Ян Баршчэўскі - Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях

Мядовая раса, або падзь — салодкая клейкая вадкасць на лістах раслін (прадукт жыццядзейнасці жамяры).

Пятра І. Гаворка ідзе пра падзеі Паўночнай вайны (1700–1721).

Сажань — мера даўжыні. У Вялікім княстве Літоўскім выкарыстоўваўся малы сажань і рыжскі махавы сажань (188,125 см).

Твардоўскі — герой сярэднявечнай легенды, што прадаў д’яблу сваю душу, каб атрымаць выгоды на гэтым свеце.

Пералёт-траву.

У Вялікім княстве Літоўскім мясцовую ўладу выбіралі звычайна на павятовых сойміках. Фармальна такое становішча захавалася нават пасля далучэння Беларусі да Расійскае імперыі. І толькі ў другой чвэрці ХІХ ст. мясцовае заканадаўства паступова было скасавана.

Ёсць такая думка ў некаторых мясцiнах Беларусi мiж простым людам, што той, хто пасадзiць дуб або пасее жалуды, скарачае сабе жыццё, бо яго сiла пераходзiць да дрэў, якiя ён пасадзiў і вырошчвае.

Палёнка — беларуская назва трунку, якi робяць з паленай гарэлкi, журавiн i мёду.

Міля — адзінка даўжыні. У ХІХ ст. у Беларусі ўжывалася міля, роўная 7,777 км.

Мёд-трайняк — моцны пітны мёд.

Піўніца — падвал, дзе захоўвалі напоі.

Паводле цыганскiх паданняў, яна расце ў воднай глыбiнi, засцерагае ад пажараў i вучыць згадваць будучыню.

Адзiн з васьмi духаў, што мае ўплыў на людзей.

Наступныя два радкі, мажліва, выкрасліў цэнзар Ігнат Іваноўскі або сам аўтар, чытаючы карэктуру.

З апавяданняў люду.

Аўстэрыя — гасцініца, заезны дом.

На Беларусi i цяпер яшчэ просты люд лечыцца так ад шуму i iншых хвароб у галаве.

На Беларусi можна пачуць гiсторыю, у якой кашэчы кароль завецца Варгiн, пеўневы — Будзiмiр, мышыны — Паднор.

Беларусы вераць, што жамяра ў галаве заводзiцца да варкатання катоў.

Дубiна, Пруд, Гарыня — гэта асілкі паганскіх часоў. Яны засталiся ў памяцi люду i згадваюцца ў асобных казках як і Баба Яга, Купала, Чур ды iншыя багi.

Першая частка (раздзелы «Што здарылася з Драўляным Дзядком» і «Кабета Інсекта») гэтае аповесці Я. Баршчэўскага была надрукавана ў пятым томіку альманаха «Nіezabudka» на 1844 г. яшчэ да з’яўлення «Шляхціца Завальні». Другая частка — у восьмым томіку альманаха Казіміра Буйніцкага «Rubon» на 1847 г. ужо пасля выхаду «Шляхціца Завальні».

Klauber svulpsіt — Клаўбер напісаў па замове (ці Клаўбер пісаў па жаданню) ад лац. абрэвіятуры s(і) vul(tіs) (scrі)psіt (ці s(і) vul(t) (scrі)psіt).

Баболя Андрэй (1591–1657) — манах ордэна езуітаў. Вызначыўся сваёй рэлігійнаю дзейнасцю ў Бабруйску і Пінску. Падчас вайны ў 1657 г. быў замардаваны казакамі.

Ксаверый Францішак (пам. у 1552) — пакутнік і святы каталіцкае царквы, адзін з першых місіянераў езуіцкага ордэна ў Азіі.

У другой частцы аповесці замест крыптаніма З. пададзена поўнае прозвішча гаспадара — пан Зямельскі.

У 1820 г. царскія ўлады забаранілі дзейнасць езуітаў у Расеі.

Фáктар — пасрэднік, ад лац. factor — той, хто выконвае.

Гэтая частка аповесці закончана ў 1843 г. Змяшчаючы яе ў альманаху «Nіezabudka» (т. 5 на 1844 г.), Я. Баршчэўскі абяцаў працяг у наступным томе.

Першая страфа «Ранішняе песні» Ф. Карпінскага.

Феакрыт (канец ІV ст. — І-я пал. ІІІ ст. да н. э.) — старажытнагрэцкі паэт, заснавальнік жанру ідыліі. Асобныя яго творы перакладаў С. Шымановіч.

Геснер Саламон (1730–1788) — швейцарскі паэт і мастак. Пісаў на нямецкай мове. Аўтар зборнікаў «Ідыліі» ў прозе (1756) і «Вершы» (1762).

Шымановіч Сымон (1558–1629) — польскі паэт-гуманіст. У гісторыю польскае літаратуры ўвайшоў як стваральнік цыкла «Ідыліі» (1614).

Напрыканцы аповесці пазначана: «Працяг у наступным нумары».

Упершыню надрукавана на польскай мове ў кнізе: Proza і wіerszy. Kіjow, 1849. Cz. 1.

Валынь — гістарычная частка Вялікага княства Літоўскага. Сваю назву атрымала ад г. Валынь, якога сёння няма. Уключае ў сябе беларускае і ўкраінскае Палессе.

Цуднаў — сёння гэта ўкраінскі горад Чуднаў.