Albert Baantjer: De Cock en een deal met de duivel

‘Aan mevrouw De Jaager vragen waarom zij haar vette nabestaandenpensioen heeft afgekocht.’

‘Kan dat niet per telefoon?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik wil haar gezicht zien.’

Het regende niet meer. Het landschap baadde in bleek zilver maanlicht. Zo nu en dan schoof een donkere regenwolk langs de maan en verduisterde de omgeving. De Cock keek geboeid naar het spel van licht en donker. Iets dergelijks, besefte hij, had zich in zijn hoofd afgespeeld.

Vledder joeg de Golf met hoge snelheid over de bijna verlaten A2.

Tot zijn verwondering had De Cock geen enkel commentaar.

De jonge rechercheur blikte opzij.

‘Ze slaapt waarschijnlijk al.’

De Cock knikte.

‘Dan bellen we net zolang en hardnekkig tot ze wakker wordt.’

‘Ik weet echt niet wat je bezielt.’ Er lag een tikkeltje wanhoop in zijn stem. ‘Dit kan toch morgen ook? Ik had eindelijk wel eens vroeg naar bed gewild.’

De Cock staarde door de voorruit.

‘Als we deze zaak hebben geklaard, mag jij slapen… desnoods vierentwintig uur achter elkaar.’

Vledder grijnsde.

‘Dan kan ik het voorlopig wel vergeten. We zijn er naar mijn gevoel nog lang niet uit.’

De Cock reageerde niet.

Na een halfuurtje verlieten ze de A2 en reden naar de afslag waar nog maar pasgeleden Pedro de Jaager, de leider van de Tentakels, het leven liet. De oude rechercheur bedacht dat daarmee de ellende in feite was begonnen… een gewelddadige prelude tot een reeks afschuwelijke moorden. De vraag die hem al dagenlang bezighield: waar lag ergens het verband… wie bepaalde het noodlot van de slachtoffers.

De Cock drukte zich omhoog en nam de omgeving van Maarssen in zich op. Op het moment dat Vledder de Golf voor de villa van Pedro de Jaager langsreed om te parkeren, brulde hij.

‘Stop.’

Vledder remde onmiddellijk.De grijze speurder gleed uit de Golf en rende over het grind van de oprijlaan. Angstig keek hij voor zich uit. De voordeur stond wijdopen en het licht van de hal wierp schaduwen door de spijlen van het bordes.

Vledder kwam lichtvoetig achter hem aan.

Met twee treden tegelijk stormde De Cock het bordes op en rende via de hal en een brede gang naar de kamer met het uitzicht over de Vecht.

Hijgend bleef hij staan en keek rond.

Naast de geriefelijke fauteuils lag het lichaam van een vrouw.

Haar benen, gestoken in een modieuze spijkerbroek, waren iets gespreid. Haar schoenen staken met de punten omhoog. Een fraai zilveren medaillon was van haar borst gegleden.

De Cock hurkte bij haar neer en bezag de scherpe strangulatiestriemen in haar hals rond een groenzijden sjaal.

Vledder boog zich over De Cock. De adem van zijn jonge collega kriebelde in zijn nek.

‘Mevrouw De Jaager,’ hijgde hij.

De Cock knikte.

‘Gewurgd.’

Vledder wees met een trillende hand.

‘En op haar voorhoofd kleeft een gedroogd cannabisblad.’

Ze reden in mineurstemming terug naar Amsterdam. De Cock staarde somber voor zich uit. Het maanspel van licht en donker boeide hem niet meer. Het licht in zijn hersenen, bedacht hij, had eerder moeten schijnen, dan had mevrouw De Jaager nog geleefd. ‘De derde vrouw in twee dagen,’ lispelde hij hardop.

De oude rechercheur voelde zich ellendig en vooral verdrietig.

Een gevoel van schuld kroop onder zijn schedeldak. De dood van mevrouw De Jaager had hem diep geschokt. Hij had er niet op gerekend dat de moordenaar zo snel weer zou toeslaan.

Vledder blikte opzij. ‘Onze collega’s van Gooi-en Vechtstreek waren dolblij dat wij deze moord in behandeling willen nemen.

Ze zagen er echt tegenop.’

De Cock bromde.

‘Voor wat hoort wat. Zij hebben de moord op Henry Achterberch op zich genomen.’

Vledder zette de ruitenwissers aan. Het begon weer te spetteren.

‘Hoe lang gaat dat nog door?’ verzuchtte hij. ‘Hoeveel van die gedroogde cannabisbladen heeft de moordenaar nog in voorraad?’

De Cock reageerde niet. Zijn gezicht stond strak en zijn hersenen werkten koortsachtig aan een plan. Hij kneep zijn lippen op elkaar. Verbeten. Hij beloofde zichzelf plechtig de moordenaar te vangen… compleet met een gedegen bewijslast.

Ze reden Amsterdam binnen.

Vledder gebaarde voor zich uit.

‘Waar wil je heen? Naar de kit?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Zet mij af op de Noordermarkt.’ Hij tikte zijn jonge collega op de schouder. ‘Ga met de Golf naar huis. Slaap goed uit… dan zie ik je morgenavond om zeven uur weer aan de kit.’

‘En jij?’

De Cock grijnsde.

‘Ik ga een praatje maken met Henriëtte Bakker.’

Vledder keek hem van opzij aan.

‘Weet je hoe laat het is?

‘Diep in de nacht.’

‘Die slaapt.’

De Cock zuchtte.

‘Als ze nog leeft… trommel ik haar met veel bombarie uit bed.’

Rechercheur De Cock zat naast Vledder op de Noordermarkt in de donkere laadruimte van een oude gammele bestelbus met op de buitenkant als opschrift de naam van een niet-bestaand aannemersbedrijf. Hij had, zoals vaker, de oude bestelauto tijdelijk van het hoofdbureau te leen. Het onooglijke busje werd door de rechercheurs van kamer 19 zo nu en dan als geheime observatiepost gebruikt.

Door een kijkgat kon hij aan de overkant van de weg de toegangsdeur tot de woning van Henriëtte Bakker zien. De gordijnen voor de ramen van haar woonkamer waren gesloten, maar aan de zijkanten kon men het licht zien branden.

De Cock voelde zich nerveus. De spanning trilde in de uiteinden van zijn zenuwen. Hij hoopte vurig dat zijn opzet zou slagen… dat bij de dader geen argwaan was gewekt. Maar helemaal zeker was hij niet.

De oude rechercheur had weer eens een beroep gedaan op zijn collega’s Appie Keizer en Fred Prins. Zoals steeds hadden zij blijmoedig hun medewerking toegezegd. Appie Keizer acteerde opnieuw als een in lompen gehulde oude zwerver.

Fred Prins zat op de achterbank van een versleten Amerikaanse Ford. De schrootwagen stond aan de zijkant van de Noorderkerk met een goed uitzicht op de woning van Henriëtte. Vriend en collega Fred Prins was gespierd, groot en krachtig. Bovendien had hij een goede conditie. De Cock had hem er graag bij.

Vledder stootte hem in het donker aan.

‘Loopt ze geen gevaar?’

‘Wie?’

‘Die Henriëtte Bakker.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ze is er niet.’

‘Wat?’

De Cock glimlachte.‘Ik heb haar ergens ondergebracht. Ver weg en veilig.’

Vledder reageerde verward.

‘En ze moet als lokaas dienen.’

De Cock knikte.

‘Dat doet ze ook.’

‘Als ze er niet is?’

‘Dat weet de dader niet. Die gaat ervan uit dat ze gewoon thuis is.’

‘En je bewijs?’

De Cock ademde diep.

‘Als de man,’ legde hij uit, ‘van wie ik verwacht dat hij straks aan de deur van de woning van Henriëtte Bakker komt… een groene zijden sjaal bij zich heeft en een gedroogd cannabisblad met Arabische gom… dan is dat voor mij voldoende.’

De oude rechercheur zweeg even.

‘De rest,’ sprak hij grimmig, ‘krijg ik er wel uit.’

‘Hoe laat verwacht je hem?’

De Cock blikte op de verlichte wijzerplaat van zijn polshorloge.

‘Als hij op tijd is, hebben we nog een kwartier.’

‘Weet je zeker dat hij komt?’

De Cock reageerde geprikkeld.

‘Weet jij hoe een koe een haas vangt?’ snauwde hij ongewild.

‘Ik reken erop dat hij komt. Volgens mij heeft hij daartoe een goede reden. Henriëtte Bakker is de laatste weduwe nog in leven… voor hem een gevaarlijke getuige.’

De mobilofoon in de binnenzak van zijn regenjas kraakte.

De stem van Appie Keizer kwam door.

‘Het is hier op de hoek vrij moeilijk om iemand op te merken. Te druk. Er schijnt hier ergens in de buurt een snackbar te zijn. Ik zie voortdurend mensen met zakken patat.’