Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

‘Door hun echtgenoten.’

De Cock knikte met een grijns.

‘Een goede voorzorgsmaatregel. Hun echtgenoten zijn inmiddels beiden overleden… geliquideerd, in het jargon van de drugswereld.’

Het gezicht van Jaap Domburg versomberde.

‘Waren het drugsbaronnen?’

‘Zoiets. De dood van de vrouwen heeft voor de maatschappij een prettige bijkomstigheid. Zij behoeven geen pensioenen uit te keren.’

Jaap Domburg schudde zijn hoofd.

‘Dat speelt geen rol. De verzekeringen zijn afgekocht.’

‘Wanneer?’

‘Ruim een jaar geleden.’

‘Kan dat?’

‘Zeker. De dames kunnen dat pensioen afkopen.’

De Cock keek hem schuins aan.

‘Zijn die twee vrouwen persoonlijk naar Bodegraven gekomen om de zaak met u te regelen?’

Jaap Domburg schudde opnieuw zijn hoofd.

‘Ze stuurden iemand met getekende verklaringen.’

‘Wie was dat?’

Jaap Domburg griste met een routinegebaar een lederen agenda uit de binnenzak van zijn colbert en keek.

‘Van Akkeren… ene Gerard van Akkeren.’

De Cock had moeie voeten. Ze waren er ineens, onaangekondigd. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een hoek van zijn bureau.

Met een van pijn vertrokken gezicht bevoelde hij zijn kuiten.

Het was alsof geniepige kleine duiveltjes uit pure boosaardigheid met duizend spelden in zijn kuiten prikten. Het kende de pijn, die uit de holten van zijn voeten kwam, langs zijn hielen omhoog trok en zich vastzette in zijn kuiten. Hij wist ook wat de pijn betekende. Telkens als de zaken slecht verliepen, als zijn onderzoeken dreigden te verzanden en als hij het gevoel had volkomen in het duister te tasten, gaven de helse duiveltjes acte de présence.

Vledder keek hem bezorgd aan.

‘Is het weer zover?’

De Cock knikte en sloot zijn ogen. Enkele minuten bleef hij zo zitten. Zijn markante gezicht leek een stalen masker. Om de pijn te verdrijven zette hij zijn tanden in zijn onderlip.

‘Het gaat wel weer over,’ sprak hij mat. ‘Het duurt nooit zo lang.’ De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Ik heb vannacht ook veel te kort geslapen. Hooguit een uur of vier.’ Op het gezicht van de grijze speurder brak een glimlach door. ‘Dat kun je het oude lijf van mij ook niet meer aandoen.’

Vledder rekte zich geeuwend uit.

‘Dat heeft niets met een oud lijf te maken,’ sprak hij kreunend.

‘Ik heb vanmorgen sinds ik opstond ook het gevoel dat ik niet veel meer ben dan een lome zak met rammelende botten.’

De Cock lachte. Gedeelde smart is halve smart. De pijn in zijn kuiten trok langzaam weg. Voorzichtig tilde hij zijn benen van zijn bureau en rolde zijn stoel naar voren.

‘We zullen ondanks onze lichamelijke mankementen toch verder moeten met deze zaak.’

Vledder trok een mistroostig gezicht.

‘Hoe?’

‘Laat je fantasie werken.’

‘Dat probeer ik,’ antwoordde Vledder. ‘Wat doen we bijvoorbeeld met het gegeven van die Jaap Domburg uit Bodegraven?’

‘Het gebeurt wel meer dat mensen hun levensverzekering afkopen. Dat behoeft op zich niets te betekenen. Ik vind het toch wel attent van die Jaap Domburg dat hij ons dat gegeven heeft aangereikt.’

‘Hij vond het vreemd dat de beide dames die hun nabestaandenpensioen hadden afgekocht, kort na elkaar overleden.’

De Cock glimlachte.

‘Ik begrijp het wel. Die dramatische tekst van Arno de Graaf in de rouwadvertentie van Aleida de Waal… door-moordenaarshand-van-ons-weggerukt… zal hem hebben geprikkeld. We mogen Arno de Graaf voor die tekst wel dankbaar zijn. Ik denk dat Jaap Domburg anders niet had gereageerd.’

Vledder staarde hem peinzend aan.

‘Toch opmerkelijk dat opnieuw de naam Gerard van Akkeren opduikt.’

De Cock knikte.

‘Hij knapte karweitjes voor de Tantetjes op.’

‘Alleen voor de Tantetjes?’

De Cock keek hem verrast aan. De opmerking van zijn jonge collega bracht het raderwerk van zijn denken ineens op volle toeren. Het was alsof een gordijn werd weggetrokken en helder zonlicht de duisterste plekken van zijn hersenen belichtte. Alleen voor de Tantetjes. Hij herhaalde de vraag in zijn gedachten en schudde zijn hoofd. Niet alleen voor de Tantetjes.

De grijze speurder strekte zijn arm naar Vledder uit.

‘Bel die Jaap Domburg op.’

De jonge rechercheur reageerde verward.

‘Nu?’

‘Ja.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Die man is nog niet eens thuis.’

De Cock blikte op zijn horloge.

‘Hoe lang geleden ging hij hier weg?’

‘Een goed uur.’

De Cock reageerde heftig.

‘Zo ver is Bodegraven niet.’

Vledder spreidde zijn handen.

‘Wat wil je dan?’

‘Jaap Domburg vragen of via die Gerard van Akkeren ook nog andere nabestaandenpensioenen van vrouwen zijn ingetrokken.’

‘Is dat belangrijk?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Vraag aan Jaap Domburg ook of de tekst van de verklaringen waarin de beide vrouwen om de afkoop verzochten, identiek zijn… in dezelfde bewoordingen zijn gevat.’

Vledder keek naar hem op.

‘Nog meer?’ vroeg hij geprikkeld.

‘Als mij nog iets te binnen schiet, dan bellen we hem opnieuw.’

De jonge rechercheur schoof met duidelijke tegenzin het telefoontoestel naar zich toe en koos het nummer in Bodegraven.

De Cock stond van zijn stoel op en begon door de recherchekamer te ijsberen. Hij voelde zich nerveus. De ideeën in zijn hoofd kregen een steeds vastere vorm. Hij voelde zich een roofdier dat zijn prooi ruikt.

Vledder legde na een kort gesprek de hoorn op het toestel terug.

De Cock liep naar hem toe.

‘Is hij nog niet thuis?’

De jonge rechercheur gebaarde naar te telefoon.

‘Jaap Domburg heeft geen administratie aan huis. Om het na te kijken moet hij naar zijn kantoor in Bodegraven op de Nieuwe Markt.’‘Doet hij dat?’

Vledder knikte.

‘Domburg was heel bereidwillig. Hij zei het een eer te vinden iets te mogen doen voor de beroemde rechercheur De Cock. Als hij iets heeft gevonden, belt hij terug. Maar het kan wel even duren.’

De grijze speurder schudde zijn hoofd.

‘Ik ben niet beroemd,’ mekkerde hij. ‘Ik doe alleen mijn werk.’

De Cock begon opnieuw door de recherchekamer te stappen.

De onrust in zijn borst steeg, kneep in de aderen rond zijn hart.

Hij was niet meer in staat verder te denken.

Na ruim een halfuur rinkelde de telefoon op het bureau van De Cock. Vledder pakte de hoorn op, luisterde en maakte aantekeningen. De Cock bleef gespannen bij hem staan.

Toen het telefoongesprek was beëindigd, keek hij zijn jonge collega verwachtingsvol aan.

‘En?’

Vledder ademde diep.

‘Nog twee vrouwen hebben rond diezelfde tijd hun nabestaandenpensioen afgekocht.’

‘Wie?’

‘Mevrouw Josefi ne de Jaager en Henriëtte Bakker.’

De mond van De Cock viel halfopen.

‘En… eh, en de tekst van hun geschreven verklaringen?’ vroeg hij stotterend.

Vledder knikte.

‘Exact dezelfde bewoordingen.’

Enige ogenblikken bleef de grijze speurder besluiteloos staan, toen stapte hij naar de kapstok en wurmde zich in zijn regenjas.

Vledder kwam hem na.

‘Waar ga je heen?’

De Cock keerde zich naar Vledder.

‘Waar gaan wij heen,’ verbeterde hij.

Vledder knikte.

‘Oké, waar gaan wij heen?’

‘Maarssen.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Daar komen we net vandaan.’

De Cock wees naar de klok.

‘Dat is alweer enkele uren geleden.’

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

‘Wat wil je dan in Maarssen?’

De Cock schoof zijn oude hoedje op zijn hoofd en liep naar de deur.