Fredro Aleksander - Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca

Ach, gdyby można miłości dać wiarę,
Byłoby szczęście większe na tym świecie?

Było przed laty, wszak pamiętasz przecie,
Cośmy czytały?

Czy ja mam w pamięci?
Jak tylko wspomnę, w głowie mi się kręci.

Kocha się, kto się kłóci, dawne to przysłowie.

Czy się ciocia kłóciła?

Oj, zielono w głowie.

O, nie!

O, tak.

Dlaczego?

Klara, moja mamo,
Bywa bardzo rozsądna.

Aniela toż samo.

Zgadzamy się we wszystkiem.

Radzimy wzajemnie.

Kiedy dwie głowy radzą daremnie,
Rozsądna zatem Klara rozsądnej Anieli
Zapewne jej uwagi rozsądnej udzieli,
Że grzeczność, a szczególniej w swojej matki domu,
Najmniejszej przynieść krzywdy nie może nikomu;
A nawzajem Aniela poradziła Klarze,
Że obojętność szydzić niekoniecznie każe.

Panie Albinie, bardzo dziękujemy.

Trzebaż się starać o pana Gustawa?

Ale nie krzywić, nie dąsać się zawsze.

On nas nie widzi.

I ślepy, i niemy.

Mamże 14 14 mamże (daw.) – czyż mam, mam przecież. [przypis edytorski] go błagać o względy łaskawsze?

Mówić, gdy milczy; gdy nudzi, zabawiać?

I jakaż na wsi może być zabawa!

I z wieśniaczkami o czemże rozmawiać!

O pięknym czasie 15 15 piękny czas – tu (z fr. beau temps ): ładna pogoda. [przypis edytorski] , albo słotnej porze.

Miejskim rozumem zaćmiłby nas może.

Przez litość, gęstą daje mu zasłonę.

Przez litość, drzemiąc, stara się o żonę.

Już to mnie przegadacie, moje piękne damy.

Ależ, mamo kochana! cóż my robić mamy?

Kiedy na sofie rozparty szeroko,
Półgębkiem gada, śpi na jedno oko,
Mamyż mu śpiewać arietkę wesołą?
Albo z girlandą tańcować wokoło?

Przebóg!

Cóż?

Krzesło.

Ach! Z panem… prawdziwie…
Nawet potknąć się nie można!

Niestety.

Bardzo rozsądnie.

Ja sama się dziwię.
Nie arietki, nie, ani też balety,
Lecz grzeczność, skromność, to wasze zalety.

Zresztą, jest Radost, jest Albin, jest Gustaw…
Trzech mężczyzn! to sąd podług męskich ustaw;
Trzech! razem! ogrom! i czegóż im trzeba?
Cóż rozum kobiet, ten słaby twór nieba,
Co się im zbliżyć nawet praw nie rości,
Dałby za korzyść tym sędziom honoru,
Wszechwładcom świata, skarbonom mądrości?
Nasze uczucia, nie sięgając wzoru,
Na męskiej duszy twór zawsze wyniosły
Pęta by tylko albo skazę niosły.

Nie wszystko straszne, co czasem zastrasza.
Mają wady mężczyźni, ma także płeć nasza;
Zatem szalę rozsądku ta strona przeważa
Co swoje błędy karci, a cudzym pobłaża.

Przecie deszcz ustał – pogodniej na niebie.

Arcyprzyjemna aura, w samej rzeczy.
Do Anieli
Że grzecznie bawię, nikt już nie zaprzeczy.
A teraz kolej, Anielo, na ciebie.

Klaro, czy znowu?
do Gustawa
Albin mówił właśnie,
Że z nowej chmury nowa grozi słota.

Dla mnie pochmurno, ach, nawet ciemnota.
Bo i nadzieja powoli już gaśnie,
Kiedy mym smutkiem Klara ucieszona.

Ach nie, wcale nie, smuci się, i bardzo.

Panie pracują.

Mężczyźni tem gardzą
Lubo w tej pracy najprędsza obrona
Przeciw tym nudom, w które wieś obfita.

Czy ty się nudzisz?

Mnie się ciocia pyta?