Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

‘Dat begreep ik,’ reageerde De Cock simpel.

De oude lijkschouwer gebaarde naar de dode.

‘Nog niet zo lang. Ik schat hooguit een uur. Haar lichaamstemperatuur is nog hoog.’

Hij keek naar De Cock op.

‘Je hebt de dader van de vorige nog niet gepakt?’

De grijze speurder schudde zijn hoofd.

‘Dan had deze vrouw nog geleefd,’ sprak hij somber. ‘Het is een vrijwel identieke moord.’

Dokter Den Koninghe knikte begrijpend. Hij wees nog eens naar de dode op de vloer.

‘Ik vind dat cannabisblad op haar voorhoofd toch heel decoratief.’

Met een lach op zijn gezicht lichtte de oude lijkschouwer tot afscheid zijn garibaldihoed, draaide zich om en liep het vertrek uit.

De Cock keek hem enige ogenblikken na. Daarna wendde hij zich tot de fotograaf, die zijn Hasselblad behoedzaam in zijn koffertje teruglegde.

‘Ben je klaar?’

Bram van Wielingen knikte.

‘Morgen heb je de foto’s bij je op het bureau. Hoe vond je mijn vorige prenten?’

‘Prima.’

De fotograaf pakte zijn koffertje op, groette tot afscheid en liep het vertrek uit. Vrijwel op hetzelfde moment kwam Ben Kreuger binnen.

De dactyloscoop wuifde naar De Cock en keek naar de dode vrouw op de vloer.

‘Dezelfde moordenaar?’

De Cock knikte.

‘Vrijwel zeker.’Ben Kreuger nam uit zijn koffertje een kleine plastic pot met aluminiumpoeder en zijn dassenharen kwast en begon aan de deurstijlen. Met zwart folie nam hij de door het aluminiumpoeder zichtbaar geworden vingerafdrukken over en bekeek ze aandachtig.

Verrast liep hij naar De Cock toe en liet het stuk folie zien.

‘Ik zal het uiteraard nog moeten verifiëren,’ sprak hij met ingehouden spanning, ‘maar ik ben er bijna van overtuigd dat ik dezelfde vingerafdruk ook in dat appartement aan de Brouwersgracht heb gevonden.’

De Cock bekeek de folie.

‘Heb je die vingerafdruk kunnen thuisbrengen?’

Ben Kreuger schudde zijn hoofd.

‘Hij kwam in onze collectie niet voor.’

‘Zoek eens op de naam Gerard van Akkeren.’

De dactyloscoop pakte zijn pen en noteerde de naam.

‘Wat weet je van hem?’

‘Weinig. Zijn naam wordt in verband gebracht met de handel in drugs.’

Ben Kreuger wees grinnikend naar de dode vrouw.

‘Wijst dat cannabisblad op haar voorhoofd naar hem?’De Cock negeerde de vraag.

Jan Rozenbrand, de jonge diender, stormde het vertrek binnen.

‘Ik heb een man gearresteerd,’ sprak hij hijgend.

De Cock keek hem verrast aan.

‘Waarom?’

‘De man kwam vanaf de Zandhoek de Realengracht op lopen.

Toen hij onze surveillancewagen met zwaailicht zag, draaide hij zich snel om en rende weg. Ik vond dat verdacht. Ik ben hem onmiddellijk achterna gegaan en op Bokkinghangen bij het Barentszplein kreeg ik hem te pakken.’

‘Heeft hij nog iets gezegd… verklaard waarom hij zo snel de benen nam?’

Jan Rozenbrand schudde zijn hoofd.

‘Ik heb hem ook niets gevraagd. Dat laat ik liever aan u over.’

‘Waar is hij nu?’

‘Beneden. Ik heb hem met handboeien aan een buis van de verwarming geketend.’

De Cock trok rimpels in zijn voorhoofd.

‘Meer heb je niet?’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Hij rende van de Realengracht weg toen hij een politieauto zag staan?’

Jan Rozenbrand knikte.

‘Is dat niet verdacht?’

‘Het is verdacht,’ bevestigde De Cock.

‘Laten we samen eens naar hem gaan kijken,’ sprak hij vriendelijk.

Achter de jonge diender aan liep De Cock de brede houten trap af. In het portaal, met een handboei aan een buis van de verwarming vastgezet, zat een jongeman.

De Cock liet zich door zijn knieën zakken en hurkte bij hem neer. Om zijn lippen dartelde een glimlach.

‘Dag… Arno.’

In het aloude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat blikten de lichtgroene ogen van Arno de Graaf schichtig om zich heen naar de kale wanden van de grote recherchekamer. Hij streek met zijn vingers langs de hals van zijn T-shirt.

De omgeving benauwde hem zichtbaar. Hij draaide zijn gezicht naar De Cock.

‘Tante Aleida is dood?’

De oude rechercheur knikte.

‘Vermoord.’

Arno de Graaf zuchtte diep.

‘Ik vond het al zo gek dat ze mijn telefoontje niet opnam. Hoe?’

‘Wat bedoel je?’

‘Hoe werd ze vermoord?’

‘Gewurgd.’

‘Net als moeder?’

‘Precies zo.’

‘Dezelfde vent?’

‘Of vrouw.’

Arno de Graaf schudde zijn hoofd.

‘Het was geen vrouw.’

‘Hoe weet jij dat?’

‘Dat voel ik.’

De Cock glimlachte.

‘Daar koop ik geen brood voor. Heb je voor mij niet meer dan dat gevoel… bewijzen?’

Arno de Graaf ontweek de vraag. Hij liet zijn hoofd iets zakken.

‘Het is allemaal de schuld van moeder… een eigenwijs wijf. Vader zat bij Pedro de Jaager in de handel in hasjiesj. Het ging hem niet slecht. Echt niet. Maar moeder wilde meer. Ze stookte vader op om zelf in de hasjhandel te gaan.’

De Cock keek hem ongelovig aan.

‘Buiten Pedro de Jaager om?’

‘Precies.’

‘En dat deed hij?’

Arno de Graaf knikte.

‘Met tegenzin,’ riep hij geëmotioneerd. ‘Vader probeerde moeder ervan te overtuigen dat daar problemen van zouden komen. Maar het malle mens wilde niet luisteren. Ze wilde nooit luisteren. Naar niemand. Ook niet naar mij. Vader was gek op haar. Blind… met oogkleppen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Het werd zijn dood.’

‘Logisch. Pedro de Jaager pikte het niet dat iemand onder zijn duiven schoot.’

‘Toen is moeder voor zichzelf begonnen?’

‘Samen met tante Aleida de Waal. Ze namen de handel die vader was gestart, gewoon over.’

De Cock keek hem schattend aan.

‘Hoe reageerde Pedro de Jaager?’

Arno de Graaf trok een pijnlijk gezicht.

‘Op een of andere manier was hij veel banger voor mijn moeder, dan hij ooit voor mijn vader was geweest. Ze blufte hem af.’

‘Hoe?’

Arno de Graaf verschoof op zijn stoel.

‘Over de doden niets dan goeds. Meneer De Cock, ze was mijn moeder.’

De oude rechercheur plukte aan zijn onderlip.

‘Toen je hoorde dat jouw moeder was vermoord,’ sprak hij gedragen, ‘was je eerste reactie… we hebben een rat in onze familie… neef Henry Achterberch, zoon van oom Alfred, de jongste broer van mijn moeder… verslaafd aan de heroïne en tot elke moord in staat.’

Arno de Graaf keek naar hem op. ‘Je hebt goed geluisterd.’

De Cock knikte. ‘Dat is mijn vak. Jij was ervan overtuigd dat neef Henry Achterberch jouw moeder had vermoord. Wat heb je met die overtuiging gedaan?’

Arno de Graaf snoof.

‘Waarom vraag je mij niet rechtstreeks of ik hem heb neergeschoten?’

De Cock grijnsde.

‘Oké, heb je hem neergeschoten?’

Arno de Graaf schudde langzaam zijn hoofd.

‘Ik kon hem niet vinden.’

‘Stephanie van Bruggen vond hem.’

Arno de Graaf knikte.

‘Ik heb het gehoord. In zijn oude schuur… vijf kogels in zijn bast.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Waarom ging jij niet naar die oude schuur?’

‘Ik wist niet dat hij die schuur nog had. Volgens mijn laatste berichten woonde hij in een kraakpand aan de Oostenburgerkade.’

‘Daar heb je geïnformeerd?’

‘Ja, maar niemand wist wat of wilde praten.’

De Cock boog zich iets naar hem toe.

‘Waarom ging je op zoek naar Keesie de Scheurder?’

Arno de Graaf keek hem verrast aan.

‘Wie zegt dat?’

De Cock grijnsde.

‘Heb ik uit betrouwbare bron.’

Arno de Graaf kauwde nerveus op zijn onderlip.

‘Keesie de Scheurder was het maatje van Henry Achterberch.’

De Cock knikte gedwee.