Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

De Cock antwoordde niet.

‘Kent u Gerard Akkerman?’

‘Zeker.’

‘Intiem?’

‘Hij was een vertrouweling van mijn man… deed zaken met hem.’

‘En u?’

‘Wat?’

‘Hebt u een relatie met hem?’

Mevrouw De Jaager verzonk even in gepeins.

‘Gerard is voor vrouwen van mijn leeftijd een bijzonder aantrekkelijke man.’

De Cock knikte.

‘Dat heb ik gemerkt. Hij had omgang met Anna-Marie de Graaf en na haar dood vond ik hem vrolijk terug in het gezelschap van Aleida de Waal.’

Mevrouw De Jaager keek hem geschrokken aan.

‘Gerard?’

De Cock monsterde haar gezicht.

‘Had u dat niet verwacht?’

Mevrouw De Jaager schudde haar hoofd.

‘Ik hoopte na de dood van mijn man,’ sprak ze zacht, ‘aan Gerard enige steun te hebben. Ik heb zeker niet gedacht dat hij zou aanpappen met die twee vrouwen… vrouwen die ik zie als de moordenaressen van mijn man.’

‘U vermoedt dat zij de opdrachtgeefsters waren?’

‘Absoluut. Ze hebben er dikwijls mee gedreigd: Pedro, we-laten-je-nog-eens-een-keer-omleggen.’

De Cock boog zich iets naar voren.

‘Toen ik Gerard van Akkeren verhoorde over de wurgmoord op Anna-Marie de Graaf, gaf hij na enig aarzelen u, mevrouw De Jaager, op als alibi. Hij zou u die dag hier in Maarssen hebben opgezocht.’

De grijze speurder keek haar strak aan.

‘Klopt dat… was hij hier?’

Mevrouw De Jaager liet haar hoofd iets zakken.

‘Hij was hier.’

‘Wat kwam hij doen?’

Mevrouw De Jaager kwam met een ruk overeind. In haar donkere ogen gloeide een vervaarlijk vuur.

‘Wat hij kwam doen?’

‘Ja.’

Mevrouw De Jaager snoof verachtelijk.

‘Vragen wat het mij waard was als hij de Tantetjes om zeep zou helpen.’

‘En?’

‘U bedoelt?’

‘Wat was het u waard?’

Ze reden met hun Golf uit Maarssen weg. Het was weer gaan regenen. Fel, striemend, met korte windstoten. Vledder zette de ruitenwissers in de tweede versnelling. De Cock liet zich ver onderuitzakken en schoof zijn hoedje tot op zijn neus. De grijze speurder meed het zicht op de zwiepende ruitenwissers, die als een hypnose op hem werkten.

Vledder staarde nors voor zich uit. Het was druk op de A2, maar sinds de snelheidscontrole was verscherpt, verliep het verkeer vrij rustig.

De jonge rechercheur gniffelde.

‘Zo diep zat de haat niet bij haar. Het was mevrouw De Jaager geen cent waard.’

De Cock schoof zijn hoedje iets terug.

‘Dat zegt ze. En ik had ook niet anders verwacht. Mevrouw De Jaager kan moeilijk aan ons bekennen dat zij twee moorden financierde.’

Vledder lachte vrijuit.

‘Dat was leuk geweest. Dan hadden we haar onmiddellijk gearresteerd.’

‘Absoluut.’

Vledder blikte opzij.

‘Zou… eh, zou Gerard van Akkeren,’ vroeg hij weifelend, ‘mevrouw De Jaager inderdaad het aanbod hebben gedaan om de Tantetjes van kant te maken?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Het is de vraag of ik mijn verhoor van mevrouw De Jaager goed heb opgebouwd. De beschuldiging kwam nadat ik haar had verteld dat Gerard van Akkeren relaties had aangeknoopt met zowel Anna-Marie de Graaf als Aleida de Waal. Die mededeling schokte haar zichtbaar.’

‘Rancune?’

De Cock knikte.

‘Het is zaak daar rekening mee te houden. Als mevrouw De Jaager zich door Gerard van Akkeren bedrogen voelt, dan kan de beschuldiging voortkomen uit wraak. Er zijn mensen die zo reageren.’

‘Wat doen we met Gerard van Akkeren?’

‘Als hij zich vandaag niet eigener beweging bij ons meldt, zetten we hem op de telex.’

‘Is dat wettelijk verantwoord?’

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje.

‘Hij was huisgenoot van Anna-Marie de Graaf… en ze werd vermoord. Daarna was hij huisgenoot van Aleida de Waal… en ze werd vermoord. Als we de beschuldiging van mevrouw De

Jaager daarbij optellen, dan zal de offi cier van justitie het met ons handelen eens zijn.’

Ze reden Amsterdam binnen.

Vledder keek met een blijde blik om zich heen.

‘Zou jij in Maarssen willen wonen?’

De Cock glimlachte.

‘Een lieve kennis van mij woonde daar heel plezierig.’

Vledder snoof. ‘Maar zij is toch verhuisd. Geef mij maar Amsterdam.’

Vledder parkeerde de Golf op de steiger. De rechercheurs stapten uit en slenterden via de Oudebrugsteeg naar de Warmoesstraat. Het regende nog steeds. De Cock probeerde met het puntje van zijn tong een regendruppel van zijn neus te likken.

Het lukte niet. Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters hen met een kromme vinger.

De Cock liep op hem toe.

‘Wat is er… heb je buikpijn?’

De wachtcommandant keek hem verwijtend aan.

‘Gaan jullie direct naar huis?’

‘Hoezo?’

‘Er was hier vanavond een man uit Bodegraven die je wilde spreken. Hij zou over een uurtje terugkomen. Dat uur is bijna om.’

De Cock keek naar Vledder.

‘Hebben wij iets met Bodegraven?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘We hebben wat met Maarssen, maar daar komen we net vandaan.’

Ze draaiden Jan Kusters hun rug toe en liepen de trap op naar de tweede etage. Daar sloften ze de recherchekamer binnen. De Cock wees naar de computer op het bureau van Vledder.

‘Stop je het verhoor van mevrouw De Jaager nog even in dat ding?’

De jonge rechercheur lachte.

‘Je begint al aardig aan dat… eh, dat ding te wennen.’

De Cock antwoordde niet. Er werd op de deur van de recherchekamer geklopt en Vledder riep: ‘Binnen.’

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen een steviggebouwde man. De Cock schatte hem op achter in de veertig. Hij droeg een bruin colbert van ruige tweed, waaronder een zwarte broek. Vriendelijk glimlachend stapte hij naderbij.

Achter zijn bril twinkelden een paar blauwe ogen.

De Cock begeleidde de man naar de stoel naast zijn bureau en liet hem plaatsnemen.

‘U bent de man uit Bodegraven?’

De man knikte gretig.

‘Mijn naam is Domburg,’ riep hij enthousiast, ‘Jaap Domburg.

Ik bestier in Bodegraven een assurantiekantoor. De Domburgen zitten al generaties lang in verzekeringen. Maar tegenwoordig verzorgen we ook hypotheken en leningen. We kunnen onze klanten nu veel beter van dienst zijn dan vroeger. Er komen steeds betere verzekeringsproducten op de markt.’

Hij sprak met de vrolijke, opgewekte toon van een vakman.

‘We regelen alles voor onze klanten, zelfs bankzaken, en als…’

Om de woordenstroom te stuiten, stak De Cock afwerend zijn handen omhoog.

‘U bent toch niet van Bodegraven naar Amsterdam gekomen,’ sprak hij lachend, ‘om mij een of andere verzekering aan te smeren?’

Jaap Domburg glimlachte.

‘Wij smeren geen verzekeringen aan. Wij geven een deskundig advies.’ Hij nam een krant uit een zijzak van zijn colbert en vouwde die open. Zijn gezicht gleed in een ernstige plooi. ‘Ik wilde eens met u praten over een overlijdensbericht in het ochtendblad. Twee vrouwen, van wie er een blijkbaar is vermoord.

Daar stond namelijk bij: door-moordenaarshand-van-ons-weggerukt.’

De Cock ademde diep.

‘Anna-Marie de Graaf en Aleida de Waal.’

Jaap Domburg knikte.

‘Dat zijn hun namen.’

De Cock keek hem strak aan.

‘Ze zijn beiden vermoord.’

‘Vreemd.’

‘Wat is daar voor vreemds aan?’

Jaap Domburg wees naar de rouwadvertenties.

‘Voor beide vrouwen is bij mijn assurantiekantoor een fi ks nabestaandenpensioen afgesloten. Pittige bedragen. Ik heb aanvankelijk getwijfeld of ik het wel zou doen, maar de maatschappij maakte geen bezwaren.’

‘Door wie?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Door wie werd dat nabestaandenpensioen afgesloten?’