Fredro Aleksander - Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca

Jak wzdychałeś, tak wzdychasz boleśnie.

Ach! jakże nie mam wzdychać, kiedy w smutku tonę;
Kiedy nocne minuty łzami przeliczone!

A ja ci radzę, wypogódź twe czoło,
Nie bądź Gustawem – lecz kochaj wesoło:
Te elegije i miłosne żale
Młodej dziewczyny nie podbiją wcale;
A zwłaszcza Klarę, co jak iskra żywa,
Jeżeli westchnie, to wtedy gdy ziéwa;
Klara, co spocząć, rzadziej milczeć zdoła,
Sprzeczna z układu, z natury wesoła,
Lęka się smutku, któregoś obrazem.

Ach! możnaż kochać i nie płakać razem?

Już dwa lata się kończą, jak powabność Klary
Wznieciła moją miłość bez granic, bez miary.
Nie ma dnia, bym nie błagał najczulszem wejrzeniem;
Samem już tylko teraz oddycham westchnieniem;
Łzami skrapiam jej ślady, skrapiam całą drogę:
I kamień już bym zmiękczył, jej zmiękczyć nie mogę.

Żebyś i sto lat jęczał, wszystko nic nie znaczy.

Ach!

Cóż dalej chcesz robić?

Co? – Umrę z rozpaczy.

Może cię kocha.

Kocha? – Umarłbym z radości.

Każ więc sobie zawczasu dzwonić z przezorności.

Ja płaczę, ty się śmiejesz.

Śmiej się i ty razem.

Ach, posłuchaj mnie raczej, nie dręcz tym rozkazem.
Myślałem, że wytrwałość najczystszych płomieni
Nienawiść w łagodniejsze uczucia przemieni,
Ową nienawiść mężczyzn powziętą z rachuby,
Którą w duszy piastuje, z której szuka chluby.
Ach, błędna myśl, niestety! zwodnicze nadzieje!
Jej serce coraz stygnie, a moje goreje!

Bywaj zdrów!

Ach, gdzie idziesz?

Ach, idę do siebie.

Nie litujesz się żalu, opuszczasz w potrzebie.

Chciałbym jeszcze do domu pojechać na chwilę.

Tylko że już podobno… jeśli się nie mylę…
Oho! tak to już późno! Wdaj się tylko z trzpiotem:
U niego jak rozsądek, tak wszystko na potem.

Czekaj, zwierzyć ci muszę straszną tajemnicę.

Dla Boga, co to będzie!

Rzecz całą oświécę.

Albinie; ja truchleję!

Zachowasz ją święcie?

Mów!

Klara i Aniela mają przedsięwzięcie…
Słuchaj i zapłacz, nigdy – nie iść za mąż.

Szczerze?

Co? – Ty się śmiejesz z tego?

Śmieję, bo nie wierzę.

Ja ci ręczę.

I skąd wiesz?

Wiem pewnie.

Daj Boże!

Taki bodziec Gustawa obudziłby może.
Byle mu wierzył./ do Albina
Dzięki za dobrą nowinę.

Jak to, Radoście, dobrą? – Dobrą, a ja ginę.

Nie zginiesz, będziem żyli.

Ty się śmiejesz zawsze.

Ty zaś nie płacz, a losy będą ci łaskawsze.

O miłości, miłości! ty żalów przyczyno!
Złorzeczyć ci nie mogę, bo mile łzy płyną.
Lecz Klaro! kiedyż równą odpłacisz mi miarą?
Kiedyż ze mną zapłaczesz? Klaro! Klaro! Klaro!

Po raz pierwszy, drugi, trzeci!
Na wezwanie takie dzielne,
Powtórzone po trzy razy,
Nawet duchy nieśmiertelne,
Jak posłuszne ojcu dzieci,
Porzucając ciemne cele,
Stają władcy brać rozkazy.
Mogęż spóźnić przyjście moje?
Otóż jestem, otóż stoję.

Ach!

Nic więcej?

To tak wiele.

Ach, urągasz miłości.

Urągam? – broń Boże!

Twoje serce bez czucia.

Lwie, tygrysie może?

Nikt go zmiękczyć nie zdoła.

Nie każdy, to pewnie.

Ja tak kocham.

A ja nie.

Ja płaczę tak rzewnie.

Ja się śmieję.

Okrutna! Poznasz mnie po stracie.

Okrutna! sroga! niestety! o nieba!

Uchodźmy prędko, tu miłość na czacie,
Prędko, Anielo, dowierzać nie trzeba.

Tak babunia nam śpiewała,
Ja uciekam, pókim cała.

Zostań, okrutna, zostań! Uwolnię twe oczy
Od smutnego przedmiotu, co ich świetność mroczy.
Cieszy cię moja męka? – Ciesz się więc do woli:
Żaden twój raz nie minął, każdy mocno boli.
Jedna tylko pociecha mej duszy zostaje,
Żem nie zasłużył wzgardy, której dziś doznaję.