Сяргей Белаяр - Полюс недаступнасці

— Гэта нейкае непаразуменне!

— Калі б непаразуменне. Спецыялісты правялі аналіз зместу вашай дысертацыі і прыйшлі да адназначнай высновы — плагіят!.. Вы можаце сказаць што-небудзь у сваё апраўданне?

— Я нічога не краў!

— Яшчэ і не каецеся ў зробленым... Сумна, Яўген Святаслававіч, вельмі сумна!

— Як я магу раскайвацца ў тым, чаго не рабіў?

— Значыць, хтосьці краў за вас, а гэта толькі пагаршае вашу віну!.. Хто б мог падумаць, што сын славутага вучонага акажацца жулікам! Ганьба!

Аўдыторыя падтрымала рэктара.

Медзелец адмаўляўся верыць у тое, што адбываецца.

— Калі вы не прызнаеце сваю віну, мне не застаецца нічога іншага, як звольніць вас! — Медзельцу адняло мову.

— Такія вучоныя нам не патрэбныя!

Аўдыторыя выбухнула апладысментамі...

— Я вельмі доўга думала і вырашыла: нам трэба расстацца! — Медзелец асалапеў — да вяселля заставалася менш за месяц. — Мы не створаны для шлюба!

— Алёна, мы ж кахаем адзін аднаго!

— Гавары за сябе! — віскнула дзяўчына. — Можа, ты мяне і кахаеш, я цябе — не!

— Як жа так? — Медзелец адчуў, як зямля імкліва сыходзіць з-пад ног. Усё так добра пачыналася і абяцала стаць яшчэ лепш, і вось...

— З табой было прыемна праводзіць час, хоць ты і страшны зануда. Гэта ўсё твая праклятая навука! Лепш бы грошы зарабляў!

— І даўно ты стала такой меркантыльнай?

— Заўсёды такой і была, проста ты не хацеў заўважаць гэтага. Трызніў нейкай жудаснай рамантыкай... А я хачу жыць прыгожа, купляць усё, што мне падабаецца! Хіба ты можаш падараваць мне забяспечанае жыццё?

— Грошы не галоўнае!

— Звычайнае апраўданне няўдачнікаў, а мне няўдачнік не патрэбны!.. Не ў стане даць таго, што я хачу?.. Што ж, тады давядзецца пашукаць іншага, больш заможнага!

— Алёна, прашу цябе — толькі не гарачыся! Я пагавару з рэктарам. Магчыма, змагу атрымаць прыбытак да зарплаты.

— Магчыма? І які ты пасля гэтага мужчына?.. Прэч з дарогі!

— Алёна, пачакай!

— Адыдзі, не хачу цябе больш бачыць! — дзяўчына схапіла чамадан і накіравалася да дзвярэй.

— Алёна!

Адказам быў выстаўлены сярэдні палец. Разумеючы, што вось-вось выпусціць з рук сваё шчасце, Медзелец кінуўся за дзяўчынай, але толькі напароўся грудзьмі на зачыненыя дзверы...

У кватэры востра пахла настойкай валяр’яны.

— Мама, чаму ты плачаш?

— Святаслава забрала «хуткая»... Інфаркт! Яго не зацвердзілі на пасаду дэкана і адправілі на пенсію, вось ён і знерваваўся. Ты ж ведаеш, што бацька не можа жыць без навукі...

— Ды чорт з ёй, з навукай! Куды яго павезлі?

— Не ведаю — мне не дазволілі ехаць з ім і нічога не сказалі!

— Што гэта за парадкі такія?.. Супакойся, а я абтэлефаную прыёмныя аддзяленні! Я знайду тату! — Медзелец доўга не мог знайсці тэлефонны даведнік. Дрыжачыя пальцы не траплялі па кнопках.

— Медзелец Святаслаў Адамавіч? Хвіліну! — паўза расцягнулася да вечнасці. Дацэнт кусаў вусны ад нецярпення. — Так, у абласную бальніцу паступіў такі, — адказаў на пятым званку жаночы голас.

— Як ён?

— Мужчына, не трэба так крычаць!

— Прабачце!

— Смяротны зыход да прыбыцця ў медыцынскую ўстанову.

Ногі Медзельца падкасіліся...

Ішоў дождж. Гідкі, якім ён можа быць у канцы лістапада. Мінакі спяшаліся па дамах, і ні ў каго не выклікаў цікавасці прамоклы да ніткі малады чалавек, які сядзеў на лаўцы і дурнымі вачыма глядзеў некуды далёка-далёка.

Жыццё страціла ўсялякі сэнс.

— За што, Божа? Чаму гэта здарылася менавіта са мной?

Неба маўчала. Або не чула, або не хацела чуць. Чамусьці больш верылася ў другое.

Слёзы змешваліся з кроплямі і, зрываючыся з падбародка, разбіваліся аб плітку. У нейкі момант рука намацала ў кішэні скрыначку. Медзелец выцягнуў яе і некалькі імгненняў спрабаваў зразумець, што гэта такое.

Бацька галіўся выключна лёзамі.

— Чаму б і не? — дацэнт разарваў паперу і заціснуў лязо паміж указальным і вялікім пальцамі. Выйсце ёсць заўсёды, трэба толькі адысці далей, каб ніхто не перашкодзіў.

Завулак быў брудным і літаральна патанаў у дажджавой вадзе.

Лязо лёгка ўвайшло ў плоць...

VIII

Казанцаў уварваўся ў жылы блок і зачыніў дзверы. Сэрца шалёна калацілася — без нейтралізатара прафесар быў безабаронны супраць крайневысокачастотнага выпраменьвання «вырабу № 890 311— Р». Пройдзе зусім няшмат часу, і псіхатропны выпраменьвальнік ператворыць яго мозг у жэле.

Прафесар Глеб Міхайлавіч Казанцаў знікне назаўжды.

— Сукі! Не маглі зрабіць гэта дзярмо мацнейшым! — ад удару аб падлогу кулон разляцеўся дробнымі аскепкамі. Хацелася плакаць ад крыўды. Нейкая недарэчная бойка парушыла ўсе планы. А якія адкрываліся перспектывы... — І што цяпер?