Эсхіл Array - Прыкуты Праметэй. Антыгона

Калі, ўладар, ён мудра кажа, слухайся яго,
А ты — яго. Абодва добра вы казалі.

Я ўжо стары. Няўжо вучыцца буду
Я розуму ад гэткіх дзецюкоў?

Вучыся толькі праўдзе ты! Калі ж я малады,
Глядзі не на гады мае, але на справы.

Злачынцаў шанаваць — твая такая справа?

Злачынцаў шанаваць не стаў бы я прасіць.

I гэтую злачынцай ты не лічыш?

Увесь народ фіванскі гэтага не лічыць.

Ці можа мне народ загадваць, як рабіць?

Цяпер вось ты сказаў, як малады дзяцюк.

Ці я, ці іншы хто тут мае ўладу?

Належаць горад і не можа аднаму.

Уласнасць ён таго, хто ўладу мае.

Як добра быў бы ты ў пустыні ўладаром!

Ну, за жанчыну ты, як бачу, добра б’ешся...

Калі жанчына — гэта ты. Я дбаю пра цябе.

Нягоднік! З бацькам ты спрачаешся праз гэта?

Бо ж бачу я, як робіш ты няслушна.

Ці ўсё ж няслушна — ўладу шанаваць сваю?

То не пашана ўладзе, то багам знявага.

Жанчыны раб, які ты брыдкі мне!

Ганебных спраў затое я рабом не буду.

Ты ў кожным слове толькі й думаеш аб ёй...

I пра цябе, і пра сябе, і пра багоў.

Жанчыны раб! Мяне не збаламуціш!

Жадаеш сам казаць, а слухаць не жадаеш?

Яе жывую ты не будзеш жонкай мець.

Калі памрэ яна, памрэ яшчэ й другі.

Ты да таго дайшоў, што пагражаеш мне?

То не пагроза, то адказ на неразважнасць.

На гора ўласнае мяне навучыш ты,
Бо, неразважны сам, мяне вучыць ты хочаш.

Сказаў бы я, каб бацькам ты маім не быў,
Што розуму не маеш ты зусім.

Ах так? Даю прысягу я Алімпам, ведай,
Што не на радасць ганіш ты мяне.
Гэй, варта, гэй! Прывесці тую пошасць —
Няхай у жаніха памрэ тут прад вачыма!

Не будзе гэтага! Перад вачыма
Маімі не памрэ яна, але й ніколі
Ужо не ўбачыш ты мяне сваймі вачыма.
Шалей між тымі, хто твае шаленствы любіць!
( Адыходзіць )

Пайшоў ён, уладар мой, хутка, раззлаваны.
Гнеў юнакоў такіх бывае небяспечны.

Няхай! Няхай сябе ён лічыць больш за чалавека:
Ад смерці ўсё-ткі ён не збавіць іх.

Няўжо ты думаеш забіць дзяўчат абедзвюх?

Не, не! Ты кажаш слушна. Тую, што да трупа
Не датыкалася, не буду я караць.

Якім жа чынам хочаш ты яе забіць?

Я павяду яе глухою сцежкай,
Яе ў пячоры камяністай я схаваю,
Харчоў ёй трохі дам, каб не было граху,
Каб горад наш забойства не зрабіў.
Няхай Аіду моліцца там — аднаго
Яго спаміж багоў яна шануе —
Каб ёя яе ад смерці збавіў, ці,
Калі не збавіць ён — няхай спазнае,
Што бога пекла так не трэба шанаваць.

Страфа

Непераможны Эрот [42] Эрот — бог кахання. ,
Эрот — над усімі ўладар,
На шчочках дзяўчыны прыгожай
ты спіш так прыгожа!
За мора нясешся і ў хаты сялян уваходзіш,
Нікому знайсці ад цябе немагчыма ратунку:
ні богу,
Ні чалавеку смяротнаму —
ўсіх ты шалець прымушаеш.

Антыстрафа

Думкі людзей справядлівых
Ты хіліш да зла, да злачынстваў.
Вось і цяпер узняў ты разлад спаміж родных.
Позірк дзяўчыны прыгожай, што з вочак
Прывабных зіхціць, за законы багоў мацнейшы,
Бо Афрадыта [43] Афрадыта — багіня жаночай прыгажосці, маці Эрота. , багіня магутная, бавіцца ўсімі.