Уільям Шэкспір - Тры камедыі

Катулечка, ну як ты пажываеш?

Сумуеце, сіньёра?

Не, пяю.

Развесяліся, глянь разок з усмешкай,
Які ў цябе руплівы, добры муж:
Сам пёк, сам смажыў, поркаў галавешкі,
Не ў свой упрогшыся мужчынскі гуж,—
I вось прынёс, каб заслужыць падзяку
Хаця б за ўвагу, клопаты.

Маўчыш?
Відаць, мае прысмакі не да смаку
I за старанні мне ў падзяку — шыш.

Прыміце прэч!

Прашу вас, не прымайце.

За харч падзякуй, звычай ёсць такі.
Хто дзякуе, тым кажуць: «Спажывайце».

Што ж, дзякуй.

О, жаніх, вы гаваркі
Прыдзірлівы педант, што нам аж сорам.—
Сіньёра, я падсяду ў пару к вам.

Гартэнз’ё, ты адзін з’еш гэты скорам.—
Жуй, жуй, каток, работу дай зубам,
Бо час бяжыць, а мы павінны сёння
Дапяць у Падую пад ноч хаця
I там гульнуць. Журботнае дзіця,
Пакінь нуду. Дзе пешкі, а дзе конна
Даедзем, дойдзем — і на людным сходзе
Так здзівім свет раскошаю абноў —
Шаўкамі плаццяў па агюшняй модзе,
Плюмажаў, фіжмаў, брыжаў і штаноў,
Капелюшоў, візітак, руж і рушак,
Пярсцёнкаў, завушніц, калье, камей
I розных фінціфлюшак і бразгушак,
Што зайздрасць вочы выесць у гасцей.
Ты скончыла жаваць? Кравец чакае,
Каб аксамітам твой аздобіць стан.

Ідзі сюды. Чаго дрыжыш, як Каін?
Кладзі тавар.

А што ў цябе, кафтан?

Капелюшок, сіньёр, для ваша кіска.

Ну-ну, развязвай вузел, пакажы.
А гэта што тут — плісавая міска,
Кіла ці вымя дойнае казы?
I ты асмеліўся мне ў дом прыстойны
Прынесці бессаромна гэту дрэнь —
Курыны вылівак, благі падойнік,
Што хоць варон пужаць на кол надзень?
Цьфу! Забірай свой лямец і па згодзе
Паказвай большы.

Гэты — самы шык.
Цяпер капелюшы малыя ў модзе,
Блін-капялюш — апошняй моды крык.
У свеце ўсе прыстойныя жанчыны

Такія носяць.

Вось і ты, калі
Пакорнай, свецкай станеш, Катарына,
Сабе закажаш гэты самы блін,
А да тае пары не мар аб новым.

Не скора ж прыйдзе той жаданы час.

Чакайце, я, здаецца, маю слова
I я скажу адкрыта, без прыкрас.
Я не дзіця, і верце — я не хлушу —
Не вам раўня, а слухалі мяне,—
А стане прыкра, зашпаклюйце вушы;
Язык, як мяліца,— усё самне,
Што коле ў сэрца, і сыпне кастрыцай —
Калючай праўдай, жорсткаю, як жвір.
Бо станеш уступаць вам і таіцца,
Ад крыўды рынеш галавой у вір.

Э, што там гаварыць: убор не модны
Варэнік, бурбалка, шаўковы торт.
Люблю цябе, што ты са мною згодна.

Любі ці не любі, а слухай, чорт:
Не згодна, і хачу капэлюш-чэпчык
Вось гэты, толькі гэты,— не другі.

Кравец, а ты там што ў парозе шэпчаш?
Прынёс заказ? Ды што ж гэта — кругі,
Якіясь абручы? Ты не для ціра
Ўсё гэта нашпіляў? Тут што — рукаў?
Дальбог, пузыр. Раздутая марціра
I ромбы, нібы кросны ў павука;
Надрэз, прарэз, прарэха на прарэсе —
Курыльніца з цырульні: крыжык, крыж,
Так-сяк і накасяк. Чаго ты трэшся,
Чаго блішчыш? Чакаеш на барыш?
Ты спадзяешся, што табе заплацяць
За твой так званы падвянечны ўбор?

Ўсё ясна: быць ёй без чапца і плацця.

Вы ж самі загадалі мне, сіньёр,
Пашыць і па сезону і па модзе.

Так, загадаў у час падгатаваць,
Па модзе скроіць і пашыць — і годзе.
А хто ж табе загадваў сапсаваць?
Складай манаткі і скачы панура;
Даскачашся, як блошка, на пліце:
Заказы знікнуць, знікне кліентура,
I кішкі справяць хор у жываце.
Бяры свой хлам, рабі з ім што захочаш
I — з богам!

Я ізноў адкрыта ў вочы
Скажу: такога плацця я ніколі
Не бачыла — прыемны мне фасон,
Па модзе, зграбнае. Вы, муж-саколік,—
Страшыдла, пудзіла пужаць варон
З мяне зрабіць хацелі б?