Сіньёр Баптыста, мы праводзім вас.
Прашу. Вы ўжо прабачце — не чакалі:
Закускі мала — толькі сальцісон.
Затое ў Пізе мы развяжам торбы.
Выходзяць ТРАНЬЁ, ПЕДАНТ і БАПТЫСТА.
Вяртаецца Б’ЁНДЭЛА .
Б’ЁНДЭЛА
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Б’ЁНДЭЛА
Заўважылі, як Траньё вам падморгваў?
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Б’ЁНДЭЛА
Сто; ён пакінуў мяне тут, каб разжаваць вам сэнс і сутнасць яго знакаў і кіўкоў.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Заклінаю, растлумач!
Б’ЁНДЭЛА
Не заклінайце, а слухайце. Стары карась Баптыста клюнуў і яго пацягнулі; ён цяпер зводзіць рахункі з падробным бацькам падробнага сына.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Ну дык што?
Б’ЁНДЭЛА
Яшчэ раз сто — з вас. Вам належыць вывесці яго дачку на вячэру.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Далей?
Б’ЁНДЭЛА
Не далей, як у царкву святога Лукі. Стары канонік у любы час гатовы да вашых паслуг.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
А што з гэтага?
Б’ЁНДЭЛА
Вось гэтага я не ведаю; а толькі, як на мой розум, за тог. пакуль яны будуць заняты фальшывым забеспячэннем, вам варта было б забяспечыць яе за сабой cum privilegio imprimendum solum [22] Cum privilegio imprimendum solum (лац.). — «З выключным правам адціскаць» (друкарскі тэрмін; тут — у пераносным сэнсе).
. Хутчэй тупайце ў касцёл, захапіце з сабою псаломшчыка і некалькі прыстойных сведак.
Калі вы будзеце такі бязвольны,
То й не пабачыць Б’янкі вам ніколі.
( Збіраецца ісці .)
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Паслухай, Б’ёндэла.
Б’ЁНДЭЛА
Няма калі. Я знаў адну верціхвостку, якая аднойчы выскачыла ў агарод нарваць пятрушкі, каб начыніць труса, натрапіла на нетруслівага і выскачыла замуж. Гэта і вам навука, сіньёр,— бярыце прыклад з тае дзеўкі. Да пабачэння, сіньёр, адзью! Мой гаспадар наказаў мне схадзіць у сабор святога Лукі і сказаць свяшчэнніку, каб той быў гатовы сустрэць вас з вашым апендыксам. ( Выходзіць .)
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Я ўсё змагу, чаго яна жадае,
Бо я ўсяго хачу, чаго й яна.
Сумненні прэч. Ты чуеш, маладая,
Наш лёс адзін — і воля ў нас адна.
На рызыку, як і на суд народны,
Ідзе адважны і высакародны. ( Выходзіць .)
СЦЭНА V
Праезная дарога.
Выязджаюць ПЕТРУЧ’Ё, КАТАРЫНА, ГАРТЭНЗ'Ё, за імі — подбегам СЛУГІ.
ПЕТРУЧ’Ё
Хутчэй, хутчэй — да бацькі ж, у цяпло
Спяшаемся. Як месячна на полі.
КАТАРЫНА
Шчэ відна. Гэта дзённае святло.
ПЕТРУЧ’Ё
А я кажу, што месячна. Даволі!
КАТАРЫНА
Я не сляпая: сонца не зайшло.
ПЕТРУЧ’Ё
Клянуся сынам маці — сам сабою,
Сабой клянуся: што б там ні было:
Маланку, месяц, зоркі — ўсё такое,
Што свеціць уначы — я бачыць рад,
А сонца мне не трэба, я не еду.—
Гэй, ездакі, вяртайцеся назад!
Усё наперакор. Яна са свету
Мяне зжыве упартасцю ліхой.
ГАРТЭНЗ’Ё
Згаджайцеся, бо нам і не даехаць.
КАТАРЫНА
Каб недалёкі шлях, дык я з табой
Счапілася б насмерць. А так — хай вехаць,
Хай месяц, смольны корч, хай медны таз
Там свеціць — мне ўсё роўна, мне ўсё роўна.
Я больш не буду. Вось вам мой адказ.
ПЕТРУЧ’Ё
КАТАРЫНА
ПЕТРУЧ’Ё
Хлусня, ды гэта ж сонца, божы дар.
КАТАРЫНА
Бог з ім, з тым дарам. Мо і праўда — сонца?
А скажаце не сонца, гаспадар,
Я паўтару, бо так і трэба жонцы.
Непастаянны месяц, як і вы,
Чым назавеце, тым яму і звацца.
Цішэй вады, сіньёр, ніжэй травы
Я буду перад вамі.
ГАРТЭНЗ’Ё
Бог мой, братцы,
Петруч’ё,— крэпасць пала! Вось адкрыцце!
ПЕТРУЧ’Ё
Так і павінен шар на ўвесь разгон
Таціцца па наклоне дна у карыце,
А не паўзці, як п’яны на адхон,
Але цішэй. Там хтось да нас кульгае.
Уваходзіць ВІНЧЭНЦ'Ё .
Сіньёра, добрай раніцы! Куды вы? —
Скажы мне шчыра, Кэт, без балаўства:
Ты бачыла хоць раз такое дзіва —
Асанкі, свежасці і хараства?
Румянца з белізною шчок змаганне,
Пад крыллем броваў — іскры яркіх зор,
I на нябесным твары ўсмешкі ззянне,
Самой прыгожасці найлепшы ўзор? —
Красуня, вам яшчэ раз прывітанне! —
Кэт, пацалуй яе за хараство.
Читать дальше