Эсхіл Array - Прыкуты Праметэй. Антыгона

Хто ведае, якія думкі там пра гэта?

Не можа вораг сябрам быць і пасля смерці.

Мой лёс — любіць абодвух.
Не нянавісць — лёс мой...

Ідзі ж туды і там любі, як хочаш.
Пакуль жыву — жанчына ўладу мець не будзе!
З палаца выводзяць Ісмэну.

Тут вось перад дзвярыма Ісмэна стаіць.
Шчыра любячы брата, яна слёзы лье.
Над брывамі ў яе хмара смутку ляжыць,
I чырвоны ўвесь твар;
Па прыгожых шчаках яе слёзы цякуць.

Ты, што, ў мой дом,
як быццам гадзіна, запоўзшы,
Таемна кроў маю піла, а я не бачыў,
Што дзве бяды й пагібелі гадую трону.
Ты шчыра мне скажы, ці прызнаешся ў тым,
Што разам з ёю труп хавала, альбо ты
Дасі прысягу, што не ведаеш нічога?

Калі яна, тады і я рабіла. Разам
Рабілі справу мы — адказ нясём абедзве.

Няпраўда ж гэта ўсё. Ты не хацела,
I я не прыняла твайго ўдзелу ў гэтым.

Сястрычка бедная мая, мне раздзяліць
Не сорамна пакуты, што ты панясеш.

Чыя была то справа — ведаюць Аід [40] Аід (Гадэс) — бог падземнага царства. ды цені.
Я ж не люблю таго, хто любіць толькі словам.

Сястрычка, родная, дай разам мне з табою
Памерці — і нябожчыку пашану тым аддаць.

Са мной ты не памрэш. Чаго не дакранулася —
Сваім ты не лічы! Адна памру я толькі.

Якое мне жыццё ўжо будзе без цябе?

Крэонта запытай — аб ім ты клопат мела.

Чаму ж з мяне смяешся? Ў тым няма ж карысці.

Калі з цябе смяюся — я сама нясу пакуту.

Чым я цяпер магла б уцеху даць табе?

Дбай пра сябе. Твайму збаўленню не зайздрошчу.

Ох, гора мне! Няўжо твой лёс не падзялю?

Ты ж выбрала жыццё, а я абрала смерць.

Але ж усіх маіх не ведала ты думак.

Адно здаецца добрым мне, а іншае табе...

Але ж у нас абедзвюх роўная віна.

Адважнай будзь. Жыві, а я... я ўжо даўно
Памерла. I памерлым я карысна толькі.

Як бачу, звар’яцелі дзве: адна цяпер,
Другая ж гэткаю была ад нараджэння.

У тых, пакуту хто нясе, ўладар, іх розум
Не гэткі ўжо, як быў раней: знікае ён.

Як у цябе. Ты ж з дрэннымі рабіла ліха.

Што мне ў жыцці адной, калі яе не будзе?

Аб ёй ты не кажы, памерла ўжо яна.

Няўжо нявестку сынавую ты заб’еш?

Зямельку каб араць, палёў ты знойдзеш шмат.

Не знойдзеш ты суладдзя, што было між імі.

Я дрэннай жонкі сыну не хачу майму.

О мілы Геман, бацька зневажае як цябе!

Абрыдла мне ўжо ты з тваім каханнем разам.

Няўжо разлучыш з ёю сына ты свайго?

Магіла, смерць — вось хто разлучыць іх!

Прысуд твой — бачу я — каб ёй ісці на смерць?

I твой, і мой. Марудзіць досыць! Гэй вы, слугі!
Ў палац адвесці іх! I там, у гінейкеі [41] Гінейкей — жаночая палавіна дома. ,
Трымаць іх пільна і нідзе іх не пускаць,
Бо уцякаюць нават смелыя, калі
Канец жыцця ўжо бачаць прад сабой.

Страфа першая

Шчаслівыя людзі, ў якіх прайшло без бед жыццё!
Але калі твой род багі пакараюць,
Беды ўсялякія прыйдуць на ўсе твае пакалені.
Так налятаюць хвалі марскія
У час страшэнных бур,
Якія йдуць з фракійскімі вятрамі.
З падводнай глыбіні пясок
Нясецца чорны. Скалы
Пры беразе і стогнуць, і гудуць.