Paweł Jaszczuk - Plan Sary

To wtedy podchmielony ojciec popisał się nie lada wyczynem. Kiedy przechodzili obok budowanego właśnie kościoła Świętej Elżbiety, podniósł z ziemi kamień i nieoczekiwanie rzucił go między wieże kościoła. Mówiono we Lwowie, że kościół specjalnie zlokalizowano na wododziale i że krople deszczu spływają z jednej połaci dachu do zlewni Morza Czarnego, z drugiej zaś do Bałtyku. Dlaczego ojciec to zrobił? Komu chciał zaimponować? Matka do końca dnia się do niego nie odzywała, a Kuba z Edkiem bili mu brawo. Mały Kuba mógł mieć wtedy dziesięć lat.

Po obiedzie leniuchowali. Anna ucięła sobie krótką drzemkę, on zaś nie mógł znaleźć sobie miejsca i wciąż był myślami przy rodzicach, którzy uparcie odmawiali przeprowadzki na Pohulankę. Siedział jak nieobecny przy Kasi i potakiwał jej, udając, że się z nią bawi.

– Mieliśmy pójść na Donalda, pamiętasz, tato? – szepnęła do ojca z żalem w głosie.

– Tak, ale sama wiesz, że musiałem...

– Więc ubierzmy się teraz i pójdźmy, mama posiedzi z Piotrusiem, a my...

– Znowu macie te swoje niedorzeczne tajemnice? – zapytała Anna, wchodząc do salonu z małymna rękach.

Zamilkli, jakby przyłapani na zmowie. Anna posadziła Piotrusia na dywanie, gdzie Jakub od pół godziny bawił się z Kasią w afrykańską dżunglę, z której miał wyjść niebezpieczny, włochaty goryl.

Zrobili już palisadę z krzeseł i usypali dwie góry z poduszek, za którymi skryli się przed niebezpiecznym zwierzęciem. Kiedy Jakub wziął do rąk dzidę z kija od szczotki i miał zaatakować potwora, niespodziewanie zadzwonił telefon.

Anna wyszła do przedpokoju.

– Czy to konieczne? – zapytała głośno. – Mąż jest w tej chwili bardzo zajęty. No, skoro to takiepilne – dodała, cedząc wymownie słowa. – To do ciebie! Nie udawaj, że nie wiesz, o kogo chodzi.

Jakub poderwał się, burząc ścianę dżungli i przestawiając palisadę z krzeseł. Razem z nim do telefonu podszedł czepiający się jego nogi Piotruś.

– Kto mówi?

– Wilga. Mam ci powiedzieć, żebyś mnie więcej nie szukał – zaczęła smutno.

– Wilga! – krzyknął. – Gdzie jesteś? Powiedz mi, kto to...

W odpowiedzi usłyszał w słuchawce jęk, a potem odgłos kroków.

– Halo? Odezwij się, ty podły sukinsynu! – zawołał wściekle i w odpowiedzi usłyszał płacz

Piotrusia.

– Dosyć już tego! – oświadczyła Anna i odebrała mu słu-chawkę. – Koleżanki tatusia nie potrafiąuszanować niedzieli.

– To zadzwonił ten potwór z dżungli – Jakub starał się uspokoić Piotrusia i Kasię. – Tatuś jestz wami. Nie bójcie się! – powiedział i wziął zanoszącego się płaczem synka na ręce.

Po chwili, gdy dzieci poszły się bawić do swego pokoju, Jakub przeprosił Annę i wyszedł na korytarz. Podniósł słuchawkę i wykręcił numer komendy wojewódzkiej, który znał już na pamięć. Poprosił dyżurnego o kontakt z inspektorem Ziębą, w bardzo pilnej sprawie. Dyżurny zapisał jego nazwisko i numer i kazał czekać. Około pół godziny później telefon zadzwonił znowu i Stern usłyszał w słuchawce głos inspektora.

– Mamy jakiś problem, panie Stern?

– Przestań żartować. Niedawno dzwoniła do mnie Wilga de Brie.

– Co ty powiesz?

– Zrób coś, Andrzeju, ona jest w jego rękach.

– Czyich?

– Tego nie wiem. Gdybym wiedział, sam bym próbował ją odnaleźć. Czy możemy się zarazspotkać?

– Dziś? To wykluczone. Mam na głowie kilka ważnych spraw. Przede mną pracowita noc.

– Nie zrozumiałeś, Wilga jest w jego rękach. Wczoraj dostała od niego zaproszenie, a potemwyszła gdzieś do miasta.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Inspektor Andrzej Zięba nad czymś się zastanawiał.

– Tylko bez paniki. Powtórz, co ci mówiła.

– Powiedziała, żebym jej więcej nie szukał – relacjonował Jakub. – Potem usłyszałem jęk,jakby...

– Nie była nadzwyczaj rozmowna.

– Ja nie żartuję.

– Ja też nie – powiedział inspektor surowym tonem. – Wiesz, gdzie mieszka? Podaj mi jej adres.

Stern podyktował adres stancji przy Świętego Jacka.

– Zaraz ktoś tam pojedzie i sprawdzi, może pani redaktor zostawiła nam jakąś wiadomość.

– A ja?

– Co ty?

– Co mam teraz robić?

– Nic. Prześpij się. Jutro sam się z tobą skontaktuję. Na razie rozmawiam z Bareckim, to twójbyły student. Jest u mnie od rana. Gada, że przysłałeś go do mnie. To prawda?

– Zgadza się.

– Wciąż plącze się w zeznaniach. Posiedzi kilka dni na dołku, aż zmięknie. To jakiś matoł albowiększy cwaniak.

– Pozwolisz...

– Pozwolisz, że teraz ja zajmę się tą sprawą – przerwał mu inspektor i odłożył słuchawkę.

Tej nocy Jakub Stern nie miał żadnych snów, lecz mordował go nieprzerwany potok myśli, które nie pozwalały mu zasnąć jeszcze grubo po północy. Przewracał się z boku na bok, poprawiał uwierającą go poduszkę. Chciał się pomodlić za Wilgę, za Annę, a także za siebie, lecz zwątpił w siłę pacierza i trwał w swej myślowej malignie. W pewnej chwili, nie wiedzieć czemu, przypomniał sobie osobliwą rozmowę, jedną z tych, których nie zapomina się nawet po latach. Widział siebie przemierzającego po skończonych ćwiczeniach pusty uniwersytecki korytarz z poczuciem dobrze wypełnionej misji. I wtedy wyrosła przed nim męska postać. Na początku sądził, że to Emilian Kanclerz, który chce go zaczepić, potem odetchnął z ulgą, rozpoznając poczciwego profosa. Nic dziwnego, że się pomylił. Kanclerz i woźny byli do siebie trochę podobni:

wzrostem, kolorem włosów i tuszą. Mieli też takie same stalowe oczy – Kanclerz badawcze i chłodne, pan Zenon zaś frywolne i ruchliwe. Stern z rozbawieniem obserwował, jak profos naśladuje Kanclerza, zapożyczając od niego niektóre wyrażenia, a nawet gesty.

Próbował wyminąć woźnego, lecz ten stał w drzwiach i ani myślał ustąpić.

– Panu też, panie Jakubie, podoba się? – usłyszał pytanie, zupełnie jakby wrócili do jakiejśprzerwanej rozmowy.

– Kto?

– Proszę, niech pan przede mną nie udaje. Sara, panna Sara Reddig. Obaj wiemy, że o niąchodzi. – Uniósł rękę w mentorskim geście zupełnie jak Emilian Kanclerz.

Stern poczuł mrowienie na plecach i coś jeszcze, jak gdyby profos dobrał się do jego myśli i teraz podstępnie bawił się nimi, majstrując z nich niechlujną układankę. Szczególnie dotknęła go forma pytania. Jakieś dziwne spoufalenie, czyniące z niego niemal wspólnika.

– Skończył pan ćwiczenia? I wraca pan już do domu?

– Tak – odparł sucho, patrząc na woźnego, na jego błazeńskie oczy i gładką, pedantyczniewygoloną twarz.

– Doskonale. Spotka się pan z żoną i dziećmi? I pewnie będzie pan jadł z nimi kolację?

– Czy to coś dziwnego? O co panu chodzi?

– Najmocniej przepraszam – powiedział nieśmiało mężczyzna, robiąc usłużnie przejście. –Mam tu wielu znajomych profesorów, doktorów i...

– Więc co?

– Czasem, kiedy wykładowcy są zmęczeni, potrzebują kontaktu z... no, powiedzmy,ze zwyczajnym człowiekiem – zażartował, próbując dogonić Sterna. – I wtedy odprowadzam ich do drzwi i, niekiedy, oczywiście, gdy mają na to ochotę, zamieniamy ze sobą kilka słów. Nie ma w tym chyba nic złego?

– Raczej nie – potwierdził niechętnie Jakub, kierując się do szatni po płaszcz.

– Ostatnio rozmawiałem z pana studentami.

– O czym?

– O pańskich ćwiczeniach. Lubią pana, panie Jakubie, bo pan nie jest sztywniakiem, jak panapoprzednik. Nie powtarzam tego, żeby panu pochlebić, broń Boże. Mówią o jakimś porywającym scenariuszu. Gratuluję!