Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Вы ці не Камб’ё маеце на ўвазе?

Ваш Камб’ё стаў Лючэнц’ё; я ў адказе.

Зрабіла гэта ўсё адно каханне:
Я дзеля Б’янкі стаў слугою Траньё,
А Траньё ў горадзе для ўсіх быў мною,
I я, сіньёры, назаўжды, навек
Пакаштаваў жаданага спакою:
I шчасця: я — жанаты чалавек!
Даруйце, бацька, Траньё: ён, нявінны,
Стараўся як мага для твайго сына.

Пайду і я, бо на чужым вяселлі
Не выпіўка, як кажуць, а пахмелле.

Вось і цудоўна, кіска, і — даволі.
Хоць позна, а ўсё ж лепей, чым ніколі.

Пасля турбот, падману, перашкоды,
Нарэшце паміж намі мір і згода,
Цяпер, калі нам шчасце лёс падкіне,
I усміхнуцца б час былому дзіву.
Вітай жа свёкра, жонка-гаспадыня,
Як я — цясця, сардэчна і пачціва.
Швагерка Катарына, брат Петруч’ё
I ты, Гартэнз’ё з любай удавой,
I ўсе — бярыце дам сваіх пад ручку,
I, проша да стала, каб пір — гарой.
Сядайце, і завершым нашы справы.
Расправай над гарою рознай стравы.

БАПТЫСТА

Гасцінны горад — Падуя, зяцёк.

I людзі ў ім гасцінныя, цясцёк.

Хай будзе так, але ж каб не напіцца.

Дальбог, Гартэнз’ё за ўдаву баіцца

Сіньёр, паверце: я не з баязлівых.

Разумніца, а ўсё ж і не змаглі вы
Уразумець, што ён трымціць за жонку.

Відаць, вам жонка ўелася ў пячонку.

Уедліва.

Аб чым у вас гаворка?

Спарыліся? Горка!
А што нам скажа наш маладажон?

Петруч’ё, твой язык нібы ражон.
Сышліся ў поглядах: — яна сказала.

I толькі? Для такіх дзябёлых мала.

Цалуйце мужа, калі ён вам любы.

Наконт чаго вы буркнулі праз зубы
Пра жонку і пячонку?

Пра мужчын:
Наш мерыць нас, жанчын, на свой аршын,
А ваш, апёкшыся на наравістай,
Гатоў усіх жанчын праводзіць свістам.
Вось я куды цаляла.

Ў неба пальцам.

О не,— у вас.

Эй, ты, куцця з закальцам.
Сама нябось з душком.

У нос ёй, Кэт!

Лупі ёй, удава.

Вось і канцэрт:
Іду ў заклад, што Кэт наколе дроў.

А муж нашто?

На тое ж. Будзь здароў! ( П'е за Гартэнз'ё .)