Fredro Aleksander - Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca

Słabym się czuje, kto szuka obrony.

O sobież tylko myśleć nam wypada?

Tak, i o bliskich – to pięknie i hojnie.

Bliski, niebliski może być znudzony.

Klaro, daj pokój.

Ogólna więc rada…

Rady dość nigdy....

Dla popsutych dzieci.

Wiem zatem, gdzie się zwracać.

Do zwierciadła.

Klara nie może rozmawiać spokojnie.
Lada dmuchnięcie tę iskrę roznieci.

O, proszę pani, mnie to dosyć bawi.

Czy tak? Doprawdy? Nie byłabym zgadła,
Że moja mowa takie cuda sprawi./ Do Albina
Ach, proszęż mnie tak nie ścigać oczyma.

I tego wzbraniasz?

Ach, bo miary nié ma.
do Anieli
Żeby choć mrugnął, mogłabym się skrzywić.

Pan Gustaw mógłby i słusznie się dziwić,
Że wiejska cisza, a zwłaszcza w tej porze,
Dla kogokolwiek przyjemną być może.

I owszem, owszem… wcale się nie dziwię…
Wieś jest przyjemna,/ Ziewa skrycie.
przyjemna prawdziwie.

Widzisz?

Co?

Ziewa.

Grzeczny…!

Ciocia powie./ głośno
Otóż to grzeczność…

Chwalić wbrew gustowi.

Nie, wieś ma swoje wdzięki… mówię szczerze.

Na wiosnę kwiatki… listki… trawki świeże,
A w lecie, w lecie!… są te… piękne żniwa;
No i w jesieni…/ ziewając /
także… tam coś bywa;
W zimie wieczory… tak… w zimie… wieczory;
Są, są zabawy… o, są każdej pory.

W nas to samych zabawy i nudów przyczyna.
Jeśli bezczynnie każda wlecze się godzina,
Konieczne zatrudnienia nie dzielą nam czasu,
Jeśli w ciągłym odmęcie śród 17 17 śród – dziś: wśród. [przypis edytorski] gwaru, hałasu,
Zawsze pragniemy nowych rzeczy, nowych ludzi,
Wtedy jak wieś, tak miasto, koniec końców – znudzi.
Dlatego nas zapewne nadzieja nie mami,
Iż pan Gustaw potrafi bawić się i z nami.

Pst! Ciociu!/ pokazując śpiącego Gustawa
Już się bawi.

A! co tego…

Chodźmy stąd wszyscy.

Zostawmy samego.

Ja i w nocy tak nie śpię.

To za wiele.

Chodźmy.

Ale nie…

Moja mamo, proszę.

Ja także za nim suplikę zanoszę:
Wszakże się wyśpi, jak sobie pościele,
Tak sobie posłał, niechże śpi do woli.

No, chodźże waćpan – prędzej! – pst! – powoli.

Gustawie! mój Gustawie! okrutny Gustawie!

Tak, mościa dobrodziejsko, ja się na wsi bawię.

I śmiać się muszę, kiedy łajać chciałem.

Zasnąłem trochę.

Gdzie tam.

Spałem, spałem,
Nie ma co mówić.

„Jak się dziś poprawię,
Zadziwisz się, stryjaszku” – Otóż się i dziwię,
Żeś dobrze zasnął i chrapał szczęśliwie.

No, spałem, prawda; ale z drugiej strony,
Trudno kochanka uśpi huk moździerzy,

Łacno głos fletów, głos kobiet pieszczony.

O! o… głos fletów! Niby kto uwierzy!
Dla Boga, chłopcze! Boska na mnie plago!
Próżnoż cię ścigam prośbą i uwagą,
Powiedz, czy serce zastygło w twem łonie,
Spać przy kochance 18 18 kochanka (tu daw.) – ukochana, wybranka; tu: przyszła narzeczona. [przypis edytorski] , jakby już przy żonie?

Hm! Diabeł nadał krzesło tak wygodne!
Tak mnie znienacka jakoś… rozmarzyło.

I chce się żenić! – To zaloty modne!
Chcesz spać, no, to śpij, kiedy ci spać miło.