Albert Baantjer: De Cock en een deal met de duivel

De begraafplaats zag er triest en verlaten uit. De bloemen kleurden niet en zelfs de vogels hielden zich schuil. De Cock slenterde gebogen verder. Hij herinnerde zich dat hij eens onder exact dezelfde omstandigheden over het grind van Zorg vlied had gelopen. Maar dat was alweer jaren geleden.

Hij keek op en zag in de verte een jong stel. Ze stonden eenzaam onder een afdakje van de aula. Toen hij naderbij kwam, gleed een glimlach van herkenning over zijn gezicht.

‘Arno de Graaf,’ riep hij, ‘en onze lieftallige Stephanie van Bruggen.’

De oude rechercheur blikte om zich heen. ‘Verder is er niemand?’

Arno de Graaf schudde zijn hoofd.

‘Ik ben bij oom Alfred geweest en heb hem persoonlijk voor de begrafenis uitgenodigd. Ik had graag gewild dat hij zich met moeder in de dood wilde verzoenen.’

De jongeman schonk hem een trieste glimlach.

‘Hij weigerde te komen. Ik denk dat zijn verdriet over het verlies van zijn zoon Henry toch dieper zit dan hij toont.’

De Cock trok zijn schouders iets op.

‘Misschien slijt zijn haat en verdriet met de jaren.’

Arno de Graaf keek hem bewonderend aan.

‘U hebt de zaak mooi geklaard. Ik had nooit verwacht dat die advocaat erachter zat.’

Stephanie van Bruggen drukte zich dichter tegen haar vriend aan.

‘Arno heeft mij beloofd dat hij zich nooit meer met misdaad zal bezighouden.’

De Cock lachte.

‘Een heilzaam streven.’

‘Aanstaande zaterdag openen wij ons onze eigen bloemenzaak.

Wij hebben op een goede locatie een leuk pandje kunnen betrekken. Ik heb de nodige papieren en ik leer Arno alles over bloemsierkunst. Wist u, Arno is zeer artistiek.’

De Cock grijnsde.

‘Mag ik jullie de eerste opdracht gegeven?’

‘Graag.’

‘Stuur een mooi boeketje naar de vrouw van Jaap Domburg in Bodegraven. Met dank aan haar man.’

‘Afzender?’

‘De Cock.’

Stephanie van Bruggen keek naar hem op. Haar ogen twinkelden.

‘Met ceeooceekaa.’