StaVl Zosimov Premudroslovsky - Di Rojê de. Rastiya rûreşiyê

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9559-6

Created with Ridero smart publishing system

Piştî ku min ji dayika xwe re nivîsî: «Werin, lawo, silav dayê!», Ez li serhêl mamosteyê xweya birçî ya xwendinê û fikirîm:

– Ferqa di navbera rûsî û amerîkî û ewropî de çiye?

– And bi ya ku ew bi aqil bijîn û difikirin, em jêgirtin. – Min bersiva xwe da û ez dimeşiyam. Min dixwest ku vexwe – tirsonek û şil bibe. Ez diçim, ji ber vê yekê ez di rê de diçim hewarê di binê behrê reqa çîmentoyê ya hin pargîdaniya pîşesaziyê de. Ez dibînim ku ew tarî dibe. Ez dibihîzim ku li tenişta baranê kesek bêdeng, lê piercing, nekare ku kûçikê. Min heman bersiv da. Ez dibînim ku kumikek potatîkê ji tiştek ku li tenişta baranê diçû, ji tiştê li ser min jî tije dibe. Min gazî kir û kumik bi çûyîna kûçikek ji nijadek nediyar ve çû, neçû pêşiya min. Ez rabûm ser wî, min ceribandim pirsî, û, ne guman û ne jî li ser tiştek difikirîm, ji wî re nehişt, û li wir …, li wir?! Li wir ew bi berfê tazî hate pak kirin, tewra bi saloxê şilandî ve hate çap kirin. Bêyî ku ez li ser tiştek bifikirim, min yek derxist, destê xwe avêt destê apê Adem û, avêtim ser milên min, min bi lez û bez Ferrari li ber mêvandarê xwe hûr kirim, ew rêçika suxrêsî ya bêhempa ya ku di rê de ye dixapand.

Ez di cih de min dixwest ez bixwînim û bijîm.

Wê demê çi bû?! Kuzya. Lee: ew bilbilek e, ew hebkarek potatîkê ye, ew jî birayekî Syktyvkar e û hat ba hevalê û hevkariyê wî: Goristanek Aldyrbaguy, cîgayî «Me bide min ku ez xwarinê bikim», rola ku min di girtinê de ma û bi rûsî napeyive.

– Bûka kê ye? Kuzya pirsî.

– And te ew avêt? – Rêhevalê Hebrewbranî bersiva pirsê da.

– And te çeng kir?

– you hûn..??

Dûv re şerekî qirêj tê. Lê bi dilsozî, sûsê hûr-qelandî û tamxweş bû…

P.S.: Me jûreya kelê ji malbatê re firot û ji ber gola behrê û bêaqiliya hat diterikandin… Danişîn bang hate kirin…

Dotira rojekê, ji bo ku danişîna darbeyê nekim, wan ez avêtim nav rêzên hêzên çekdar ên Yekîtiya Soviyetê, ango di artêşê de. Li wir, di mehekê de, min her tiştê ku ez li navendên lênihêrînê, baxçê dibistanê, li dibistana navîn û du dibistanên pîşeyî di binê hejmar de ji bîr kir: heft heft heşt hezar neh sed çil û sê xalên bîst û çar-sed-sed, ku li milê çepê yê hewayê ji rûkalê heya cihê baldê, li ku metro.

Em radiwestin, ji ber vê yekê em hema li ser deriyê yekîneya leşkerî wezîfê ne û li ber deriyê cixareyan çêdikin. Dûv re li welatê me rihet qewimîn. Dem dijwar bû, mehê sê pakêt cixare dikişand. Part beşa me li tenişta cotkarê kolektîv «Bull udder» ye û ev rast e. Ji ber vê yekê em radiwestin û dûman dikin, û Baba Yaga ji paş darekê mêze dike. Rast e, navê wê Jadwiga bû. Baş e. – em difikirin, – kûçikek kevn û, tevî wê, em di xewnên ku bi blackberry de difikirin. She ew qîr dike, fikrên me dide hev. Ew xefik û kor e.

– Oh, leşker, bersiv bidin, awa?!

– B, bêaqil, tu çi yî, tu pîr dikî? Em heşt sed û du santîmetre ji we dûr in?! Li pişt bendavê!!

– Wekî?

– Bes! – dîsa vegeriya wezîfeyê wezîfeyê. – Tu çi dixwazî, bibêjî, yan goçê gopalê bidî?

– Me, neviyê pir kevn dibêje. – hûn hewce ne ku ji bo firotanê biçin, – û bişirîn, – kûçikek piçûk, Boryusenka. Ez ê ronahiya rojê li ser maseyê bixim, tewra jî bide min.

– Niha çi bi te re heye? Min pirsî, zilamek ku li zozanê tenê gog dît, lê ji ber hin sedeman jê re dibêjin hippos.

– Wekî?

– Dras!! Broughti bi te re anî? Min bi dengek dubare kir.

– Ez ê ji te re goşt bidim … – bêyî bihîstin an têgihîştina pirsa min fam nakin, pîr bersiv da.

– Wê, di rê de, gewra agarîk hildiweşe.. – Min pêşniyar kir, li pêşberî rêhevalên min.

– And hûn li ku dijîn? – ji hevalek pirsî

– And hûn hatin gund û ji Yadu dipirsin, kolanên me golik in.

– Whati? Arsenîkî, an çi? Min guhê xwe guh xist, mîna mîkrofonê.

– Na, delalê min! Hehe.. Ji Yad Vigu bipirsin!!

– And kengê were? – ji rêhevalê pirsî.

– And dawiya heftê, nîvro! Ez ê tenê wî nekim. – bersîv da kalemêrê û çû berhevokên şitlên kesk ên hişk.

Xwe qedand, min ji hevpîşeyek pirsî.

– Rêheval, te çukan dikuje?

– Bê guman. Ez li bajarekî cotkariyê ya kolektîf dijîm.

Yekşemê gihîştiye. Em bi rê ketin AWOLê li dorhêliya dûr a bendavê. Em gihiştin gund bê pirsgirêk û ji me re ne dijwar bû ku wê hewşa wê bibînin, nemaze ji ber ku li gund tenê pênc xanî hebûn, û maşîneyek bi karkirên koçber re, cendirme. Wate tê wateya wê. She wê nan û nan, xwê û hêj jî goverî dîtin. Me xwarinên xwezayî xwar û hê zêdetir xwarin.

– Baş e, jina pîr? – rêheval dest pê kir. – Gûzik li ku ye?

– Erê, ew çîçek e, di berxan de dilovan e. wê bersîv da û çû hundurê odeyê. Ew bendav nîv-metre derdixe. Ew eşkere dibe û şûrek a sedsala pêncemîn B.Z, bi eşkereyî ji temenê. Zilam, rust û destikê ku bi pêlekê elektrîkê hatî xemilandin e.

– Here, kuran, ev Josephsivê min ê paşîn e, ku di Grîpa Ierê Cîhanê ya Yekemîn de vegeriya. Gava ku li fabrîqeyek goşt bû, wî her kes dagir kir û qut kir: herçî ceh û mirîşk.

Min xwe aciz kir ku li çavê wê Stakhanovsky, zelal nihêrîn. Hevalek ji destên mistelê kêrê girt…

– Ka were, ji min re bibêje. – Li ku derê ew hilweşiya, A?

Ew me vedigire nav leşê.

– Li wir, – dibêje, – Bavê min Borusenka.

Bi rûmet, ez li vî Borusenka mêze dikim û çavên min li pişt guhên min in.

Corê wî ji du û sê heb kîtekît ji dûndan hat avêtin. From ji peldankê pelçiqandin û rovî bi elastî vedihewîne. Xuya ye ev nîvê jiyanê pigory Boryushishche ye û derewan nake.

– Oh, hevalên min, ez ê herim hakimê. – dapîrê sêv, devê devê xwe diruşmî bi kaxizên tifingê vedihewîne. – nd hûn bi boryusenka re bêtir baldar in. Ez ji xizmên xwe tenê me. Kesek din nîne, ez ji zayînê ve wî dikim. Xwarz, heywanên min ên yacht. Yyyyyyy!! – Jina pîr sobe kir û tavilê sekinî û yekcar bi hevûdu re ket sobê, dengê xwe ji çuçikê diguhezîne nav baskî. – do ji bîr neke, lo lo, ez wê ji bo firotanê heye…

– Dê her tişt qîrîn, grannî!!! – Rêheval teşwîq kir û bera min da. – you hûn, hevalê min, ji min re bibin alîkar, dergeh vekin.

Ez bi dizî nêz bûm û min zivirand turkî, dergeh mezin bû, û gog jî guhê xwe nehêşt. Koxan direşîne. Welê, hevalê min tavilê nerazî nebû û bi hemî hêza xwe, ka wî çawa çivîkek li nîkelê qut kir, nîvê xwe dagir û rahişt çiyê. Nîkelek, mezinahiyek a plakê. Piştî çend saniyan, xofê çavê xweya rastê vekir, û dûv re jî çep. Dûv re siyalek hate pey wî û «mamoste» ya bi navê Fightî rabû ser hespên xwe yên ku ji zikê xwe derketin, lingên wî nezikî.

Bi her du çavan li qeraxê ketin, piştre şagirtên şîn ên şîn di rêgezên cûda de rasterast kirin, çivikê çavên xwe li rêhevalê da. Piştî ku wê çavên xwe ji nû ve li ser çepera dagirtiyê vekir, ew bi nîskek vekir: rabû, jêr; li jor, jêr, li pêş çavê hevûdu hevrû û çavê xwe li hevûdu xistin, ewqasî ku tevahiya korîdê tenê di nav komek çîçekan de hilweşiya. Kulîlkek nû ji binî lingê xwe vekişand û çend mîkrobên mirîşkê dorpêç kirin, ew elaletek xistin destê wan, ku bi heyecane li tiştê ku diqewime, disekinî. Rêheval berê xwe da ber baxçê, di nav hewşa babkîkî ya aborî de pêşde diçû. Kulîlka ku ez şerim dikim, zû hatim sûcdarkirin, hemû tiştên jîndar ên ku di vê hewşê de destûra rûniştinê heye belav kirin. Grandma li ber pencereyê sekinî, pozê xwe yê zirav diavêje. Min li milê xwe hişt, tenê petrîf kir.