Fredro Aleksander - Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca

Dobrze pan mówi: bogdajby go trzasnął!

A co? Śpią jeszcze?

Byłby sen nie lada!

Trochem się spóźnił.

Mnie to pan powiada.

Pewnieś nie dospał.

Gdybym był choć zasnął.

No, prawdę mówiąc, jak jestem na świecie,
Jeszczem tak pięknie zębami nie dzwonił:
Wicher, deszcz, zimno… psa by nie wygonił.

A ciebie wygonił przecie.

A stryjaszek! całując w rękę /
Dzień dobry!

Witamy z podróży!

Już wstałeś?

Jeszcześ nie spał?

Dość czasu.

Dzień duży.

Dopiero świta.

Świta, ale w twojej głowie.

Niech i tak będzie, niech świta na zdrowie.
Byle mnie kochał stryjaszek kochany,
Był mi zawsze zdrów, czerstwy i rumiany.
Lecz, cóż to? mars? mars? fe! precz z nim do licha!

No… proszę… troszkę. – Niknie wyraz srogi.
Czoło się równa, oko się uśmiecha.
Otóż tak lubię,/ ściskając go /
mój stryjaszku drogi!

Mój Gustawie, powiedz mi: chcesz, czy nie chcesz żony?

Chcę, chcę, stryjaszku.

Pewnie?

Jestem jej spragniony —

Jakiże to więc sposób wyszukałeś sobie?

Ja nic dotychczas nie wiem o sposobie.

Te wycieczki przez okna, te nocne wyprawy.

I cóż!

Cóż! Panna!

A, bardzom ciekawy.
Co moją pannę to obchodzić może,
Kiedy, jak i gdzie ja się spać położę?
Nie śpię – tem lepiej dla niej, bo na jawie
Nią tylko jedną myśli moje bawię,
I do niej wzdycham jak w dzień, tak i w nocy;
Ale jak zasnę – jestże to w mej mocy?

Mój Gustawie! – Dla Boga, porzuć myśli płoche,
I raz tylko, raz pierwszy zastanów się trochę.
Kilka dni jesteś pośród tak godnej rodziny,
I nie ma dnia jednego… gdzie tam dnia!… godziny,
Żebyś czegoś nie zbroił, aż się serce kraje.
Pani Dobrójska sama opiekę ci daje;
Nie idąc wzorem matek, co nos górą noszą,
Kiedy w duszy o zięcia wszystkich świętych proszą —
Pamiętna twych rodziców i mojej przyjaźni,
Swój zamiar względem ciebie głosi bez bojaźni.
Ale wszystko na próżno, daremnie się trudzi:
Miejski panicz w wieśniakach innych widzi ludzi;
Swoich nudów nie kryje, grzeczności nie sili,
I chce dać uczuć wartość każdej swojej chwili.
Wróbel się tylko, mówią, pustej strzechy trzyma,
Ale co w twojej głowie już i wróbla nie ma.

Prawda, prawda, stryjaszku, zbyt słuszne przestrogi;
Ach, ojcowskiemi strzeżesz mnie oczyma,/ ściskając go
O, jesteś dla mnie skarb, przyjaciel drogi,
Dzięki ci, dzięki za twoje przestrogi.

Mój ty poczciwy, mój luby Gustawie!

Mój przyjacielu, mój ojcze kochany!
Zobaczysz, jak się ogromnie poprawię,
Bylem miał tylko powód do odmiany.
A teraz zgadnij, jaką dziś zabawę…

O dla Boga! on swoje! Otóż masz poprawę.
Ach zmiłuj się, uważaj, powiedz, czy to ładnie,
Że z domu pan zalotnik oknem się wykradnie,
Aby noc całą Bóg nie wie gdzie trawić!

Ależ stryjaszku, ja się muszę bawić.

Bawić!

A wprawdzie, w tym szanownym domu.
Gdzie każdy dla mnie aż nadto łaskawy,
Gdzie nie ubliżam w niczem i nikomu,
Żadnej dotychczas nie widzę zabawy.

Idzież tu o zabawę, wrzawę nieustanną?

Ależ o nudy idzie.

Nudy z piękną panną!

Nie będą nudy, jak się kochać będę.

I kiedyż to nastąpi?

Jak się z nią ożenię.

Albo inaczej: jak na koszu 8 8 siąść na koszu a. dostać kosza – oświadczyć się i nie zostać przyjętym. [przypis edytorski] siędę 9 9 siędę – dziś popr. forma: siądę. [przypis edytorski] .

Ba, ba, ba! jeszcze czego.

I skąd pewność, że nie?
Jestże to napisano, wyryto na niebie,
Że Aniela koniecznie musi pójść za ciebie?

Pójdzie, pójdzie, stryjaszku.

Tylko bardzo proszę,
Niech samochwalstwa od ciebie nie znoszę.

Do samochwałów któż tego policzy,
Który rozsądnie zważa i powiada,
Że gdzie dwie rodzin związku sobie życzy,
Związku się w końcu spodziewać wypada?

Prawda, jeśli Aniela choć trochę polubi.

Bądź z łaski swojej spokojny w tym względzie.
Już ja ci ręczę, wszystko dobrze będzie.

Nadto pewności, a ta pewność zgubi.

Już spuść 10 10 spuścić się na kogoś (daw.) – polegać na kimś, liczyć na kogoś. [przypis edytorski] się na mnie… Ale dość tych fraszek.
Teraz niech zgadnie kochany stryjaszek…