Albert Baantjer - De Cock en een deal met de duivel

Henriëtte Bakker knikte. ‘Van vroeger. Toen mijn man nog leefde zocht hij toenadering met mij. Vervelend, opdringerig. Ik was niet van zijn avances gediend. Ik vond hem een griezel. Dat zei ik hem ook en ik raadde hem aan om uit mijn buurt te blijven.’

‘En?’

‘Toen werd hij kwaad. “Zorg jij maar,” zei hij, “dat jij uit mijn buurt blijft. Er is nog nooit een vrouw geweest die mij ongestraft heeft afgewezen”.’

Vledder lachte.

‘Hoe vind je die kreet: er-is-nog-nooit-een-vrouw-geweest-diemij-ongestraft-heeft-afgewezen.’

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Ik begin steeds meer interesse in die Gerard van Akkeren te krijgen. Na de dood van Aleida de Waal hebben wij niets meer van hem vernomen.’

‘Moet dat?’ vroeg Vledder quasi verbaasd. ‘We hebben hem toch geen meldingsplicht opgelegd.’

‘Na de gruwelijke moord op Anna-Marie de Graaf, met wie hij al enige tijd een verhouding had, vinden we hem terug bij Aleida de Waal, met wie hij blijkbaar ook iets moois heeft opgebouwd.’

Vledder lachte.

‘Dat heb je mooi geformuleerd.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Daarna verdwijnt hij. Ik had toch op z’n minst verwacht dat hij bij ons kwam informeren wat er met zijn Aleida was gebeurd.’

‘Misschien wist hij dat al?’

De Cock knikte instemmend.

‘Gerard van Akkeren heeft zeker de gelegenheid gehad om beide vrouwen te vermoorden. Hij is goedgebouwd, krachtig. Bovendien waren zij voor hem een makkelijke prooi. Blijkbaar vertrouwden de Tantetjes hem. Ik zoek alleen naar een motief.’

‘Het kon geen straf zijn omdat de vrouwen hem hadden afgewezen.’

De Cock trok een grijns.

‘Zowel Anna-Marie de Graaf als Aleida de Waal was duidelijk bereidwillig genoeg.’

‘Henriëtte Bakker noemde hem een griezel. Ik kon hem ook niet echt een adonis vinden. Waarmee imponeerde hij de beide Tantetjes?’

‘Zijn potentie? Hij was blijkbaar ook al bevriend met de vrouw van Pedro de Jaager.’

De oude rechercheur kwam plotseling uit zijn stoel omhoog.

‘Heb je genoeg benzine in de tank van de Golf?’

Vledder keek verrast naar hem op.

‘Bijna vol. Ik heb gistermorgen nog getankt. Waar wil je heen?’

De Cock slenterde naar de kapstok en wurmde zich in zijn oude regenjas.

Vledder kwam hem na.

Ik vroeg waar je heen wilde.’

De Cock draaide zich half om.

‘Naar Maarssen… horen of het alibi van Gerard van Akkeren klopt.’

De residentie van wijlen drugsbaron Pedro de Jaager bleek een kapitale villa aan de Vecht. Vledder reed eerst aan de villa voorbij en parkeerde daarna de Golf op enige afstand. De rechercheurs stapten uit en slenterden naar de oprijlaan. Het grind knarste onder hun voeten. De fraaie tuin, in lentetooi, oogde kleurrijk. Aan de bomen glom jong, sprankelend groen.

Vledder blikte bewonderend om zich heen.

‘Ik geloof dat ik ook in de drugs ga. Je kunt er iets moois aan overhouden.’

De Cock trok een grijns.

‘Geen pensioen.’

Via een imposant bordes bereikten ze de toegangsdeur en De Cock drukte op een koperen bouton. Een ding-dong dreunde door het huis. Het duurde enige minuten. Toen werd de deur geopend door een knappe blonde vrouw. Ze droeg een modieuze spijkerbroek en een zwarte trui, waarop een zilveren medaillon.

Met een blik van verbazing keek zij de beide mannen aan.

De oude rechercheur lichtte beleefd zijn hoedje en maakte een lichte buiging.

‘Mijn naam is De Cock… met… eh, met ceeooceekaa.’ Hij gebaarde opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs, verbonden aan het politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat.’

De blik van de vrouw gleed van De Cock naar Vledder en terug.

‘Rechercheurs?’

De Cock knikte.

‘Speciaal van Amsterdam naar Maarssen getrokken voor een kleine babbel met u.’

‘Kunt u zich legitimeren?’

De Cock toonde zijn legitimatiebewijs.

‘In de regel,’ lachte hij, ‘vertrouwt men mij op mijn eerlijk gezicht.’

De vrouw keek hem strak aan.

‘Ik ben niet zo goed van vertrouwen… nooit geweest. Bovendien ben ik niet geïnteresseerd in een babbel… met wie ook.’

De Cock bracht zijn beminnelijkste glimlach.

‘Laat ik het dan formeel een verhoor noemen… een verhoor in verband met het verscheiden van Pedro de Jaager.’ Hij weifelde even. ‘U… eh, u bent… eh, u was toch zijn echtgenote?’

De vrouw knikte.

‘Dat was ik.’ Ze trok haar schouders op. ‘Pedro is dood. Wat valt er nog te vertellen?’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Zullen we de discussie binnen voortzetten?’

Mevrouw De Jaager aarzelde even. Daarna deed ze de deur verder open en liet de rechercheurs binnen. Via een hal en een brede gang bereikten ze een ruim hoog vertrek met een prachtig uitzicht over de Vecht.

Ze wees naar een paar geriefelijke fauteuils.

‘Gaat u zitten. Zal ik iets te drinken halen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ons bezoek is puur zakelijk.’

Hij liet zich in een fauteuil zakken en legde zijn hoedje naast zich op het tapijt.

Mevrouw De Jaager nam tegen over hem plaats.

‘U was toch de rechercheur,’ opende ze, ‘die de zaak tegen mijn man behandelde inzake een vermeende liquidatie?’

De Cock knikte.

‘Het onderzoek werd mij destijds door de afdeling Narcotica opgedrongen. Het bleek dat uw man onschuldig was. De jonge man die door zijn toedoen zou zijn geliquideerd, bleek springlevend. Kort nadat ik uw man in vrijheid had gesteld, werd hij op de afrit naar Maarssen neergeschoten.’

Mevrouw De Jaager grijnsde.

‘Wilt u nu van mij horen,’ vroeg ze honend, ‘wie dat heeft gedaan?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik weet inmiddels vrijwel zeker wie uw man heeft neergeschoten.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘Bent u nog niet door de recherche van de regio Gooi-en Vechtstreek ingelicht?’

‘Nee.’

De Cock knikte haar vertrouwelijk toe.

‘Dat zal dan een dezer dagen nog wel gebeuren. De jongeman die wij voor de moord op uw man verantwoordelijk achten, heeft inmiddels ook het leven gelaten. Hij werd met zijn eigen wapen afgemaakt.’

Mevrouw De Jaager keek hem wantrouwend aan.

‘Wat wilt u dan nog?’

De Cock vouwde zijn handen.

‘Ik heb,’ verzuchtte hij, ‘nog twee moorden in onderzoek. Moorden van een heel ander kaliber. Wurgmoorden op een paar vrouwen.’

Mevrouw De Jaager gebaarde voor zich uit.

‘Wat heb ik daarmee te maken?’

De Cock glimlachte.

‘Dat vraag ik mij af. Kort na de dood van uw man werd AnnaMarie de Graaf vermoord.’

Mevrouw De Jaager lachte.

‘Anna-Marie de Graaf… die heks. Een puur gemeen onmogelijk wijf. Geloof me… die hadden ze al jaren eerder koud moeten maken. Mijn man sprak met afgrijzen over haar. “Wat ik niet in mijn hoofd haal,” zei Pedro altijd, “fl ikt zij”.’

De Cock knikte.‘Ik heb sinds haar dood inderdaad weinig goeds over haar vernomen.’ Hij pauzeerde even… plukte aan zijn neus. ‘En Aleida de Waal?’

Mevrouw De Jaager grinnikte.

‘Een van de twee Tantetjes. Misschien net zo gemeen.’ Ze keek met gefronste wenkbrauwen naar de oude rechercheur op. ‘Ook zij?’

De Cock knikte.

‘Ook zij.’

Mevrouw De Jaager zuchtte diep.

‘De hemel zij dank.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik denk dat de hemel daar weinig mee te maken heeft. Ik denk ook niet dat ik hun moordenaar in die contreien moet zoeken.’

Mevrouw De Jaager keek hem schamper aan.

‘Dacht u,’ vroeg ze smalend, ‘dat ik weet in welke contreien u hun moordenaar moet zoeken? Bent u daarvoor uit Amsterdam gekomen?’