Сяргей Белаяр: Полюс недаступнасці

— Як справы, калега?.. Яўген Святаслававіч!

— Прабачце, запрацаваўся! Вельмі ўжо цікавы механізм!

— Ці атрымалася даведацца што-небудзь новае?

— Пакуль не.

— У такім выпадку дазвольце запрасіць вас на вячэру!

— А што, ужо вечар?

— Хутка восем, калега! — дацэнт са здзіўленнем паглядзеў на гадзіннік. Прафесар не падманваў. — Паешце, потым можаце працягваць. Усё роўна ж вернецеся!.. Прашу толькі — пакіньце час на сон. Устаноўка нікуды ад вас не падзенецца!

— Глеб Міхайлавіч, няўжо вы не хочаце разгадаць таямніцу? У нас жа толькі адны суткі!

— Не менш за вас, калега. Але мой абавязак, як кіраўніка экспедыцыі, — клапаціцца пра фізічны і душэўны стан падначаленых.

— Я ўжо не маленькі!

— Не трэба крыўдзіцца, Яўген Святаслававіч! Я нясу адказнасць за ўсіх людзей на станцыі.

— Як толькі на Вялікай зямлі даведаюцца пра нашу знаходку, сюды зляцяцца вядучыя навукоўцы з усяго свету! Механізм засакрэцяць, і не факт, што нам дадуць ^ допуск.

— Допуск у вас будзе — я пра гэта паклапачуся!.. А бура можа і зацягнуцца. Кройцар не гарантуе хуткага яе завяршэння... Нават не ведаю, радавацца гэтай акалічнасці ці не...

Здавалася, вецер з кожнай секундай толькі мацнее.

— Аляксандра Мікалаевіча прымусіць дапамагаць вам не магу. Асабісты час — гэта святое!

— Я гатовы! — запэўніў Судзераў. Ці то сапраўды хацеў дапамагчы, ці то хацеў даведацца навіны раней за ўсіх.

— Вельмі высакародна з вашага боку, Аляксандр Мікалаевіч! Ідзіце абодва на вячэру, потым можаце працягнуць вывучэнне артэфакта. Раніцай чакаю справаздачу!

— Абавязкова, Глеб Міхайлавіч!

Вячэра заняла каля паўгадзіны — Медзелец і Судзераў спяшаліся вярнуцца ў пячору. Дацэнт заразіў электрыка энтузіязмам.

Унізе з’явілася асвятленне ў выглядзе чатырох штанг з магутнымі люмінесцэнтнымі лямпамі. Ніяк «падарунак» Казанцава.

Медзелец вырашыў выкарыстаць электрамагнітны сканер глыбіннага зандавання глебы. Наладзіўшы факусіроўку, мужчыны размясціліся за ноўтбукам. Дацэнт выдыхнуў і націснуў клавішу «Enter».

— Не прабівае! Паспрабуем павялічыць магутнасць.

Магутнасць давялося павялічваць яшчэ двойчы, перш чым на маніторы з’явілася схема механізма. Яна была да таго заблытанай, што Медзелец не змог падабраць аналогіі. Нічога не знайшлося і ў базе даных, а яе аб’ём складаў амаль трыста мега­байт.

— Эх, звязацца б з універсітэтам!

На гарызонце замаячыла Нобелеўская прэмія. Дацэнту нават давялося абсякаць сябе.

— І для чаго патрэбна такая ўстаноўка?

— Гэта яшчэ трэба будзе высветліць!

Кадр за кадрам Медзелец фіксаваў усе вузлы, бо ў любым з іх магла хавацца разгадка. Працэс быў нецікавы, таму Судзераў вярнуўся да шчыта.

— Яўген Святаслававіч, прашу прабачэння, што адцягваю!

— Зусім не! Заходзьце, Глеб Міхайлавіч! Мне ўсё роўна патрэбна паўза — мозг вось-вось закіпіць!

— Не атрымліваецца? — голас прафесара быў напоўнены спагадай.

— Пакуль не, але здавацца я не збіраюся!

— Я нібы гляджу ў люстэрка... Вось, вазьміце! Быць можа, гэта дапаможа вам. Калі мне не здраджвае памяць, у школе і ва ўніверсітэце вы вывучалі нямецкую мову? — у рукі дацэнта перавандравала некалькі пажоўклых машынапісных аркушаў.

— Так!.. Аненербэ?.. «Крышталі волі»?

— Я, на жаль, вучыў англійскую!

— Нейкая мешаніна з акультызму, фізікі і тэхналогіі, — прабегшыся вачыма па тэксце, сказаў Медзелец. —Наўрад ці гэта нам дапаможа!

— Хто ведае? — нагадаў пра сябе Судзераў. — «Нямецкае таварыства па вывучэнні старажытнай германскай гісторыі і спадчыны продкаў» займалася не толькі акультна-ідэалагічным забеспячэннем функцыянавання дзяржаўнага апарату Трэцяга рэйха, але і сур’ёзнымі навуковымі даследаваннямі.

— Пра гэта вы таксама прачыталі ў часопісе?

— У манаграфіі... Гады тры таму, калі я яшчэ працаваў у ЖЭСе, трапілася мне невялікая «халтурка» — правесці праводку ў катэджы аднаго доктара гістарычных навук. Працу зрабіў хутка і ў чаканні гаспадара вырашыў пагартаць тэчку, што ляжала на стале ў кабінеце...

Казанцаў прыгнечана паківаў галавой, але нагадваць пра нетактоўнасць не стаў.

— ...а там амаль дзвесце старонак аб гэтым самым Аненербэ. Містыкі хапала, але і акадэмічнай навукі таксама!

— Прызнаюся шчыра, вашы словы прымушаюць мяне зірнуць на паперы з іншага боку, Аляксандр Мікалаевіч!

— Не буду вам перашкаджаць! — прафесар пайшоў.

Судзераў вярнуўся да перапыненага занятку. Медзелец, адкрыўшы на камп’ютары руска-нямецкі слоўнік, з галавой пагрузіўся ў чытанне.