Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Дасціпнікі, сусед,— вось тая двойка.

Бадуцца бойка, чуючы папойку.

Бадуцца? Недасціпна і няўдала;
На вашым месцы я б пажартавала:
Басціся мусіць той, хто носіць рогі,
Напрыклад,— вы, знаток мастацтваў строгі.

Гром смеху разбудзіў у сына жонку.
Дзе й сон падзеўся.

Гэта я спрасонку.
Гром разбудзіў, але не напалохаў,
І я ізноў засну.

Не будзе сну.
Хто ў бой палез, стральнуўшы хоць бы ў неба,
Павінен паспытаць вайну, як хлеба.

Дык што ж я — дзіч? Цяцера ці глухар?
Вы цэльцеся, смакуйце новы жарт,
Што раніць чэсць глыбей, чым стрэлы — цела,
А я з куста — пырх-пырх і паляцела.

Аперадзіла стрэл.— Як справы, Траньё?
Па гэтай кнігаўцы і ты цаляў
Ды схібіў, брат. Дык вып’ем, як дваране,
За ўдачу тых, хто колісь маху даў.

Як з ланцуга спусціў мяне Лючэнц’ё:
Ганчак жа гоніць звера на лаўца.

Дасціпна параўнаў, ажно пячэцца.

Сіньёр, вы ж не для краснага слаўца
Так завіхаліся і палявалі
Ды, кажуць, не зусім утаймавалі.

Петруч’ё, чуеш? — Траньё вас падстрэліў.

Прымі падзяку, добры мой штукар.

Прызнайцеся, што ён удала цэліў.

Драпок — далёка не смяротны ўдар.
Аднак іду ў заклад — адзін на дзесяць —
Я ранены, а вы разбіты ў пух.

Зяцёк Петруч’ё, годзе куралесіць:
Наруга ваша горш за ўсіх наруг.

О, я не згодзен. Каб не быць у крыўдзе,
Давай пашлём па жонак пасланцоў,
I той, чыя паслухае і прыйдзе
На выклік мужа, той без лішніх слоў
Бярэ заклад, які мы тут паставім.

Я згодны. Колькі ставіш?

Дваццаць крон.

Як, дваццаць крон? Бяры, сіньёр, разгон.
За сокала, за выжла ставяць столькі,—
За жонку ж — болей у чатыры столкі.

Хай будзе сто.

Даволі.

Ціснем рукі.

Хто пачынае?

Я — і без панукі.—
Б’ёндэла, чуеш? Клікні гаспадыню.

Іду. ( Выходзіць .)

За Б’янку я пастаўлю палавіну.

Не трэба, цесць. I ў бацькі крон не мала.

Ну што? Ідзе?

Сіньёра вам сказала,
Што размаўляе і прыйсці не можа.

Занятая размовамі? Мой божа!
Які адказ!

А што ж: старыя песні,
Дай бог, каб вам і гэтакі прынеслі.

Я веру, Кэт пакорна мне адкажа.

Б'ендэла, друг, па службе патранажа
Яшчэ разок прайдзіся на тэрасу
I папрасі ўдаву прыйсці адразу.

«І папрасі». Пры гэтакай пашане
Якая б не прыйшла?

Без выскаляння!
Да вашай і пашана не прыстане.

Ну як, а жонка дзе?

Там на дыване.
Гаворыць: «Ну й дзівак жа мой жаніх».
Не пойдзе. Вам сказала йсці да іх.

Што больш, то горш. «Не пойдзе». Ох ты, гора!
Якая неслуш! Ну, такой бяды.—
Эй, Грум’ё,— куляй да маёй сіньёры,
Скажы — я загадаў прыйсці сюды.

Адказ вядомы.

Што?

I не скранецца.
З наседжанага месца.

Ёй суфлёр
Больш не спатрэбіцца.