Albert Baantjer: De Cock en een deal met de duivel

De Cock stootte Vledder aan.

‘Heb je Appie gehoord?’

‘Ja.’

‘Zeg via de mobilofoon tegen hem dat de man die ik verwacht, geen zak patat bij zich zal hebben.’

Vledder lachte gesmoord en gaf het bericht door.

Fred Prins meldde zich.

‘Ik lig plat op de achterbank,’ klonk het gesmoord. ‘Hier bijna direct naast mij aan deze kant van de kerk stopt een dure wagen. Ik heb niet naar het merk of het kenteken kunnen kijken… bang dat de bestuurder mij zou opmerken.’

De Cock pakte zijn eigen mobilofoon.

‘Wacht een paar tellen, tot je het portier van die wagen hebt horen dichtslaan en kijk dan waar de bestuurder heen gaat. Ik verwacht namelijk een dure wagen.’

De Cock blikte opnieuw naar de verlichte wijzerplaat van zijn polshorloge. Het was vrijwel tijd. Hij voelde hoe Vledder naast hem trilde van de spanning.

Fred Prins meldde zich weer.

‘De bestuurder loopt in de richting van de woning van die vrouw. Jullie moeten hem bijna kunnen zien.’

De Cock hield zijn oog voor een kijkgat. Er kwam een man naderbij. De Cock stootte Vledder aan.

‘Kun jij hem herkennen? Jij hebt betere ogen dan ik.’

Vledder hijgde.

‘Hij staat voor de deur.’

De Cock gaf hem een duw.

‘Eruit… grijp hem.’

Vledder sprong het busje uit. De Cock volgde.

De man bij de deur van de woning van Henriëtte Bakker draaide zich om. Ineens scheen hij zich van het gevaar bewust. Hij rende terug naar de plek waar hij zijn wagen had geparkeerd, maar trof daar Fred Prins op zijn weg.

De man vluchtte in de richting van de Westerstraat. Vanaf de Brouwersgracht naderde een wagen met grote snelheid.

De vluchtende man stak de weg over. Remmen gierden. Met een klap werd hij tegen de straat gesmakt.

Fred Prins was het eerst bij hem. Daarna Vledder. De jonge rechercheur boog zich over de bewusteloze man. Met een blik vol ongeloof keek hij omhoog naar De Cock.

‘Het is Van Hardenberg,’ stamelde hij. ‘Meester Van Hardenberg.’

De Cock knikte.

‘Advocaat van de Tentakels.’

De Cock had zijn jonge collega’s die, zoals hij dat noemde, aan het slotakkoord van het drama hadden meegewerkt, uitgenodigd voor een hapje en een drankje bij hem thuis.

Dick Vledder, Fred Prins en Appie Keizer waren al vaker te gast geweest en kenden de huiselijke gezelligheid die mevrouw De Cock wist te scheppen.

De Cock zelf maakte een rustige, ontspannen indruk. Nu de zaak eenmaal tot een einde was gekomen, waren alle emoties bij hem weggeëbd.

De grijze speurder bedacht hoeveel moorden hij in zijn lange loopbaan bij de recherche had behandeld. Toen hij aan dokter Rusteloos eens vroeg hoeveel gerechtelijke secties hij al had uitgevoerd, antwoordde de patholoog-anatoom: ‘Als ze nog leefden, zou je er een aardig dorp mee kunnen bevolken.’

Zoveel, overwoog hij, waren het er niet, maar hij kon toch terugzien op een lange stoet slachtoffers van moord en geweld.

Aan sommigen dacht hij met weemoed terug.

Anderen waren uit zijn geheugen gegleden.

De Cock had voor deze bijzondere gelegenheid een werkelijk verrukkelijke cognac uit zijn voorraadje opgediept en vulde met zichtbaar welbehagen de diepbolle glazen.

Mevrouw De Cock had, zoals gebruikelijk, haar vele culinaire vaardigheden aangewend en serveerde louter lekkernijen.

Het was natuurlijk de onstuimige Vledder die zijn ongeduld niet kon bedwingen. Hij boog zich uit zijn fauteuil. Het diepbolle glas nog onaangesproken in de hand.

‘Gisteravond in dat busje zei je tegen mij: als de man die zich straks aan de woning van Henriëtte Bakker meldt, een groene sjaal bij zich heeft, een gedroogd cannabisblad en Arabische gom… dan is dat voor mij voldoende.’

De Cock knikte traag. ‘Het was voldoende.’

‘Hij had die bij zich?’

De Cock knikte opnieuw. ‘Ik heb het spul in beslag genomen.’

‘Heb je ook voor politiebewaking in het ziekenhuis gezorgd?’

‘Nee.’

Vledder zwaaide geëmotioneerd. ‘Hij loopt zo weg uit het amc.’

De Cock nam een slok van zijn cognac. Zijn gezicht stond ernstig.

‘Meester Van Hardenberg loopt niet weg… loopt waarschijnlijk nooit meer weg. De behandelende artsen vrezen dat hij door het ongeval een dwarslaesie heeft opgelopen.’

‘Dan is hij de rest van zijn leven verlamd?’

De Cock knikte vaag. ‘Gekluisterd aan een rolstoel.’

‘Mocht je hem verhoren?’

De Cock zuchtte. ‘Ik heb vanmorgen meer dan twee uur aan zijn ziekbed gezeten en met hem gesproken. Heel ontspannen. Meester Hardenberg sprak alsof hij niet zelf het voorwerp van onderzoek was, maar of hij een verslag gaf over een heel andere man.’

‘Heeft hij bekend?’

‘Uitgebreid. Zeer gedetailleerd. Er zijn geen vraagpunten meer.’

Vledder keek hem schuins aan. ‘Jij wist al dat meester Van Hardenberg de moordenaar was?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Mijn belangstelling ging veel meer uit naar Gerard van Akkeren. Hij was een man die de vier vrouwen kende en hun vertrouwen genoot. En dat was nodig.

Sinds de dood van hun mannen waren de weduwen erg op hun veiligheid bedacht. Zij zouden een wildvreemde nooit in hun woning hebben toegelaten.’

‘Dat was jouw criterium… de moordenaar moest het vertrouwen van de vrouwen genieten.’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Beslist. De moordenaar moest iemand zijn die gemakkelijk toegang tot de vrouwen had. Zo’n man was Gerard van Akkeren. Maar ik kon bij hem geen motief vinden. Bovendien was hij geen sterke persoonlijkheid. Hij was veel meer de man die voor eenieder klusjes opknapte.’

‘En Alex Achterberch… de vader van Henry?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Die had wel een aanwijsbaar motief ten aanzien van de Tantetjes, maar de vrouw van Pedro de Jaager kende hij niet eens.’

Vledder zette zijn glas neer. ‘Hoe kwam je er dan toe om meester Van Hardenberg te verdenken?’

De Cock leunde iets achterover. ‘Na de liquidatie van Pedro de Jaager beschuldigde hij ons van “lekken”. Wij zouden de moordenaars over de vrijlating van Pedro de Jaager hebben ingelicht.

Het was een dwaze beschuldiging, waarover ik mij nogal heb opgewonden. Pedro de Jaager was door de narcoticabrigade gearresteerd en daarna aan ons overgedragen. Welk belang zouden wij hebben om Pedro de Jaager te laten liquideren? Later bedacht ik dat ook meester Van Hardenberg van de vrijlating van Pedro de Jaager op de hoogte was en dat de moordenaars ook door hem konden zijn ingelicht.’

Vledder grinnikte. ‘Ik herinner mij dat jij hem dat ook duidelijk hebt gezegd. Meester Van Hardenberg reageerde toen fel op jouw beschuldiging.’

De Cock knikte. ‘Vanmorgen heb ik hem daar weer eens op gewezen.’

‘En?’

‘Hij bekende.’

‘De opdracht kwam dus niet van de Tantetjes.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘De Tantetjes hadden met de liquidatie van Pedro de Jaager niets te maken. Het was meester Van Hardenberg die de opdracht gaf. De arrestatie van Pedro de Jaager vond door de Narcoticabrigade plaats in het kantoor van meester Van Hardenberg. De wagen van Pedro de Jaager stond op de Keizersgracht aan de wallenkant… pal bij dat kantoor. Toen wij hem in vrijheid stelden, nam Van Hardenberg Pedro de Jaager mee naar zijn kantoor en liet hem in de wachtkamer achter. Van Hardenberg belde vanuit zijn kantoor naar Henry Achterberch en gaf hem de juiste gegevens over merk en kenteken van de auto en de plek waar de liquidatie zou kunnen plaatsvinden.’

‘Afrit Maarssen.’

‘Precies.’

‘Hoe kende hij Henry Achterberch?’

‘Via Pedro de Jaager. Die had hem in het verleden als eens opdracht tot liquidaties gegeven. Daarvan was Van Hardenberg op de hoogte.’

‘Wat een smeerlap.’