Эсхіл Array - Прыкуты Праметэй. Антыгона

Стары, стары, страляеце вы ўсе, бы ў мэту,
Ў мяне, ды йшчэ прароцтвамі мяне злавіць
Вы хочаце. Ужо даўно мяне, нібыта
Тавар карысны, прадалі ужо свае.
Што ж, нажывайцеся, электр сардыйскі [55] Электр сардыйскі...— Электр — сплаў золата і срэбра. Цэнтрам гандлю гэтым сплавам былі Сарды, сталіца Лідыі, на захадзе Малой Азіі. :
Сабе вы набывайце, калі хочаце,
I золата індыйскае. Але ж таго
Не пахаваеце ў магіле вы ніколі.
Хаця б Зевесавы арлы, труп разарваўшы,
Здабычу палажылі аж пад трон яму —
Я пахаваць злачынцу і тады не дам.
Граху не боязна мне, бо добра ўжо вядома,
Што чалавек не здолее зняважыць бога.
А ты, стары Тырэсій, памятай вось што:
Ганебна гінуць нават мудрацы,
Калі, жадаючы карысці, словы
Ганебныя ў прыгожай форме кажуць нам.

Бяда! Ці ведае хто між людзей, ці разумее?..

Пра што ты? Што сказаць ты хочаш?

Наколькі лепш разважнасць за багацце.

Наколькі, думаю, горш — неразважнасць.

На гэтую хваробу й хворы ты цяпер.

Знявагай даць адказ прароку не хачу я.

А ўжо зняважыў ты мяне, калі сказаў,
Што непраўдзівыя прароцтвы я раблю.

Да грошай надта хцівыя прарокі ўсе.

А ўсе тыраны — да ганебнае карысці.

Ці разумееш ты, што кажаш гэта ўладару?

Вядома ж. Гэтаму даў гораду ратунак
Ты толькі з дапамогаю маёй.

Прарок ты мудры, толькі любіш ты няпраўды.

Прымусіш ты мяне сказаць, што ў глыбіні
Душы маёй ляжыць дагэтуль нерухома.

Ну што, паруш. Але не для карысці.

Дык добра ж. Пра твой лёс я раскажу табе.

Але душы маёй не купіш ты ніколі!

Дык добра ж ведай, што яшчэ нямнога колаў
Імклівыя калёсы сонца прабягуць,
Як сам ты аддасі памерлым узамен,
Таго, хто з родных самы дарагі табе —
За тое, што душу жывую кінуў
Ты пад зямлю, ганебна ў доле пахаваўшы.
Вось цела на зямлі трымаеш ты — Аіда
Уласнасць; труп няшчасны, без пашаны
Належнай целу, без хаўтур пачэсных.
Не маеш права на яго ні ты,
Ані багі зямныя. А прычына — ў тваім гвалце.
Бязлітасныя, страшныя Эрыніі [56] Эрыніі — бязлітасныя багіні помсты, што неадступна пераследуюць злачынцу. —
Аіду і багам пакорныя, за гэта
Ужо чакаюць, каб за ўсе злачынствы
Такую ж самую табе даць кару.
Няўжо ж, падумай, я падкуплены кажу
Ўсё гэтае? Ужо чакаць нядоўга —
Ў тваім палацы стогны чутны будуць
Мужчын, жанчын, і гарады варожыя
Усе паўстануць, дзе кавалкі трупу
Пранеслі ці сабакі, ці звяры якія,
Ці птах які драпежны — пах нядобры
Разносячы па вогнішчах усюды.
Ты выклікаў мой гнеў — і ў гневе стрэлы,
Бы той стралок, пусціў табе я ў сэрца:
Ад жару іх не уцячы табе.
( Да хлопчыка )
Вядзі дамоў мяне, дзіця! Хай злосць сваю
Ён вылівае на малодшых за мяне.
Няхай навучыцца ён спакайней казаць
I думкі лепшыя мець, чым цяпер.

О цар! Пайшоў прарок, страшэнныя прароцтвы
Нам даўшы. Ведаю ж я добра, што з пары,
Як валасы мае сівымі сталі з чорных,
Хлусні прарок ніколі не казаў.

Згаджаюся і сам, і страх бярэ мяне.
Мне цяжка саступіць. Калі ж спрачацца буду,
Магу сябе страшэнна загубіць.

Разважны будзь, Менойкаў сын, Крэонт!

Што ж мне рабіць? Кажы. Пакорлівы я стану.

Дзяўчыну выведзі з падземнай хаты.
Непахаванага ты пахавай.

Дык думаеш і раіш саступіць?

Хутчэй — як толькі можаш. Хутка наганяюць
Людзей благіх Эрыніі, пасланніцы багоў.

Бяда мне! Цяжка мне рабіць, што не ляжыць
На сэрцы. Толькі ж не магу спрачацца з лёсам.

Цяпер рабі ўсё сам, не даручай нікому.