Fredro Aleksander - Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca

Ale stryjaszku, to niechcący było.

A cóż, u diaska! miałżeś jeszcze może
Dobranoc wszystkim powiedzieć dokoła?

No, no, stryjaszku, nie zachmurzaj czoła:
Wszystkim nieszczęściom zaraz kres położę.

Jak? co? gdzie?

Wszystko chcę naprawić godnie.

Guciu, Guciuńciu, nie czyń mi zakały,
Bądź też rozsądny, tydzień, tydzień mały!

Będę, stryjaszku, będę… dwa tygodnie.

Dla ciebie błagam.

Stryjaszku kochany!
Wart twego gniewu, wart jestem nagany,
Umiem czuć, cenić ojcowskie przestrogi,
Dzięki ci, dzięki, stryjaszku mój drogi./ Ściskają się.

Guciu kochany!/ po krótkiem milczeniu /
Ale ja się boję,
Że ty dziękujesz i znów robisz swoje.

Nie, teraz jestem, będę zakochany,
Z samym Albinem na wyścigi idę.

Ach, czekaj! Nową naprowadzisz biedę.
Za drwinki wezmą nagłość tej odmiany.

Nie, westchnę tylko – raz na pół godziny.
Lecz patrzeć będę, tego mi nie zganią
Ale jak patrzeć! – Już wiem. – Wzrok jedyny!

Jak niegdyś patrzał stryjaszek na panią…

Cicho, bądź cicho!/ oglądając się /
Ty, widzę, szalony…

Ale co gorzej, co mnie trochę smuci,
Że panna na mnie i okiem nie rzuci.

Ach, mój Gustawku, wszak ty szukasz żony;
Chciałżebyś takiej, co ściga oczyma,
Jakby wołała: «Kto kogo przetrzyma»,
Lub tej, co spojrzy i westchnie przed siebie
Jakby szeptała: «Poszłabym za ciebie»?

Nie – ja chcę, chociaż niby jestem trzpiotem…

Niby.

Dobrą mieć żonę.

A któż wątpi o tem?

I gdybym nie czuł przymiotów Anieli,

Jużbyście mnie tu dotąd nie widzieli.

Ach, jakiż anioł przemówił przez ciebie?

Prawda? – Rozsądnym umiem być w potrzebie?

Ach, strasznie, strasznie, byle tylko trwale.

Idę więc biegać, śpiewać…

Tego wcale…

Sam się zadziwisz, jak się dziś poprawię!

Czekaj! Zmiłuj się! o Boże! Gustawie!

Tak, tak, panie Radoście, podzielam twe żale.
Ale mnie się pan Gustaw nie podobał wcale!
Miłość własną, przeczącą, co drugim należy 19 19 Miłość własna, przecząca, co drugim należy – tj. egoizm. [przypis edytorski]
Najtrudniej mi przychodzi przebaczyć młodzieży.

Tej wady Gustaw nie ma.

Ma tylko zalety,
A żadnej wady? – prawda?

Ach, ma, ma, niestety!

A tą jest?

Roztargnienie, wesołość, pustota…
No, co mam obwijać – trzpiot!

Nie widzę w nim trzpiota.

Ach, mościa dobrodziejko, któż to już zaprzeczy?
Ale ma serce dobre, głowę nie od rzeczy;
To nie minie jak płochość, z czasem nie uleci,
To jest szczęścia rękojmią dla żony i dzieci.

Wszystko dobre w nim widzisz.

Kocham go jak syna.
żałośnie / Ale tylko ja jeden.

To nie moja wina.

I Aniela się krzywi.

I wprawdzie ma czego.

Biedny Gustawek! Wszyscy bij zabij na niego.

A ten sen? jest trzpiotostwo? – nie: lekceważenie.

Ach! wszakcim 20 20 wszakcim go obudził – dziś: przecież go obudziłem. [przypis edytorski] go obudził!

A to jak ocenię,
Gdy potem wleciał do nas, jakby jęty szałem?
Co robił? – Byłeś.

Wszakci 21 21 wszakci (daw.) – przecież. [przypis edytorski] na niego mrugałem.

Lubię w młodym wesołość; i wesołość szczera,
Choć czasem w zbytek przejdzie, jednak wzgląd odbiera 22 22 wzgląd odbiera – znajduje uznanie. [przypis edytorski] .
Lecz udana już nie ma do tych względów prawa,
I taka dziś wzbudziła szaleństwa Gustawa.

Szaleństwa; – był szalony – to nie ma gadania,
Lecz czasem i nieśmiałość do tego nas skłania:
Drży, stoi, a potem huż, jak ów koń z narowu,
Co raz z miejsca, już nie zna ni płotu, ni rowu.

Co? On?