Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

‘Keesie aan het stuur van een motor en Henry bij hem achterop met een kalasjnikov op schoot.’

Arno de Graaf keek hem aan.

‘Jij zegt het.’

De Cock grinnikte.

‘Je hebt gelijk. Ik zeg het. En jij gaat het bevestigen.’

Arno de Graaf schudde zijn hoofd.

‘Ik zei toch: over de doden niets dat goeds. Als ik dat bevestig, beschuldig ik mijn dode moeder.’

De Cock liet de woorden van de jongeman even tot zich doordringen. Het was, zo overwoog hij, min of meer een bevestiging van zijn vermoeden dat Henry Achterberch en Cornelis van Dammen, alias Keesie de Scheurder, verantwoordelijk waren voor de liquidatie van Pedro de Jaager en mogelijk nog anderen.

Maar voor een wettelijke bewijsvoering had hij niets aan zo’n uitspraak. Het was te vaag, voor velerlei uitleg vatbaar.

De oude rechercheur zocht naar een andere opening. Hij keek Arno de Graaf minzaam aan.

‘Strafvervolging,’ sprak hij zacht, ‘vervalt met de dood van de verdachte.’

De jongeman knikte.

‘Dat zal best,’ sprak hij gelaten, ‘je kunt een dode niet meer vervolgen. Toch weiger ik uitspraken over haar te doen. Ik wil het blazoen van moeder na haar dood niet verder besmeuren.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat hoeft ook niet. Het is mijn taak om zaken tot klaarheid te brengen. En dat wordt steeds moeilijker. Henry Achterberch kan nooit meer verklaren dat hij van jouw moeder opdrachten voor liquidaties kreeg. Ook Aleida de Waal zal voor eeuwig zwijgen.’

Arno de Graaf grinnikte.

‘Dat is toch mooi.’

‘Keesie de Scheurder leeft nog.’

Arno de Graaf reageerde ineens fel.

‘Die weet niets.’

De Cock glimlachte.

‘Je bedoelt… die weet niet van wie de opdrachten tot liquidaties kwamen?’

‘Er is Henry Achterberch,’ brieste Arno fel, ‘altijd duidelijk te verstaan gegeven dat hij daarover zijn bek moest houden… tegen wie dan ook. Zwetsen over dat soort zaken is levensgevaarlijk.’

De Cock boog zich naar hem toe.

‘Door wie… door wie is hem dat duidelijk te verstaan gegeven?’

Arno de Graaf schudde zijn hoofd.

‘Jij kent mijn antwoord… nog eens… over de doden niets dan goeds.’

‘En jouw moeder is dood.’

‘Precies.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar hem uit.

‘Wat weet jij van die liquidatiemoorden?’

‘Niets… niet veel meer dan dat neef Henry zich daarmee bezighield. Details ken ik niet… heb ik ook nooit naar geïnformeerd.

Ik las alleen in de kranten wie er om zeep was geholpen.’

‘Mensen in relatie tot de Tantetjes?’

Arno de Graaf reageerde nukkig.

‘Met de handel van mijn moeder en tante Aleida heb ik mij nooit bemoeid.’

De Cock toonde verbazing.

‘Waarom niet… je zat er toch dichtbij?’

Arno de Graaf boog zich iets naar voren.

‘Ik wil graag blijven leven. Begrijpt u. In die vieze handel word je niet oud. Kijk maar om je heen. Ze zijn of dood of zitten in de bajes. Hoeveel heb ik er al zien sneuvelen?’

‘Hoeveel?’

Arno de Graaf draaide zijn hoofd weg.

‘Ik ben de tel kwijt.’

De Cock knikte met een glimlach.

‘Waarom zocht jij Keesie de Scheurder?’

Arno de Graaf antwoordde niet direct. Hij kauwde wat nerveus op de toppen van zijn vingers. Pas na enkele seconden keek hij op.

‘Wilt u de waarheid weten?’

De Cock glimlachte.

‘Daarvoor zit ik hier?’

Arno de Graaf zuchtte.

‘Stephanie… Stephanie was bang dat jij mij zou arresteren voor de moord op Henry Achterberch. Ze had jou verteld dat ik van plan was dat te doen. Toen ze Henry dood in zijn schuur aantrof, was ze ervan overtuigd dat ik hem had vermoord. Stephanie raakte in paniek. Toen ik haar ’s morgens vroeg trof, was ze totaal van de kaart. Hysterisch. Ze wilde dat ik ging vluchten… naar het buitenland… ergens ver weg. Ik bezwoer haar dat ik geen reden had om te vluchten, dat ik het niet had gedaan… dat ik Henry niet had omgebracht. Toen vroeg ze: hoe maak je dat De Cock duidelijk… hoe bewijs je dat?’

‘En?’

‘Wat?’

‘Hoe bewijs je dat?’

Arno de Graaf slikte.

‘Door… eh, door Keesie de Scheurder te laten bekennen dat hij Henry had neergeknald.’

‘Waarom Keesie?’

‘Die is maf.’

‘Dat is geen bewijs voor moord.’

Arno de Graaf ademde diep.

‘Hij was het… geloof me. Die twee hadden vaak bonje. Noch Henry noch Maffe Keesie ziet op tegen een moord. Het moest eens gebeuren. Nu was Henry het slachtoffer. Het had ook andersom Keesie kunnen zijn.’

Arno de Graaf zweeg even. Hij balde zijn vuisten en zijn lippen vormden een dunne lijn.

‘En als ik hem had gevonden… ik had een volledige bekentenis uit zijn gammele bast gerammeld.’

Vledder keek De Cock niet-begrijpend aan.

‘Je hebt hem laten gaan… gewoon, alsof er niets aan de hand is.

Dat is al de tweede keer dat je hem uit je vingers laat glippen.’

De oude rechercheur staarde voor zich uit.

‘Hij gaat de begrafenis van Aleida de Waal regelen,’ sprak hij stroef, ‘en die van zijn moeder bijwonen.’

‘Heb je hem daarom laten gaan?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Onmacht. Ik begrijp nu waarom Smalle Lowietje hem Gladde Arno noemde.’ De oude rechercheur gebaarde naar zijn jonge collega. ‘Heb jij iets van hem gehoord dat in zijn nadeel spreekt?’

Vledder bromde. ‘Van die liquidatiemoorden weet hij veel meer dan hij prijsgeeft.’

De Cock knikte. ‘Hij wil zijn moeder niet belasten.’

‘Dat mens is dood.’

De Cock trok zijn schouders op. ‘Dat maakt voor hem blijkbaar geen verschil. Maar als je zijn uitspraken goed interpreteert, dan geeft hij volmondig toe dat moeder De Graaf opdrachten tot liquidatiemoorden gaf. Ik begrijp nu ook dat Pedro de Jaager heel voorzichtig met haar omsprong. Het was een gevaarlijk wijf.’

Vledder keek hem schattend aan.

‘Zet je Keesie de Scheurder op de telex?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik wacht eerst op het rapport van onze wapendeskundige. Is dat positief, en kwamen de kogels in het lijf van Pedro de Jaager uit de kalasjnikov van Henry Achterberch, dan brengen we onze collega’s van de Gooi-en Vechtstreek op de hoogte van het bestaan van Cornelis van Dammen, alias Wilde Keesie of Keesie de Scheurder.’

‘Volgens Arno de Graaf vermoordde hij Henry Achterberch.

En dat is onze zaak.’

De Cock grijnsde.

‘Volgens Arno de Graaf vermoordde Henry Achterberch zijn moeder. En dat klopt ook niet.’

‘Waarom niet?’

De Cock keek hem verward aan.

‘Stomme vraag,’ riep hij verbaasd. ‘Anna-Marie de Graaf en Aleida de Waal zijn beiden door dezelfde man of vrouw vermoord. Zonder twijfel. Toen Henry Achterberch met zijn eigen kalasjnikov werd neergemaaid, leefde Aleida de Waal nog.’

Toen De Cock de volgende morgen na een korte maar verkwikkende nachtrust, opmerkelijk kwiek de grote recherchekamer binnenstapte, trof hij Vledder achter zijn computer.

De grijze speurder hing zijn regenjas en hoedje aan de kapstok en ging achter zijn bureau zitten.Vledder liet zijn vingers even op de toetsen rusten en keek op.

‘Je bent laat.’

De Cock knikte met een grijns.

‘Ik heb een aantal slechte gewoonten, die ik blijf koesteren. Een ervan is te laat komen.’

Vledder wierp hem een brok krant toe.

‘Die Arno de Graaf is een vlotte jongen,’ snierde hij. ‘In het ochtendblad stond al een vette rouwadvertentie van Aleida de Waal. Door-moordenaarshand-van-ons-weggerukt.’

De Cock grinnikte.

‘Een dramatische tekst. Die moet hij vannacht nog bij de redactie van de krant hebben ingeleverd.’

Vledder knikte.

‘Kijk maar. Hij staat onder de rouwadvertentie van Anna-Marie de Graaf.’