StaVl Zosimov Premudroslovsky - Di Rojê de. Rastiya rûreşiyê

– Hûn çi hewce dikin? me jê pirs kir.

– Hey, bro, min du kirzuh bide min? -podhodya, wî got, bi devoka funny rojhilat, du boots peyarê.

– Whyima?

– bide «Birayê, lawo? Sibe, ji bo heşt mehan, rahêjek miyan dimeşe, girse berhev dike.

– what çi, di galesên de derbas nabin?

– Na, na! Ma ez çi dibêjin ehmeq in? bit -chechenets sUavê. -koza bi wî digire.

– Whyima? -sprosil ez bi bêdilî.

– Whati, mîh nan xwar, bizinan go gerîyan? -with îronîk Sgt. – Ez fêm nakim çima hewcedariyên we çêdikin?!

– Wai, na, bizikê piçûka lingê piştê çêdike, a? Û Meraşê serê, Sachs wek jina bi bîr tînim.

– Hey, tu xewneker î?! Û çiqas das pere?

– Wah, çima pere, qeyran. Chacha meşka, erê. Shortîçek kurt.

– Well, çawa dibînin, eger Nadur, xistina firokeya wek wawik.

– Çima biim? Salim nade bixapînim. Salim rast e.

– Ahmed eynî tişt got, lê wî çîçakê wek avê qels kir. -serzhant ji dûr ve dît ku ruhê bald ku kulîlkan kom û belgên tam û lezeta.

Em li hevdû nêrî û biryar da.

– Hey, tu.., go syud! Sgt -kriknul. Ruh bê guman ferman dida, pêlavên xwe hilda û avêt ser milê neteweperestiya Qefqasiyê. Wî pêlavan girt, ew maç kir û pênc lître serxetê ji xalîçeya xweya pantikê derxist û ew avêt ber me, berî ku meriv gopalê bavêje û xwepêşandan bi xwepêşandanê vexwar, bi guman ne bi enfeksiyonê bû.

Morning roj şa!!!

Tenê abrek reviya, û şivanek ji têkçûnê nêzê şivika giyanî hildiweşand, bi eşkereyî li ser çîçikên hevalê xwe yê bizinê dixebitî, yê ku divê pîvaza çiyayî û hormona xwe biparêze, jina wî ya delal bibîr bîne, wek ku sazûman pêşniyar kir:

– what çi?!

– Belê, tu dikarî!? serjêker bersiv da.

– Erê? – Min pirsî ji privî kir.

– Hespek. – bersiv da sêrbaz û me xwe bera çîçkê kir, ji devera ku hemî pîrika çepê ya mîhê, ya ku divê di demek kurt de li çiyayan bête danîn, eşkere bû. Em di makîneyeke bi muffler girt, û, ku helwesta şer, werand meşka. Chacha zivirî bû, mîna kompostoyê, zalim bû.

– Goş, abrek, dîsa ew lê ziwa bû, baş, tiştek, em ê naha ji bo wan nijada kokbiroxan amade bikin. çawişê -vozmutilsya girt, armanc jî li wê derê disekinin, dûvikê fat me de, herî miyan. «Pooh!!» a guleyek qulikê qulikê ku li tenişta ramanê mezin dibe qut kir. Baran hatiye bala xwe nedayê ne.

– bidin, bi xêzikan. -vyhvatil ter-. Ew kir armanc û «Pooh!», Li hawîrkek li ser gêlê barand.

– Klûba, tu li ku dikî?! – Rifreyek otomatîkî derxist, pêşgêr smînar kir.

– Lê çi, vegerîn e? – pargîdanî hate derxistin.

– Tu çi teng dikî? Itawa ye, pêşî betilandin, û paşê volley? pêşgotin û «Pooh!» armanc girt. Guleyek bêaqil, bi ramûsan ve firiya û ber bi meydanê ve diçû, li pişt hearekê xwe da. Wê hevalbendê belengaz hem rastê û hem jî çepê, ew ê hilweşe û biteqîne, û gulekê, mîna çenga bizdok: wê bireve, wê vegere; wê hingê bibîr bînin, paşê bêriya Ji ber vê yekê wê dirûşmek avêt nav daristanê.

– Eh!! – Wî bi teybetî axivîn, li hewşê, pêşiyan temaşe kir û bi makîneya otomatîk erdê ket, serê xwe maç kir. – Ev chacha ye. Wê bêrehm gazî Abrek kir.

– Erê, bi rastî, chacha daleqand. – pargîdanî piştgirî kir.

– Dilsozên hevalên dilpêş nekin. – Min razî kir, ez şexsî, nayê bîra min ka çi cûre leşkerên Federasyona Rûsyayê ne, min mintek ji moşekan girt, bêdeng nekişand, min nedît, ka ez ê çawa çaxek bidim tevahiya navçeyê, û tewra jî neavêjim. organên derivatives, ango, bi rûsî – hêk. Rêza bi qasî sê metroyan ber bi jor ve çû, zeviyek zexm, bi zexmî mîna makîneyek hate qewirandin, mîna bostan qul kir, bavê min, na, bav û kalê min, û, agir bi her tiştê ku çirûskek mîna gêrîkan dixuye, reviya û ber bi çiyê ve çû. Kevir ji guleyê berê li jor ma û bi berbangê berfê re hat qewirandin, ku ev bû sedema avjeniyê, yê ku bi dilxwazî li aliyê din ê gêlê diqulipîne, sêyemîn golika rêsaz û heşt gundên zer çêdike. Di nav mirovan de ne tenê di nav de, lê di heman demê de di nav rûniştevanên herêmî de jî hebûn. Me li çepê rûni roomt û çû odê xwarina xwe û ne li hevûdu xayîn kir û dimeşiya, mîna ku tiştek nebûbûya.

Unchîvê rojek nebaş!!

Piştî xwarinek tirş, me dîsa rehetiya xwe ya hêja li qada herêmî domand, ku ji hêla bavê me ve di rêza koloniyê de ji me re hat dayîn. Cih girtina Ruhê, serjêkirî ferman da wî ku ew kevirek bilind bi rêgezê re vegere ku ji wî re bibe tevahiya gundê kevn, ê ku ji rêwîtiya berbiçavê ve mabû. An jî şûna mala wî, li cihê ku mirovên bêkêmasî bi rojan rûniştibûn. Karê wî ew bû ku mêvanan bi alîkariya zeviyek otomatîkî ya li tenişta çiyayê hişkkirî ya kafeyek herêmî ya ku li tenişta bazirganiya vî cîhê hêsan e, belav bike.

Givi yê kevn hêdî, bi zordestî, nêzîkê pubê bû. Jixwe cîranek ku ev yeka wî li wî digere û wî bi dilxweşî li ser maseya wî vexwend. Old Givi bala xwe neda, mîna ku berê xwe zivirî û, û pozê xwe zivirî, li ser maseyek belaş rûnişt. Waitêdibe ku bendewarek navîn-kalê wî pê re here ba wî.

– And çi, bavo, wah wah, tenduristiya te çawa ye?

– blindi kor e, yan tiştek, ez zindî nabînim!!

– Whati hatî?

– Devber. Bibihîzin bapîrê mezin kir. – Erê?!

Mêvanê navbûrî yê yekta li Gîvî yê kevin nihêrî û çavên xwe bilind kir.

– Barbi min bide min, erê?! Ji wusa, ji goştê saxlem, ya ku ramek saxlem bû. Cut bi kêrê paqij… Kebabek saxlem. – çavê xwe yê çepê lêxist û yekî yê rastê xwe çikand, tiliya piçûk a Givi rakir.

bendewar reviya. Then dûv re pezîkirina banî dest pê kir. Hemî ziyaretvan û kafiran belav bûn ku kî li ku ye. Givi ya kevn bi tena serê xwe li benda fermanê ma. Guleyek wenda hat hat û hat avêt erdê. Givi di bin koka Mustezên Budenovskî de neçû. Demek şûnda, leşkerên rûsî li kafeyê bar dikirin.

Me şerab û kebabên xav girtin û bi me re feryad kirin. Pêwîstiya me bi pere tune bû. Gava ku her tiştê xwarina pêwîst tîpî kir, me xwe teqlîd kir. Givi li bendê bû.

Dît ku leşker neçar bûn, ziyaretvan û kafiran ji qatan derketin û her yek ji wezîfeyên xwe hildan, guleyan ji binî zimanê xwe ve hildan û perçeyên diranên li qurmek avêtin.

Waitêwazê bendewar berê xwe da barbarê ku demeke dirêj li bendê ye. Givi pêçek li ber nivînên Givi xist û di sarincokê de kurê bextreş a desthilata herêmî, bi navê xwe «Hey, erê?!» Bapîrê Givi bi kêfxweşî barbeko li xwe kir û bi diranên metal zer re, perçeyek goşt feryad a navendî girtin. Mêvanvan bi baldarî çûm ser gomê, zivirî xwe çeng kir. Givi bi carek ve gav avêt. Goşt tenê dirêj kir. Wî kişand, diranên xwe hejand – du. Kevir ji destên xwe reviya û berê xwe di rûyê xwe de gerand û diqulipîne, perdeyên xwê li ser rûyê wî û çenga pezê felqê ku li ser tewra giyayê hişk, neteweyek Qefqas, nîsk vedide. Wî cara sêyemîn ew vekişand, û destên wî yên pîr hejandin. ……

– Whati cûre goşt, rez, wai?! – gêna rêzdar Givi teqandin.

– Hey, bavo, wai, hotelel ramiya saxlem, wî çîçek li çiyayan barand! Xewa hewayê teze kir, ma?! û sed û nozdeh sal dijîn.

Givi bi nezîk barbecue li ser sifrê avêt.

– Hey, erê, min vê henek nas kir dema ku te bavê te di projeyê de ma, erê?! – Ew rabû ser xwe, û kavilên çêkirî yên driftwood bi kepçeyên şikestî ji bîr kir, çû.

Êvar êvar baş!!!

Lê em, di ber xwe de, me vexwar, û xeniqî, û ketin nav şerekî, lê çi bêyî wê bê, em Hêzên Hewayî ne? In di sibehê de em rûnişte bûn ku em aramiya xwe bidomînin û li benda rêwîtiya din a li ser lêv…