Макс Шчур - Завяршыць гештальт

Галяндзкія госьці таксама круцяць галовамі й расчаравана ўздыхаюць: што ўжо зробіш, гэта і іхная памылка, маглі мне ўсё гэта загадзя напісаць па і-мэйле, а так — дарэмна паспадзяваліся на мой здаровы сэнс...

Яны ж не ўяўлялі, што чалавек у сорак гадоў можа быць настолькі непрактычным, ды яшчэ й афэлкам.

— З суседзямі варта падтрымліваць добрыя стасункі, — настаўляе мяне Марыін муж. — І калі вы чалец Дамбартэру — асабліва. Яны павінны ведаць, хто, на як доўга й на якой падставе прыехаў да вас у госьці. Іначай можа здарыцца як у семдзесят дзявятым, калі адна пара з Бурбрыяку абмянялася зь сям’ёй з Сэрыньяну: сям’я, на жаль, удзельнічала ў Дамбартэры ўпершыню, як і вы, і нікога не папярэдзіла пра тое, што замест іх у доме цягам трох тыдняў будуць жыць іншыя людзі. Дні праз два пасьля прыезду ў Сэрыньян пары з Бурбрыяку собіла пакінуць дома ключы, а паколькі запасных у іх не было, давялося лезьці ў хату праз досыць высокі плот. Пільныя суседзі адразу ж заўважылі, што нехта чужы спрабуе забрацца да суседзяў, і тут жа паведамілі пра гэты факт паліцыі. Гэтак бедных дамбартэраўцаў затрымалі як злодзеяў і павезьлі ў пастарунак. Даказаць, што яны ня злодзеі, а турысты, турысты ніяк не маглі, яны ж не былі нават замежнікамі — ну хто б ім паверыў, што яны прыехалі ў госьці? Балазе, ім дазволілі зрабіць адзін тэлефонны званок — тыя пазванілі сабе дадому, і сям’я з Сэрыньяну, на шчасьце, аказалася ў іх дома. Паліцэйскі камісар з Сэрыньяну адразу ж пазнаў свайго земляка, зь якім неаднаразова хадзіў у бар гуляць у карты і дроцікі, па голасе. Пары прынесьлі ўрачыстыя прабачэньні, дапамаглі адамкнуць дом, а на наступны дзень у якасьці ганаровых гасьцей запрасілі на традыцыйнае гарадзкое сьвята.

— То бок нічога страшнага ў выніку ня здарылася, — удакладняю я гэткім пытальным тонам.

— Не зусім, — папраўляе мяне галяндзец. — Як ні сьмешна, у перапынку між ад’ездам пары з Бурбрыяку з Сэрыньяну і прыездам сям’і з Сэрыньяну дамоў дом сям’і з Сэрыньяну насамрэч абрабавалі. Паліцыя ў Сэрыньяне абвінаваціла, зноў-такі, пару з Бурбрыяку — уяўляеце, другі раз за месяц запар! Гэтым разам ім пагражалі нашмат больш сур’ёзныя непрыемнасьці, аднак дзякуючы аднаму спрактыкаванаму сталічнаму сьледчаму, якому давялося цягнуцца па гэтай справе ажно ў Сэрыньян, урэшце ўдалося даказаць, што пад выглядам пары з Бурбрыяку дом сям’і з Сэрыньяну абрабаваў сам сэрыньянскі паліцэйскі камісар, які быў вінаваты гаспадару дома значную суму, прайграную ў картах!

Кейс — гэтак зваць галяндца — замаўкае зь якімсьці трыюмфальным выразам уваччу, сэнс якога мне не зусім ясны. Мне што, на ўсякі выпадак даць ім нумар свайго адваката? На жаль, самае большае, што я магу — гэта даць ім нумар свайго псыхіятра. Па-мойму, яны абое сасьпелі для ягоных паслуг.

19.

Мангайм, які лепей было назваць адразу Mayhem’ам — жудаснае індустрыяльнае пекла зь некалькімі вайсковымі базамі ў навакольлі. Шэрыя натаўскія самалёты ляніва праплываюць у бясколерным небе. Горад аплецены столькімі аўтабанамі, што не заблукаць тут роўнае цуду. Праз гэта я шчыра дзякую Ахмэду за тое, што ён своечасова давёз мяне да месца наступнай стрэлкі — дасьць Алах, яшчэ калі-небудзь сустрэнемся. Можа, ужо на зваротным шляху. Зычу яму посьпехаў у бізнэсе ў імя росквіту сацыяльнай дзяржавы й паразы так званай ісламскай.

Прыкольны чувак, гэты Ахмэд. Уласна, з мусульманамі я як сьлед не кантактаваў з самага ўцякацкага лягеру, дзе адзін зь іх (пакістанец? іранец? пуштун?) няўдала спрабаваў дзеля маладосьці маіх гадоў заляцацца да мяне ў прыбіральні — але я на яго не крыўдаваў, сэксуальны голад ня цётка й ня дзядзька, я сам быў у той час гатовы паймець любую жывую істоту — да жалю залётніка, абы толькі супрацьлеглага полу. Нашмат болей мяне раздражнялі тады дэвотныя багамольцы, што кожнага досьвітку ўставалі, каб асабіста пракантраляваць узыход сонца — упэўнены, што Ахмэд гэта робіць таксама, але прынамсі бязь іхнага фанатызму.

Да загадзя вызначанага Макдоналдзу на ўзбочыне шашы, у якім я ўжо пасьпеў (каюся) выпіць кавы, пад’яжджае ня самая дарагая й новая «мазда» нашмат больш сьціплых за «супэрб» памераў, у якой ззаду сьпіць нейкі ці то кітаец, ці то карэец, а з-за руля ўздымаецца разьмяць ногі яшчэ адзін калі не тунісіец, то прынамсі араб альбо турак — бачачы, як ён няўпэўнена азіраецца навокал, кіруюся адразу да яго: Балбатранс, да Трыру? О, так! — радуецца мне кіроўца, як роднаму брату — заходзь, будзь як дома, зараз паедзем! Толькі яшчэ ў Макдоналдз скокну, а то едзем з самай раніцы з самай Аўстрыі, ня піў ня еў ні халеры, выбачай ужо... Відавочна, у Макдоналдзе яму падабалася болей, чым за рулём (каб там ужо прадавалі галал?), праз што заплянаваная мною мімалётная экскурсія па старажытным Трыры пачала рабіцца ўсё мімалётнейшай, яшчэ нават не распачаўшыся: я вельмі сумняваўся, што на ягонай тачцы мы здолеем навярстаць затрымку, дый я б такія драндулеты наагул не пускаў на нямецкія аўтабаны, бо пры падвышанай хуткасьці яны пачынаюць трымцець, бы карцінка відэакамэры пры максымальным зуме, як кажа адна мая знаёмая, што мае такога ж «ганчака». Не разумею, як гэта гаспадарлівы мусульманін ня здолеў зарабіць сабе ў Нямеччыне (ну, хай у Аўстрыі) прынамсі на «мэрсэдэс»?