Albert Baantjer: De Cock en een deal met de duivel

De Cock zuchtte.

‘Die advertentie is gisteren nog door Aleida de Waal opgegeven. Ze zal daarbij nooit hebben gedacht dat haar naam op dezelfde pagina zou staan.’

Hij keek zijn jonge collega onderzoekend aan.

‘Wat zie je er belabberd uit,’ sprak hij bezorgd. ‘Je hebt een gezicht van oude lappen.’

Vledder reageerde fel.

‘Weet je hoe laat ik vannacht naar mijn bed ging… drie uur.

En ik kon de slaap niet vatten omdat die idiote zaak door mijn hoofd bleef malen.’

De Cock glimlachte.

‘Leverde dat malen nog iets op?’

‘Wat bedoel je?’

‘Een briljante gedachte?’

Vledder liet het blauwe scherm van de monitor doven en schoof het toetsenbord van zijn computer ver van zich af.

‘Ik… eh, ik weet niet of jij het een briljante gedachte vindt,’ sprak hij aarzelend, ‘maar volgens mij is er maar één man die een motief heeft voor zowel de moord op Anna-Marie de Graaf als Aleida de Waal.’

‘Wie?’

‘Alfred Achterberch, de vader van Henry.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Jij had, meen ik, al vanaf de eerste kennismaking een hekel aan die Alfred Achterberch?’

Vledder weifelde.

‘Een hekel… ik vond hem een vreemde man. Een man met ongewone reacties.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Alfred Achterberch acht beide vrouwen… de Tantetjes, verantwoordelijk voor het mislukken van zijn zoon. En dat steekt hij niet onder stoelen of banken.’

Vledder knikte.

‘Misschien dat hij aanvankelijk alleen zijn zuster Anna-Marie heeft willen straffen, maar toen zoon Henry werd omgebracht, besloot hij om voor haar aandeel ook Aleida de Waal te doden.’

De Cock dacht na.

‘Ik… eh, ik kan er eerlijk gezegd niets tegen inbrengen,’ sprak hij vlak. ‘Haat, gekrenkte trots… redelijke motieven voor moord. We zullen Alfred Achterberch nog eens stevig aan de tand voelen.’

De grijze speurder stak zijn wijsvinger omhoog.

‘Heb je het rapport van onze wapendeskundige al binnen?’

Vledder knikte.

‘Vanmorgen. Het is positief. De kogels die Pedro de Jaager troffen, komen uit de kalasjnikov van Henry Achterberch.’

De Cock glimlachte.

‘Mooi. Heb je het al doorgebeld naar onze collega’s van de regio Gooi-en Vechtstreek?’

‘Direct toen ik het rapport binnen had. Ze waren er bijzonder blij mee. Ik heb ook volledig opening van zaken gegeven.’

‘Keesie de Scheurder?’

Vledder knikte.

‘Ze zouden Cornelis van Dammen met zijn aliassen op de telex zetten. En als morgen dokter Rusteloos de kogels uit het lijf van Henry Achterberch heeft gepeuterd, en ook die komen uit de kalasjnikov, dan zijn ze bereid om die zaak bij hen te voegen.’

De Cock glunderde.

‘Prachtig,’ jubelde hij. ‘Zijn we daar van af. Rest ons de moord op de Tantetjes. En als…’

Verder kwam hij niet. Zonder te kloppen stapte een vrouw de grote recherchekamer binnen. In haar rechterhand hield ze een opgerolde krant.

De Cock schatte haar op achter in de veertig. Ze droeg een beige regenjas, die tot ver onder haar knieën reikte. Haar helblond geverfde haren waren geknipt in een pony-kapsel.

Ze keek van De Cock naar Vledder en terug.

‘Wie van de heren,’ vroeg ze bedeesd, ‘behandelt de moord op Aleida de Waal?’De Cock wees naar de stoel naast zijn bureau. ‘Dat doen wij samen,’ sprak hij vriendelijk. ‘Gaat u hier maar zitten.’

Ze nam plaats, knoopte haar jas los en vouwde de krant open.

Met trillende hand wees ze op de rouwadvertentie.

‘Is die Anna-Marie de Graaf-Achterberch, net als Aleida de Waal, ook vermoord?’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘Waarom vraagt u dat?’

‘Het staat er niet bij.’

De Cock keek haar glimlachend aan. ‘Wie bent u… en vanwaar uw belangstelling?’ ‘Ik… eh, ik ben Henriëtte… Henriëtte Bakker, weduwe van Piet Bakker.’ ‘Waarom wilt u weten of Anna-Marie de Graaf ook werd vermoord?’

Henriëtte Bakker vouwde de krant weer dicht. ‘Omdat ik daar bang voor ben.’

‘Dat begrijp ik niet.’

Henriëtte Bakker verschoof iets op haar stoel. ‘Ik woon op de Noordermarkt, praktisch bij mevrouw De Graaf om de hoek. Ik deed wel eens boodschappen voor haar en haar vriendin Aleida de Waal.’

‘Wat voor boodschappen?’

Het gezicht van Henriëtte Bakker versomberde nog meer. In haar ogen lag een treurige blik.

‘Mijn man, Piet Bakker, heeft vroeger met de man van mevrouw De Graaf samengewerkt.’

‘In welk verband?’

‘Ze dealden.’

‘In de groep Tentakels?’

Henriëtte Bakker knikte. ‘Zo noemden ze zich… Tentakels, omdat ze nogal wat vertakkingen kenden. Er kwam oorlog in de groep en toen is er een stel gesneuveld. Daar was mijn man ook bij. Ze vonden zijn lijk naast de snelweg bij Den Haag… doorzeefd met kogels.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Iets dergelijks overkwam ook de man van mevrouw De Graaf en de man van Aleida de Waal.’

‘Dat weet u?’

‘Dat is mij verteld.’

‘Mevrouw De Graaf nam na de dood van haar man contact met mij op. Ze wilde zelf in de handel gaan en vroeg of ik haar wilde helpen.’

‘Boodschappen?’

Henriëtte Bakker zuchtte. ‘U mag dat zelf invullen.’

De Cock gniffelde. ‘Wie wist dat u wel eens… eh, boodschappen voor mevrouw De Graaf deed?’

‘Aleida de Waal en vermoedelijk nog anderen.’

‘Wie?’

Henriëtte Bakker trok een bedenkelijk gezicht. ‘Het is een raar wereldje. Hoewel je het niet zou denken, wordt er veel gekletst. Men pocht over geld en invloed. Men rijdt in dure auto’s, koopt luxe buitenverblijven in Zuid-Frankrijk of Spanje.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Ik vroeg niet hoe dat wereldje eruitziet. Dat weet ik wel. Ik vroeg wie wisten dat u wel eens boodschappen voor mevrouw De Graaf deed.’

Henriëtte Bakker liet haar hoofd zakken en snikte. Tranen drupten op de gevouwen krant op haar schoot.

‘Dat weet ik niet. Misschien heeft iemand gekletst… expres of per ongeluk. Je verrader slaapt nooit.’

Ze keek hem met een betraand gezicht aan.

‘Ik ben bang… bang dat mij hetzelfde overkomt als mevrouw De Graaf en Aleida de Waal. Zij waren kiene vrouwen, heel voorzichtig… altijd beducht voor verraad.’

‘Toch vond hun moordenaar hen.’

Henriëtte Bakker zuchtte diep.

‘Ik ben niet zo kien. Ik ben veel hulpelozer dan die twee. U moet mij beschermen.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat kan ik niet. Ik kan geen kordon politiemensen om u heen zetten. Misschien kunt u ter bescherming de hulp inroepen van de neef van mevrouw De Graaf… Henry Achterberch?’

Henriëtte Bakker plukte een zakdoekje uit de mouw van haar regenjas en droogde haar tranen.

‘Henry is een gevaarlijke, onbetrouwbare jongen. Er kleeft bloed aan zijn handen.’

‘Hoe weet u dat?’

Henriëtte zwaaide afwerend.

‘Laten we het onderwerp Henry rusten.’

De Cock maakte een verontschuldigend gebaar.

‘Ik heb u wat voorgelogen. Ik wilde alleen uw reactie peilen. Henry kan u niet meer beschermen. Hij is dood… gisteravond vermoord met zijn eigen wapen.’

Er kwam een grijns om de mond van Henriëtte Bakker.

‘Verbaast mij niets.’

‘U zou een beroep kunnen doen op Arno.’

Henriëtte schudde haar hoofd.

‘Liever niet. Arno lijkt op zijn vader. Hij is alleen wat slimmer.’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Ik weet niet wie ik dan nog moet aanbevelen. Hebt u zelf geen enkel idee vanwaar het gevaar dreigt?’

Henriëtte Bakker strekte haar rug.

‘Ik heb de laatste keer dat ik mevrouw De Graaf bezocht in haar appartement op de Brouwersgracht, een man gezien… Gerard van Akkeren.’

De Cock keek haar scherp aan.‘Kent u die?’