit.

‘Ik ga af en toe eens kijken. Ik weet dat het niets helpt, maar ik heb dan toch even het gevoel dat ik dicht bij haar ben.’

Na een paar nauwe straatjes kwamen ze aan een smalle dijk. Links was een zwart ijzeren hek met een brede beukenhaag. Mevrouw Van Grevelingen deed het hek open en liep voor hen uit over het grind.

Bij een goed verzorgd graf met een bruin gepolijste steen bleef ze staan en wees.

‘Daar ligt ze.’

De Cock las hardop.

’Annemarie van Grevelingen. Romeinen twaalf vers negentien: Mij komt de wraak toe. Ik zal het vergelden… spreekt de Heere.’

Mevrouw Van Grevelingen keek hem van terzijde aan.

‘Het is mijn tekst. Ik mocht het van mijn man op de steen van Annemarie laten zetten. Het geeft wat vrede in mijn hart. Als het pas is gebeurd, zit je vol wrok. Dan hoop je dat de politie zo’n schoft gauw pakt… en dat hij zijn gerechte straf niet ontloopt. Maar als het wat langer duurt en je beseft dat de politie die man vermoedelijk nooit zal vinden, dan is de gedachte dat een mens de wraak… de vergelding aan Hem kan overlaten, een troost.’

De Cock knikte strak voor zich uit.

‘Ik begrijp het,’ sprak hij gedempt.

Mevrouw Van Grevelingen wees naar drie fraaie tuiltjes bloemen aan de voet van de steen.

‘Alweer!’ riep ze verrast.

De Cock keek haar aan.

‘Wat bedoelt u… alweer?’

‘Sinds Annemarie is begraven, liggen er steeds bloemen op haar graf.’

‘Van wie?’

Mevrouw Van Grevelingen schudde haar hoofd.

‘Dat weet ik niet. Daar ben ik nog niet achter. Toen ik hier gisteravond om vijf uur kwam, lagen er maar twee boeketjes. Nu drie. Zeker van iemand die veel van haar heeft gehouden.’

‘Had ze een vriendje?’

Mevrouw Van Grevelingen trok haar schouders op.

‘Dat weet ik niet,’ sprak ze zacht. ‘Annemarie heeft mij er nooit iets van verteld.’ Over haar lieve gezicht gleed een zoete glimlach. ‘Maar jonge meisjes hebben zo hun geheimen.’