Эсхіл Array - Прыкуты Праметэй. Антыгона

Ну вось, ужо мы на краі зямлі,
У Скіфіі далёкай і пустэльнай.
I тут цяпер павінен ты, Гефэсце,
бацькоўскі выканаць: да скалаў
Вось гэтага злачынцу прыкаваць
Жалезным, непарыўным ланцугом.
Украўшы кветку яркую тваю — агонь —
Людзям смяротным ён аддаў яго.
Багі за гэта і павінны пакараць
Яго, каб шанаваў Зевеса ўладу
I каб ахвяр смяротным не рабіў.

О Ўлада моцная! Ўжо ж выканана воля
Зевесава — і што вам да таго?
Ды як змагу я роднага мне бога
Да скал, на здзекі бураў, прыкаваць?
І ўсё-ткі я наважыцца павінен:
Не выканаць загад бацькоўскі — страшна!
Ты, сын харобры асцярожлівай Феміды,
Цябе я мушу, супраць нашай з табой волі,
Прыкуць жалезам да скалы самотнай;
Людзей ні чуць, ні бачыць ты не зможаш:
Павяне скура пад спякотным сонцам,
Табе на радасць ноч намётам зорным
Святло акрые; неўзабаве ж сонца
Ізноў асушыць росную дзянніцу;
Боль катавання будзе несупыннай;
А збаўца твой яшчэ не нарадзіўся —
Вось плён тваёй любові да людзей.
Сам богам будучы, багам ты не патрафіў
I даў смяротным годнасці звыш меры;
Праз гэта будзеш пільнаваць скалу,
Стаяць вось так, без сну і без спачыну.
I ўздыхі, й крыкі будуць без карысці —
Зевес няўмольны і бязлітасны: заўжды
Караюць новыя багі сурова.

Чаго ж чакаеш, скардзішся дарэмна.
I зненавіджанага ўсімі бога,
Які агонь украў, не ненавідзіш?

Вялікая ў сваяцтва й дружбы моц.

Што ж, гэта праўда. Толькі ці ж бацькоўскі
Загад парушыць — не страшней нашмат?

Шмат дзёрзкасці бязлітаснай ты маеш.

Па ім табе няма чаго тут плакаць:
Дарэмна выйсця не шукай яму.

Як рамяство сваё я ненавіджу!

Навошта кажаш гэтак на яго?
Папраўдзе, не яно тут вінавата.

Няхай бы нехта іншы ім валодаў!

Усё ў руках багоў, але ж распараджацца
Сабой не могуць. Толькі Зеўс адзін свабодны.

Я гэта ведаю й спрачацца тут не буду.

Дык паспяшайся ланцугі накласці:
Бо ўгледзіць бацька наш, што ты марудзіш!

Вось кайданы гатовыя — на рукі.

Накладвай іх ужо: як наймацней
Бі молатам і да скалы прыкоўвай.

Прыкоўваю... усё раблю старанна.

Яшчэ мацней, каб дзе не адляцела:
Ён выкруціцца здольны ды ўцячы.

Прыкута гэтая рука надзейна.

Цяпер прыкуй другую — каб ён ведаў,
Што ён, хітрун, дурнейшы ўсё ж за Зеўса!

Папрок зрабіць мне можа Праметэй адзін...

Жалезны цвік, бязлітасны і гостры,
Цяпер у грудзі загані яму.

О Праметэй, мне ад пакут тваіх балюча!

Ты зноў марудзіш? I па ворагах
Зевесавых ты плачаш? Пашкадуеш!

Ты бачыш тое, што вачам нясцерпна...

Заслужанае пакаранне бачу я —
Мацней зацягвай ланцугі на сцёгнах!

Я ведаю, што я рабіць павінен —
Загады тут залішнія твае.

Мае загады, воклічы — якраз да месца:
Ніжэй спусціся, пад каленьмі папрыкоўвай!

Ну, я зрабіў усё без доўгай цяганіны.

Там, каля пятак, кайданы ўмацуй:
Тваю суддзя суровы спраўдзіць працу.

Твой голас гэткі самы, як твой выгляд!